Για αυτό το ιστολόγιο

Σκέψεις και δεδομένα που νομίζω πως βοηθάνε να βρούμε την πραγματική μας κοινωνική θέση ... και να αποκοπούμε απο τον ρόλο που θέλουν να μας επιβάλουν.
Ας πετάξουμε απο πάνω μας το "κουστούμι" που μας έχουν φορέσει. Δεν είναι στα μέτρα μας. Μας πνίγει.


Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Η "διαθήκη" του Λένιν ... και η συνέχεια (ΙΙΙ) - Η "σατανική" κολλεκτιβοποίηση και ο επερχόμενος πόλεμος.

Η κρίση εκδηλώνεται στον καπιταλιστικό κόσμο το 1929

   Στα τέλη του 1929 ξέσπασε η πρωτοφανής οικονομική κρίση που συγκλόνισε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Η πτώση της καπιταλιστικής παραγωγής έπεσε στο ελάχιστο το 1932 με τις ΗΠΑ και την Γερμανία να σημειώνουν 40% ύφεση. Η ανεργία πήρε πρωτάκουστες διαστάσεις (στην Γερμανία το 1932 ήταν άνεργοι το 44% των συνδικαλισμένων εργατών) οδηγώντας σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης σε όλες τις αστικές χώρες στα έσχατα όρια της εξαθλίωσης. Οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονταν συνεχώς για τον έλεγχο των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Το 1931 οι ιάπωνες ιμπεριαλιστές πρώτοι κατέλαβαν μεγάλες περιοχές της Κίνας (Ματζουρία) με την ενθάρρυνση των δυτικών ιμπεριαλιστών και με την ελπίδα να δημιουργηθεί εστία ανάφλεξης ανάμεσα στην Ιαπωνία και στην ΕΣΣΔ. Ταυτόχρονα οι ιμπεριαλιστές εξαπέλυσαν πραγματικό οικονομικό πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ όπως και αλλεπάλληλες συκοφαντικές επιθέσεις κατά της Σοβιετικής Ενωσης (η πιό χαρακτηριστικές εκείνη την εποχή ήταν μιά λυσσώδης επίθεση του πάπα της Ρώμης ενάντια στην ΕΣΣΔ επειδή τάχα πουλά εμπορεύματα σε ξένες χώρες σε τιμές κατώτερες του κόστους, την στιγμή μάλιστα που το σοβιετικό κράτος είχε απόλυτη ανάγκη τα κέρδη του κρατικού καπιταλισμού απο το εξωτερικό εμπόριο, όπως και μια διαφορετική συκοφαντική επίθεση περί καταναγκαστικής εργασίας στην ΕΣΣΔ). Ομως στα χρόνια της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης για πάρα πολλούς κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας η συνεχώς αναπτυσόμενη σοβιετική αγορά και οι σοβιετικές παραγγελίες αποκτούσαν αποφασιστικό χαρακτήρα όσο αφορούσε την επιβίωση αυτών των δυτικών επιχειρήσεων. Ολοι αυτοί οι κύκλοι στεκόταν εμπόδιο ως ένα σημείο στην οικονομική απομόνωση της ΕΣΣΔ. Η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης επίσης διέψευσε οικτρά και τις ελπίδες πολλών ρεφορμιστών και οπορτουνιστών που μέχρι τότε διαλαλούσαν πως μπορούν να συμβιβαστούν τα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου και της αστικής τάξης σε μια καπιταλιστική οικονομία που μπορεί να αναπτύσεται χωρίς κρίσεις και πολέμους. Την ίδια στιγμή που όλον τον καπιταλιστικό κόσμο τον μάστιζε η φοβερή κρίση ... η σοσιαλιστική οικονομία αύξανε την βιομηχανική της παραγωγή με ρυθμούς 20% κάθε χρόνο

