ΑΠΛΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Μερικοί ορισμοί του Μάρξ:

Σταθερό κεφάλαιο: αυτό που προκαταβάλει ο καπιταλιστής για τα μέσα παραγωγής. Δηλ. για μηχανές, για πρώτες ύλες, λειτουργικά κλπ. Συντομογραφία : σ

Μεταβλητό κεφάλαιο: αυτό που ξοδεύει ο καπιταλιστής για να αγοράσει εργατική δύναμη. Δηλ το κόστος αμοιβής των εργαζόμενων. Συντ: μ

Αρα ως εδώ ορίζουμε ότι το κόστος παραγωγής (Συντομογραφικά: τ) για τον καπιταλιστή είναι το ποσό που ξοδεύει για την ολοκλήρωση της παραγωγής. Δηλ. τ = σ + μ

Την αξία της εργατικής δύναμης ο Μάρξ την συσχετίζει με τα απαιτούμενα μέσα συντήρησης που διασφαλίζουν στον εργαζόμενο την ικανότητα για εργασία και συνεπώς για παραγωγή εργατικής δύναμης. Σε αυτά εκτός απο τα ευνόητα (τροφή,ένδυση,στέγη,φροντίδα καλής υγείας κλπ) ο Μάρξ συμπεριλαμβάνει και τα μέσα συντήρησης της οικογένειας (γιατί αλλοιώς δεν θα αναπαραχθεί η εργατική δύναμη) καθώς και τα έξοδα μόρφωσης (τουλάχιστον εκείνου του επιπέδου μόρφωσης που θα επιτρέπει κάθε φορά την πώληση της εργατικής δύναμης).

Ολα αυτά τα μέσα συντήρησης, για να παραχθούν, απαιτούν συγκεκριμένο χρόνο εργασίας απο άλλους εργαζόμενους. Αυτός ο χρόνος εργασίας ... περικλείεται ... στα συγκεκριμένα μέσα συντήρησης. Δηλαδή κάθε εργαζόμενος για να μπορεί να προσφέρει (πουλήσει) την εργατική του δύναμη για ένα 24ωρο απαιτούνται αντίστοιχα συγκεκριμένες ώρες κοινωνικής εργασίας απο άλλους εργαζόμενους. Ας υποθέσουμε οτι αυτός ο απαιτούμενος χρόνος κοινωνικής εργασίας είναι 6 ώρες/24ωρο και κοστίζει 25 €. Δηλαδή το ημερομίσθιο που θα πρέπει να πληρώσει ο καπιταλιστής στον εργαζόμενο είναι 25€ ... γιατί διαφορετικά δεν θα μπορεί να συνεχίσει να προσφέρει προς πώληση την εργατική του δύναμη. Με αυτό το χρηματικό ποσό ο εργαζόμενος θα αγοράσει με μορφή προιόντων ή υπηρεσιών τα μέσα συντηρησής του.

Ας κάνουμε την υπόθεση που θα βόλευε τον κάθε καπιταλιστή : οτι αυτός ο εργαζόμενος μπαίνοντας στην παραγωγική διαδικασία του συγκεκριμένου καπιταλιστή θα του προσφέρει με την εργασία του (με την συγκεκριμένη αμοιβή των 25 €), ΑΚΡΙΒΩΣ την αξία που αντιστοιχεί ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΡΟΝΟ κοινωνικής εργασίας. Στο παραδειγμά μας είναι οι 6 ώρες. Δηλαδή ο καπιταλιστής πληρώνει στον εργαζόμενο ΟΣΗ ΑΚΡΙΒΩΣ εργασία του προσφέρει και οτι ο εργαζόμενος αμοίβεται ΓΙΑ ΟΣΗ ΑΚΡΙΒΩΣ εργασία πουλά. Με λίγα λόγια ο καπιταλιστής μας είναι Ο ΚΑΛΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ.

Δηλαδή στην συγκεκριμένη παραγωγική διαδικασία του συγκεκριμένου καπιταλιστή μας (καλός) το παραγόμενο προιόν έχει κόστος : τ = σ+μ. Αυτό το προιόν πρέπει να πωληθεί σε τιμή που ονομάζεται: αξία εμπορεύματος (συντομογραφικά: ε). Δεν θα είχε κανένα νόημα όλη αυτή η διαδικασία εαν ο καπιταλιστής μας πουλούσε σε τιμή κόστους. Πρέπει η τιμή (αξία) πώλησης του εμπορεύματος (ε) να είναι μεγαλύτερη απο την τιμή κόστους (τ). Την διαφορά την ονομάζουμε ΥΠΕΡΑΞΙΑ (υ). Δηλαδή : ε = τ + υ ... και ε = σ + μ + υ. Αν δεν υπάρξει η υπεραξία (υ) ... ΔΕΝ υπάρχει κέρδος (συντομογραφικά : κ).

Ο καλός καπιταλιστής μας λοιπόν πρέπει απο κάπου να ξετρυπώσει την υπεραξία. Αλλά έχουμε κάνει την παραδοχή οτι ο καπιταλιστής μας δεν κλέβει τον εργαζόμενο ... αφού τον πληρώνει για όση ακριβώς εργασία εκείνος του πούλησε.( 25€ για 6 ώρες εργασία το 24ωρο).

Ενας τρόπος θα ήταν να προσπαθήσει να πουλήσει το προιόν του σε τιμή λίγο μεγαλύτερη απο την τιμή κόστους με σκοπό να έχει ένα λογικό κέρδος. Ναι αλλά δίπλα του υπάρχουν και οι κακοί καπιταλιστές που εκμεταλλεύονται εργαζόμενους και συνεπώς έχουν τεράστιο περιθώριο κέρδους και θα μπορούν να πωλούν φτηνότερα απο τον καλό μας καπιταλιστή. Ο ανταγωνισμός θα τον εξαφανίσει. Θα τον ξεκάνουν οι “συνάδελφοι” του. Αλλά και αν όλοι οι συναδελφοί του ήταν το ίδιο καλοί άνθρωποι ( και εκείνοι δεν εκμεταλλεύονταν τους εργαζόμενους) ... και αν όλοι οι καπιταλιστές του κόσμου επιδίωκαν ένα μικρό λογικό κέρδος πληρώνοντας τους εργαζόμενους για τόσα όσα εκείνοι τους προσφέρουν ... τότε, σε γενικό κοινωνικό επίπεδο, τα μέσα συντήρησης για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης του εργαζόμενου θα κατέληγαν να είναι πιο ακριβά απο εκείνο που θα μπορούσε να αγοράσει για να συντηρήσει την ικανοτητά του για εργασία. Το λογικό κέρδος των καλών μας καπιταλιστών θα είχε μετακυλισθεί στις τσέπες των εργαζόμενων. Μα πως όμως ο εργαζόμενος θα πληρώσει για την συντηρησή του παραπάνω απο όσα αμοίβεται ??. Σε λίγο οι καλοί μας καπιταλιστές, αφού θα επιμέναν στο μικρό και λογικό κέρδος, δεν θα έβρισκαν ικανούς εργαζόμενους για να αγοράσουν την εργατική τους δύναμη. Τώρα πια οι καλοί μας καπιταλιστές έχουν μάθει οτι τον εργαζόμενο θα πρέπει να τον αμοίβεις ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τόσο ... όσο κοστίζουν τα μέσα συντήρησης της ικανοτητάς του για εργασία. Δηλαδή δεν μπορείς να μειώνεις τον παράγοντα (μ ) στην εξισωσή μας κάτω απο το όριο συντήρησης της εργατικής δύναμης.

Αρα λοιπόν ο καλός μας καπιταλιστής πρέπει αλλού να ψάξει για να ξετρυπώσει την υπεραξία (υ). Θα σκεφθεί πως αν αποκτήσει τα μέσα παραγωγής (μηχανές και πρώτες ύλες) φτηνότερα απο την αξία τους, δηλαδή μειώσει τον παράγοντα (σ) στην εξίσωση, θα είχε δυνατότητα να κερδίζει και εμπορικό κέρδος και την εκτίμηση των εργαζομένων του. Ομως για να το πετύχει αυτό πρέπει να ΚΟΡΟΪΔΕΨΕΙ τους “συναδέλφους” του απο τους οποίους θα αγοράσει τα μέσα παραγωγής. Ξέρει οτι οι συναδελφοί του θα πρέπει (για χάρη του δικού του κέρδους) να του πουλήσουν με μειωμένο κέρδος ή σε τιμή κόστους ή ακόμα και με ζημιά (εαν είναι και εκείνοι καλοί ... σαν τον δικό μας). Οι καλοί μας καπιταλιστές κατάλαβαν πως στον παράγοντα (σ) ΔΕΝ υπάρχει υπεραξία και επομένως κέρδος.

Τα πράγματα ζορίζουν.Εαν μειώσει κι ´ άλλο το (μ) ... θα ξεκάνει τους εργάτες. Εαν μειώσει το (σ) ... θα τον ξεκάνουν οι “συνάδελφοι” καπιταλιστές.

Τι απέμεινε ?? Ε !!!! τί ??? Παράταση του ημερήσιου χρόνου εργασίας (επιπλέον των απαιτούμενων κοινωνικών ωρών εργασίας για τα αναγκαία μέσα συντήρησης και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης έλεγε ο Marx) ... με την προηγούμενη αμοιβή βεβαίως !! Με άλλα λόγια ο εργαζόμενος θα δουλέψει και κάποιες ώρες ... δωρεάν !!! Θα δουλέψει κάποιες ώρες χωρίς να αμοίβεται για να εξασφαλίσει την υπεραξία (υ) και επομένως το κέρδος (κ) του καπιταλιστή μας. Ομως ο καπιταλιστής μας δεν έχει άλλο δρόμο παρά να εκμεταλλευτεί τους εργαζόμενους. Ο καλός μας καπιταλιστής δεν υπάρχει πιά. Είναι μόνο εκμεταλλευτής ... δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο. Δεν μπορεί να είναι ... και καπιταλιστής και καλός. Του καλού καπιταλιστή ... η φαντασία μου του προσέφερε λίγη ζωή στην υπόθεση εργασίας μου. Στην φαντασία μας μόνο μπορεί να υπάρχει.Τον ευχαριστώ για την βοήθεια.

Ο Marx λοιπόν δίδαξε ( ...αφού απέδειξε) οτι ο καπιταλιστής αναγκάζει τον εργαζόμενο μέσα στην εργάσιμη μέρα, κάποιες ώρες να δουλεύει χωρίς να τις αμοίβεται. Αυτό το ονόμασε υπεραξία (υ), δηλ. Ένα μέγεθος που καθορίζει το κέρδος του καπιταλιστή. Επίσης απέδειξε οτι υπεραξία δεν μπορεί να προέλθει απο πουθενά αλλού ... παρά απο την ποσότητα της κλεμένης εργασίας. Οσο περισσότερη εργατική δύναμη αγοράσει, όσα πιο πολλά ξοδέψει για μεταβλητό κεφάλαιο (μ) ή διαφορετικά όσο πιο πολλούς εργαζόμενους εκμεταλλευτεί ... τόσο πιο πολύ κλεμένη εργασία (υ) θα τσεπώσει.

Το ποσοστό κέρδους είναι η σχέση της υπεραξίας προς τα έξοδα δηλαδή ... Κέρδος (κ) = υ / σ+μ [παράδειγμα: Ενας επιχειρηματίας ξόδεψε σε σταθερό κεφάλαιο 100.000 € και σε μεταβλητό κεφάλαιο (μισθοί) 100.000 €. Εαν η υπεραξία αυτής της επιχείρησης (δηλαδή η απλήρωτη εργασία) ήταν 70.000 € ... τότε το ποσοστό κέρδους είναι = 70.000/200.000 = 0,35 ή 35%. Εαν η υπεραξία γίνει μηδενική, δηλαδή ο καπιταλιστής πληρώσει όλη την εργασία που του παρέχει ο εργαζόμενος ... τότε μηδενίζεται το κέρδος].

Ο στόχος του καπιταλιστή σε όλη την διαδρομή της ιστορίας ήταν η αύξηση του κέρδους. Για την αύξηση του κέρδους υπάρχουν δύο τρόποι: α). Η παράταση της εργάσιμης μέρας ή/και η ελλάτωση του μισθολογικού κόστους μέχρι το σημείο των μέσων συντήρησης της εργατικής δύναμης. Οι πρόγονοι των σημερινών μας καπιταλιστών θεωρούσαν οτι οι εργαζόμενοι έπρεπε να δουλεύουν ως και 16 ώρες ανά ημέρα.Είναι ευνόητο οτι αυτός ο τρόπος έχει πεπερασμένα όρια γιατί δεν μπορείς εσαεί να αυξάνεις τις ώρες εργασίας ή/και να μειώνεις τις αμοιβές. Αυτή η μέθοδος δεν μπορεί να εξασφαλίσει απεριόριστο κέρδος. Εξάλλου σε όλη την ιστορία το κέρδος του καπιταλιστή ψαλιδίζετε απο τις εργατικές διεκδικήσεις (αύξηση μισθών, κατάκτηση οκτάωρου κλπ). Για τον λόγο αυτό ο καπιταλιστής αναγκάζεται θέλει δεν θέλει (=νομοτέλεια) να καταφύγει στον επόμενο τρόπο. β). Περιορισμός της αναγκαίας εργάσιμης ημέρας για την παραγωγή του προιόντος ή με άλλα λόγια να παράγονται περισσότερα προιόντα ανά μονάδα εργάσιμου χρόνου. Δηλαδή μιλάμε για την αύξηση της παραγωγικότητας. Και δεν είναι μόνο αυτό ... έτσι απλά. Με την αύξηση της παραγωγικότητας αυξάνει η κλεμένη υπεραξία που προκύπτει απο τις ώρες της ημέρας που ο εργαζόμενος δουλεύει απλήρωτος (άμεση υπεραξία) γιατί παράγει περισσότερο χωρίς κανένα εργατικό κόστος ... αλλά αυξάνοντας η παραγωγικότητα ελαττώνεται και ο αναγκαίος κοινωνικά χρόνος για τα μέσα συντήρησης (λόγω πτώσης των τιμών των προιόντων) της εργατικής δύναμης. Δηλαδή μειώνεται ο χρόνος της ημέρας που χρειάζεται να αμοίβεται ο εργαζόμενος για την συντήρηση της εργατικής δύναμης. Εμεσα δηλαδή αυξάνεται ο απλήρωτος χρόνος εργασίας (έμεση υπεραξία). Σε μη καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία, η αύξηση της παραγωγικότητας θα επιτρέπει την ελλάτωση των κοινωνικά απαραίτητων ωρών εργασίας και αύξηση των αμοιβών ... ενώ στην καπιταλιστική παραγωγή, αυξάνει το καπιταλιστικό κέρδος δίνοντας την ευχέρεια στον καπιταλιστή να μειώνει την αμοιβή μέχρι το ελάχιστο κοινωνικά αποδεκτό όριο των μέσων συντήρησης της εργατικής δύναμης. Αυτός ο αναγκαστικός και μονοδρομικός τρόπος για την μεγιστοποίηση του κέρδους κίνησε και καθόρισε την ιστορική εξέλιξη του καπιταλισμού. Στην αρχή αυτός ο τρόπος υλοποιήθηκε με τον απλό συνεταιρισμό. Στην συνέχεια εξελίχθηκε στον καταμερισμό εργασίας και την μανουφακτούρα (δηλαδή ένας εργάτης δεν χρειαζόταν να κάνει όλη την παραγωγική διαδικασία αλλά μόνο ένα μέρος της). Στην συνέχεια ο καπιταλιστής κατέφυγε στον μηχανικό εξοπλισμό της παραγωγής (με την βοήθεια της τεχνολογίας). Με λίγα λόγια αναγκαζόταν να επενδύει μέρος του κέρδους στην ανάγκη αύξησης της παραγωγικότητας. Οσο το κέρδος του ο καπιταλιστής το σπαταλά στην καλή ζωή ... είναι χρήμα. Για να γίνει κεφάλαιο πρέπει να το μετατρέψει σε μέσα παραγωγής. Ο φεουδάρχης θησαυριστής ... που απέσυρε χρήμα απο την κυκλοφορία, έδωσε πιά την θέση του στον καπιταλιστή που είναι καταδικασμένος ... να προσθέτει χρήμα στην κυκλοφορία.

Και εδώ αρχίζουν τα ωραία !!

Οσο ο καπιταλιστής (με την προσδοκία του μεγαλύτερου κέρδους) “αγοράζει” μέσα παραγωγής (δηλ. μηχανές, γή κλπ) ... αυξάνει ραγδαία το σταθερό κεφάλαιο της εξισωσής μας (σ) σε σχέση με το μεταβλητό (μ). Οπως αναλύει ο Marx, εδω συμβαίνει να αυξάνεται η απόλυτη μαζα του κέρδους και επομένως η κλεμένη εργασία ... αλλά με μειωμένο ποσοστό κέρδους. Δηλαδή αυξάνεται ο κύκλος εργασιών του καπιταλιστή και τα κέρδη σε απόλυτους αριθμούς ... αλλά όσο συσσωρεύει μέσα παραγωγής μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο μειούμενου ποσοστού κέρδους ... όπου όσο το ποσοστό κέρδους πέφτει , τόσο ευνοείται η συσσώρευση. Οσο το ποσοστό κέρδους πέφτει ... τόσο ο καπιταλιστής χρειάζεται περισσότερα κεφάλαια για να εξασφαλίσει την ίδια απόλυτη τιμή κέρδους. Και ακόμα παραπέρα: Οταν το ποσοστό μέσου κέρδους πέσει κάτω απο ένα δεδομένο όριο ... τότε δεν μπορεί να υπάρχει καπιταλιστική παραγωγή. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να συσσωρεύσει μέσα παραγωγής ( η περίφημη ιστορική τάση της καπιταλιστικής συσσώρευσης του μεγάλου Κάρολου). Συσσωρεύει μέσα παραγωγής για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ιδιοποίηση ξένης απλήρωτης εργασίας με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος και αυξημένη δυνατότητα “ρύθμισης” των τιμών παραγωγής και πώλησης. Αυτή η ίδια αντίφαση της καπιταλιστικής παραγωγής τελικά γεννά τις κρίσεις, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά στιγμιαίες βίαιες λύσεις των αντιφάσεων. Η υπερσυσσώρευση μέσων παραγωγής ... γεννά την υπερπαραγωγή. Η φάση της ομαλής πώλησης των προιόντων αυτών τελικά πραγματοποιεί το υπερκέρδος του καπιταλιστή. Στην ομαλή αυτή φάση σημειώνεται η άνθηση της μεγάλης κατανάλωσης επειδή όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι έχουν δουλειά ... και επειδή όταν αυξάνουν τα έσοδα του καπιταλιστή ... λέει ο Κάρολος ... δεν αυξάνονται τα έσοδα του εργαζόμενου αλλά τα εξοδά του. Οι μηχανές παράγουν αδιάκοπα και οι έμποροι αγοράζουν προιόντα και πριν ακόμα πουλήσουν τα προηγούμενα δανειζόμενοι απο τις τράπεζες φτηνό χρήμα ... όπως σε όλες τις φάσεις της καπιταλιστικής φαινομενικής ευημερίας. Υπερεμπόριο, υπερπαραγωγή, υπερπίστωση !!! Να πως περιγράφει ο Κάρολος την κυκλοφορία του χρήματος ... " ... στήν περίοδο τής άνθησης επικρατεί ή ζήτηση μέσων κυκλοφορίας άνάμεσα σέ καταναλωτές καί έμπορους, στή δέ περίοδο τής κρίσης ή ζήτηση μέσων κυκλοφορίας ανάμεσα σέ κεφαλαιοκράτες. Στήν περίοδο τής στασιμότητας τών συναλλαγών ή πρώτη ζήτηση μικραίνει, ή δεύτερη μεγαλώνει ". Ας θυμηθούμε την περίοδο της άνθησης πως οι τράπεζες δίνανε στο “λαουτζίκο” δάνεια με την σέσουλα και ας δουμε και στην κρίση πως παρακαλάνε οι μεγαλοεπιχειρηματίες για ένα δανειάκι.

Η υπερπαραγωγή κάποια στιγμή ξεπερνά την δυνατότητα κατανάλωσης και το εμπόρευμα αρχίζει να μένει απούλητο και τα κεφάλαια να μην μπορούν να μπούν σε ένα νέο κύκλο ... νέας παραγωγής-υπεραξίας-κέρδους. Η κρίση ξεσπάει όταν οι εισπράξεις των εμπόρων μειώνονται σε βαθμό που να μην μπορούν να αποπληρώσουν τις τράπεζες. Αρχίζουν οι πλειστηριασμοί και οι αθρώες πωλήσεις για την αποπληρωμή των γραμματίων. ΚΡΑΧ. Αναγκαστική υποτίμηση και καταστροφή μέρους του υπάρχοντος κεφαλαίου και παραγωγικών δυνάμεων. Στον μηχανισμό των κρίσεων και στην αλληλουχία τους, ο Marx αποδίδει μεγάλη βαρύτητα στην λειτουργία του τραπεζικού συστήματος. Η διαδικασία της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης υλοποιείται με τεράστια επέκταση της κλίμακας της παραγωγής και των επιχειρήσεων σε τέτοιο βαθμό που είναι αδύνατο να πραγματωθεί απο μεμονωμένα ξεχωριστά κεφάλαια. Οι εταιρείες γίνονται μετοχικές, ενώνονται σε τράστ και ο ενεργός κεφαλαιοκράτης μετατρέπεται σε διευθυντή-διαχειριστή ξένων κεφαλαίων. Τα τεράστια κέρδη απο την απλήρωτη εργασία για να λειτουργήσουν σαν κεφάλαιο πρέπει να επενδυθούν. Να μπούν δηλαδή στην κυκλοφορία. Το κέρδος θα είναι ο ... τόκος. Αυτή την δουλειά την αναλαμβάνει το τραπεζικό σύστημα. Ρυθμίζει δηλαδή την κυκλοφορία του χρήματος ανάμεσα στους καπιταλιστές που δανείζουν και στους καπιταλιστές που δανείζονται. Στον ίδιο μηχανισμό μπαίνουν και όλες οι οικονομίες που μπορούν να αποταμιεύουν κάθε φορά οι εργαζόμενοι. Ο μηχανισμός των επιτοκίων ουσιαστικά είναι ο τρόπος να μοιράζονται τα κέρδη μεταξύ τους. Στην πράξη οι ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής μετατρέπονται σε ιδιοκτήτες μετοχών. Οι κινήσεις και οι μεταβιβάσεις των μετοχών γίνεται με το χρηματιστηριακό παιχνίδι όπου τα μικρά ψάρια καταβροχθίζονται απο τους καρχαρίες ... για να υλοποιείται και με άλλα μέσα η κεφαλαιακή συσσώρευση και συγκέντρωση. Δηλαδή το τραπεζικό και χρηματιστηριακό σύστημα εξωθεί ... στην καπιταλιστική υπερπαραγωγή και στην εμπορική υπερκερδοσκοπία, ή με άλλα λόγια σπρώχνει το καπιταλιστικό σύστημα στις κυκλικές του κρίσεις.

Ομως ας παρακολουθήσουμε για λίγο τον Κάρολο. ... " το προτσές αναπαραγωγής, που απο την φύση του είναι ελαστικό, εντείνεται εδώ ως τα ακρότατα όρια και εντείνεται μάλιστα για τον λόγο οτι ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού κεφαλαίου χρησιμοποιείται απο τους μη ιδιοκτήτες του, που γιαυτό ρίχνονται στην επιχείρηση εντελώς διαφορετικά απο τον ιδιοκτήτη που, όσο καιρό δρά ο ίδιος, υπολογίζει με φόβο τα όρια του ατομικού του κεφαλαίου. Προβάλλει έτσι μόνο οτι η αξιοποίηση του κεφαλαίου, που βασίζεται στον αντιφατικό χαρακτήρα της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, επιτρέπει μόνο ως ένα ορισμένο σημείο την πραγματική ελεύθερη ανάπτυξη, βάζει δηλαδή στην πράξη ένα είδος εσωτερικά δεσμά και φραγμό στην παραγωγή, που τα σπάει διαρκώς το πιστωτικό σύστημα. Γί αυτό το πιστωτικό σύστημα επιταχύνει την υλική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την δημιουργία της παγκόσμιας αγοράς, που, σαν υλικές βάσεις της νέας μορφής παραγωγής, η δημιουργία τους αποτελεί το ιστορικό καθήκον του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Ταυτόχρονα η Πίστη (εννοεί το πιστωτικό σύστημα) επιταχύνει τα βίαια ξεσπάσματα αυτής της αντίφασης, τις κρίσεις, και έτσι δυναμώνει τα στοιχεία της διάλυσης του παλιού τρόπου παραγωγής. Τα διπλά χαρακτηριστικά που ενυπάρχουν στο πιστωτικό σύστημα: απο την μιά μεριά, αναπτύσσουν στο πιο καθαρό και κολοσσιαίο σύστημα παιχνιδιού και αγυρτίας τα ελατήρια της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, τον πλουτισμό με την εκμετάλλευση ξένης εργασίας και περιορίζουν όλο και περισσότερο τον αριθμό των λίγων που εκμεταλλεύονται τον κοινωνικό πλούτο. Απο την άλλη μεριά, όμως, δημιουργούν την μεταβατική μορφή σε έναν άλλο τρόπο παραγωγής -αυτή η διπλή ιδιότητα είναι που δίνει στους κυρίους κήρυκες της Πίστης, στον Λώου και στον Ισαάκ Περέϊρ τον ευχάριστο μικτό χαρακτήρα του αγύρτη και του προφήτη." ... Λές και γραφτήκαν χτές!! ... απο τον κατά τα άλλα “ξεπερασμένο” Marx.

Αυτή η συσσώρευση μέσων παραγωγής επιταχύνει την εκτόπιση των εργατών απο τις μηχανές (… και βέβαια ο Marx δεν αναθεματίζει με αυτή την διαπίστωση τις μηχανές για το κακό που βρίσκει τους απολυμένους, αλλά αποδεικνύει οτι το πρόβλημα δεν είναι οι μηχανές αλλά η κεφαλαιοκρατική χρησιμοποιησή τους ... “ επειδή αυτές καθεαυτές οι μηχανές αποτελούν, νίκη του ανθρώπου πάνω στίς δυνάμεις της φύσης, ενω όταν χρησιμοποιούνται καπιταλιστικά υποδουλώνουν τον άνθρωπο στις δυνάμεις της φύσης ” ). Επιταχύνει την απόσπαση του εργαζόμενου απο το μέσο παραγωγής (όλο και πιό πολλοί μικροπαραγωγοί ή και μικροί καπιταλιστές χάνουν τα μέσα παραγωγής απο κείνους που τα συγκεντρώνουν.... όλοι αυτοί προλεταριοποιούνται), όπως και το διώξιμο των αγροτών απο την γή που συσσωρεύεται και αυτή στο κεφάλαιο, την κλοπή της κοινοτικής γής απο τον καπιταλιστή, το σύστημα των αποικιών, το σύστημα των κρατικών χρεών (μας θυμίζει κάτι αυτό ??) κλπ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΘΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.

Οι εκτοπισμένοι εργάτες απο τις μηχανές (και γενικότερα οι εργαζόμενοι απο τα μέσα παραγωγής ... αφού αυτά συσσωρεύονται απο τον καπιταλιστή τα χάνουν κάποιοι εργαζόμενοι που τα κατείχαν) αποτελούν τον βιομηχανικό στρατό των ανέργων ... απο τους οποίους οι καπιταλιστές ξαναβγάζουν κέρδος. Πώς ?? Οι φτηνοί άνεργοι συμπιέζουν τις απολαβές των ήδη εργαζόμενων και παράλληλα είναι ένας έτοιμος στρατός για την εξαιρετικά γρήγορη επιτάχυνση και διεύρυνση της παραγωγής.(οι επεκτάσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε όλη την υδρόγειο τροφοδοτήθηκε απο τέτοιους στρατούς αναγκάζοντας τους άνεργους να μεταναστεύουν όπου εύρισκαν εργασία, συνήθως σε κατώτερους καί γιαυτό διαρκώς πλημμυρισμένους καί κακοπληρωμένους κλάδους.)

Εδώ μάλλον τελειώνουν τα καλά νέα για τους καπιταλιστές και τον καπιταλισμό.

Αυτή η δυνατότητα ραγδαίας επέκτασης της καπιταλιστικής διεύρυνσης της παραγωγής ... ναι μεν δίνει γρήγορο και διογκωμένο κέρδος ... αλλά είναι και ο μηχανισμός των κυκλικών κρίσεων υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής. Δηλαδή ο καπιταλιστής για το κέρδος αναγκάζεται θέλει δεν θέλει (νομοτελειακά) να συσσωρεύει μέσα παραγωγής και να παράγει προιόντα τα οποία κάποια στιγμή δεν μπορεί να τα πωλήσει.

Ας παρακολουθήσουμε πάλι για λίγο τον ίδιο τον Marx να περιγράφει την καπιταλιστική συσσώρευση στο Κεφάλαιο ... “ η απαλλοτρίωση των άμεσων παραγωγών συντελείται με τον πιό αμείλικτο βανδαλισμό ... η ατομική ιδιοκτησία που αποκτήθηκε με την δουλιά του ιδιοκτήτη (του αγρότη, του βιοτέχνη) και που στηρίζεται , μπορεί να πεί κανείς, στην σύμφυση του χωριστού ανεξάρτητου εργαζόμενου ατόμου με τους όρους της δουλιά του, εκτοπίζεται απο την καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ξένης, μα τυπικά ελεύθερης εργασίας ... Εκείνος που πρέπει να απαλλοτριωθεί τώρα δεν είναι πιά ο εργάτης που διευθύνει μόνος το νοικοκυριό του, αλλά ο καπιταλιστής που εκμεταλλεύται πολλούς εργάτες. Αυτή η απαλλοτρίωση συντελείται με το παιχνίδι των εσωτερικών νόμων της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής, με την συγκεντροποίηση των κεφαλαίων. Ο κάθε καπιταλιστής ξεκάνει πολλούς άλλους καπιταλιστές. Χέρι με χέρι με αυτή την συγκεντροποίηση ή με την απαλλοτρίωση πολλών καπιταλιστών απο λίγους αναπτύσεται, σε διαρκώς αυξανόμενη κλίμακα, η συνεργατική μορφή του προτσές εργασίας, η συνειδητή τεχνική εφαρμογή της επιστήμης, η σχεδιασμένη εκμετάλλευση γής, η μετατροπή των μέσων εργασίας σε μέσα εργασίας τέτοια, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από κοινού, η πραγματοποίηση οικονομιών σε όλα τα μέσα παραγωγής με τη χρησιμοποιησή τους σαν μέσων παραγωγής συνδυασμένης κοινωνικής εργασίας, το μπλέξιμο όλων των λαών στο δίχτυ της παγκόσμιας αγοράς και μαζί με αυτό ο διεθνής χαρακτήρας του καπιταλιστικού καθεστώτος. Παράλληλα με την συνεχή ελάττωση του αριθμού των μεγιστάνων του κεφαλαίου, που σφετερίζονται και μονοπωλούν όλα τα οφέλη αυτού του προτσές μετατροπής, μεγαλώνει ο όγκος της αθλιότητας, της καταπίεσης, της υποδούλωσης, του εκφυλισμού, της εκμετάλλευσης, αλλά μαζί μεγαλώνει και η αγανάκτηση της εργατικής τάξης που διδάσκεται, συνενώνεται και οργανώνεται απο τον ίδιο τον μηχανισμό του προτσές της καπιταλιστικής παραγωγής. Το μονοπώλιο του κεφαλαίου μετατρέπεται σε δεσμά του τρόπου παραγωγής που άνθισε μαζί του και κάτω απο αυτό. Η συγκεντρωποίηση των μέσων παραγωγής και η κοινωνικοποίηση της εργασίας φτάνουν σε σημείο που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με το καπιταλιστικό τους περίβλημα. Το περίβλημα αυτό σπάει. Σημαίνει το τέλος της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας. Οι απαλλοτριωτές απαλλοτριώνονται.” Αυτά πρίν απο 150 χρόνια παρακαλώ.

Μας θυμίζει κάτι ??

Και αυτό δεν είναι ένα ιδεολογικό κείμενο έκφρασης μύχιων πόθων του Κάρολου. Απέδειξε οτι όσο αυξάνει η συσσώρευση μέσων παραγωγής που αναγκάζεται να κάνει ο καπιταλιστής για την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και επομένως για την εξασφάλιση του κέρδους, σημαίνει πιό γρήγορη αύξηση του σταθερού κεφαλαίου(σ) σε σύγκριση με το μεταβλητό(μ).

Και επειδή η υπεραξία(υ) αποτελεί συνάρτηση μόνο του μεταβλητού κεφαλαίου, είναι ευνόητο οτι το ποσοστό κέρδους έχει τάση προς πτώση.

ΕΔΩ ΘΑ ΣΥΝΔΕΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΜΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.

Δηλαδή όσο ο μεγάλος καπιταλιστής συσσωρεύει μέσα παραγωγής (καταστρέφοντας μικροιδιοκτήτες μέσων ή και άλλους καπιταλιστές) ... σπαταλώντας τα κέρδη του στην κατεύθυνση του σταθερού κεφαλαίου δυσανάλογα με την δυνατοτητά του να σπαταλήσει και προς την κατεύθυνση του μεταβλητού κεφαλαίου (δηλαδή να χρησιμοποιήσει ανάλογα περισσότερους εργάτες που θα του παράγουν υπεραξία τους οποίους εργάτες με την συσσώρευση τους αποκόπτει απο τα μέσα παραγωγής) έχει μπεί στον φαύλο κύκλο της απόκτησης όλο και πιό πολλών μέσων παραγωγής τα οποία μοιραία (και νομοτελειακά) θα δουλέψουν με επιδεινούμενο ποσοστό κέρδους.( Ή αλλοιώς ... “τό πρόσθετο κεφάλαιο πού σχηματίζεται στήν πορεία της συσσώρευσης, από τή μιά μεριά, προσελκύει ανάλογα μέ τό μέγεθος του ολοένα λιγότερους εργάτες.Άπό την αλλη, τό παλιό κεφάλαιο πού αναπαράγεται περιοδικά μέ νέα σύνθεση απωθεί ολοένα καί περισσότερους από τούς εργάτες πού απασχολεί.” ) Παράλληλα η διαδικασία παραγωγής θα κοινωνικοποιείται περισσότερο δηλαδή όλο και λιγότεροι θα είναι οι καπιταλιστές και όλο και περισσότεροι οι μισθόδουλοι. Η ουτοπική επιχείρηση με τα τέλεια μηχανήματα (ρομπότ), χωρίς εργαζόμενους, με την τέλεια παραγωγική διαδικασία που παράγει το τέλειο προιόν με το ελάχιστο κόστος και το μεγάλο κέρδος ... δεν πρόκειται να υπάρξει επειδή το κέρδος απαιτεί την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας. Αλλοιώς δεν προκύπτει κέρδος. Εργάτη χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά.

Μετά τον θάνατο του Marx … η ίδια η καπιταλιστική “ανάπτυξη” ... εμφάνισε μπροστά στα μάτια μας και μέσα στις ζωές μας, ολοζώντανο το θεωρητικό μοντέλο που εκείνος απέδειξε : καρτέλ,τράστ,γιγαντιαία ανάπτυξη χρηματιστικού κεφαλαίου, κυριαρχία τραπεζών,κυκλικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης. Αυτή είναι η αντίφαση του καπιταλισμού ... δηλαδή απο την μία για το υπερκέρδος αναγκάζεται να υποβαθμίζει την ανθρώπινη εργασία ... την ίδια στιγμή που χωρίς την ανθρώπινη εργασία δεν μπορεί να προκύψει κέρδος. Οταν ο καπιταλιστής θα πουλήσει το προιόν θα έχει μετατρέψει την υπεραξία σε χρήμα. Αλλά το χρήμα για να γίνει κεφάλαιο πρέπει να μετατραπεί σε νέα μέσα παραγωγής με τα οποία θα εκμεταλλευτεί άλλους εργάτες για να παράγει νέα υπεραξία. Δηλαδή ο καπιταλισμός μετά απο μία συγκεκριμένη βαθμίδα αναπτυξής του ... έρχεται σε σύγκρουση με την παραπέρα αναπτυξή του. Ολα αυτά τελικά και αναπόδραστα θα σπάσουν το κέλυφος της καπιταλιστικής παραγωγής και θα σημάνουν το τέλος της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Οι απαλλοτριωτές θα απαλλοτριωθούν. Αυτό λέγεται σοσιαλισμός και είναι ιστορικά αναπόφευκτος. Ο καπιταλισμός θα είναι μέρος της προιστορίας της ανθρωπότητας. Αποδεδειγμένο δια του νού του Κάρολου.

Είτε το θέλουμε , είτε όχι.