   Οι ρυθμοί ένταξης των αγροτών στα κολχόζ ήταν καταιγιστικοί (το πεντάχρονο πλάνο είχε ήδη εκπληρωθεί απο το 1930) με αποτέλεσμα σε πολλές περιοχές της χώρας το κίνημα ένταξης στα κολχόζ να έχει μετεξελιχθεί σε ολοκληρωτική κολλεκτιβοποίηση (ειδικά στις περιοχές του Βόλγα, του Βόρειου Καύκασου και της Ουκρανίας). Πρίν αρχίσει το μαζικό κίνημα του κολχόζ στην χώρα υπήρχαν 24.500.000 ατομικά αγροτικά νοικοκυριά με την παρακάτω κατανομή: 8.500.000 ήταν φτωχά (35%), 15.000.000 μεσαία (61%) και 1.000.000 πλούσια κουλάκικα (4%). Στην προεπαναστατική Ρωσία, οι χωρικοί πλήρωναν υπέρογκους φόρους και άλλες εισφορές που έφταναν περίπου το 20% του εισοδήματός τους. Μετά την Οχτωβριανή επανάσταση και σταδιακά το ποσοστό αυτό έπεσε στο 3%!!! 
   Η γενική ιδέα των κολχόζ είναι οτι η εργατική τάξη και η αγροτιά (κολχόζ) έχουν διαφορετική σχέση με το παραγόμενο προϊόν. Συνυπάρχει η κοινωνική ιδιοκτησία με τη συνεταιριστική, αλλά ενώ το παραγόμενο προϊόν από την κοινωνική ιδιοκτησία ανήκει σε όλη την κοινωνία, το παραγόμενο προϊόν από τη συνεταιριστική ανήκει στους συνεταιρισμένους που το ανταλλάσσουν με την υπόλοιπη κοινωνία μέσω εμπορευματικών σχέσεων. Αυτές ακριβώς οι εμπορευματικές σχέσεις αποτελούν το αναγκαστικό καπιταλιστικό κατάλοιπο στα σοσιαλιστικά κολχόζ. Τον Απρίλη του 1929, ο Στάλιν, στο λόγο του στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΚΚ (Μπ), αναφέρει: «Το σαμποτάζ των αστών αποτελεί αναμφισβήτητη απόδειξη, για το ότι τα καπιταλιστικά στοιχεία κάθε άλλο παρά κατέθεσαν τα όπλα και ότι συγκεντρώνουν δυνάμεις για νέες επιθέσεις ενάντια στη Σοβιετική εξουσία. Οσον αφορά τα καπιταλιστικά στοιχεία του χωριού, ακόμα περισσότερο δεν πρέπει να θεωρείται τυχαία η επίθεση των κουλάκων ενάντια στη σοβιετική πολιτική των τιμών που συνεχίζεται για δεύτερο κιόλας χρόνο. Πολλοί, ως τώρα ακόμα, δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί ο κουλάκος ως τα 1927 παρέδιδε αυθόρμητα τα σιτηρά του, ενώ ύστερα από το 1927 έπαψε να τα παραδίνει αυθόρμητα. Ομως στο περιστατικό αυτό δεν υπάρχει τίποτα το παράξενο. Αν νωρίτερα ο κουλάκος ήταν ακόμα σχετικά αδύνατος, αν δεν είχε τη δυνατότητα να οργανώσει σοβαρά το νοικοκυριό του, πράγμα που τον ανάγκαζε να βγάζει στην αγορά όλα ή σχεδόν όλα τα πλεονάσματα της παραγωγής του σε σιτηρά, τώρα, ύστερα από μια σειρά χρόνια καλής σοδειάς, αφού κατόρθωσε να βάλει μπρος το νοικοκυριό του, αφού κατάφερε να συγκεντρώσει τα απαραίτητα κεφάλαια, απόχτησε τη δυνατότητα να βάζει στην μπάντα δημητριακά, αυτό το συνάλλαγμα των συναλλαγμάτων, σαν εφεδρεία για τον εαυτό του, προτιμώντας να φέρνει στην αγορά κρέας, βρώμη, κριθάρι και άλλα δευτερεύοντα προϊόντα. Θα ΄ταν γελοίο να ελπίζουμε τώρα ότι μπορούμε να πάρουμε θεληματικά σιτηρά από τον κουλάκο. Να, πού βρίσκεται η ρίζα της αντίστασης, που προβάλλει σήμερα ο κουλάκος στην πολιτική της Σοβιετικής εξουσίας». 
   Για να σχηματίσουμε μια εικόνα της κατάστασης στην αγροτική παραγωγή, παραθέτουμε τα εξής στοιχεία: Το φθινόπωρο του 1924 έπειτα από μια αρκετά ισχνή συγκομιδή, το κράτος δεν κατορθώνει να αγοράσει τα δημητριακά στην καθορισμένη τιμή. Οι κουλάκοι και οι ιδιώτες έμποροι τα αγοράζουν στην τιμή της ελεύθερης αγοράς, υπολογίζοντας να κερδοσκοπήσουν με την άνοδο των τιμών την άνοιξη και το καλοκαίρι. Το Μάη του 1925, το κράτος αναγκάζεται να διπλασιάσει τις τιμές αγοράς σε σχέση με το Δεκέμβρη του 1924. Εκείνη τη χρονιά υπάρχει μια καλή συγκομιδή. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας στις πόλεις επιφέρει αυξημένη ζήτηση σιτηρών. Οι πιο πλούσιοι αγρότες αρνούνται να πουλήσουν το σιτάρι τους. Το 1926 η συγκομιδή των σιτηρών φτάνει τους 76,8 εκατομμύρια τόνους, ενώ ήταν 72,5 την προηγούμενη χρονιά. Το κράτος πραγματοποιεί τις προμήθειές του σε τιμές χαμηλότερες απ’ ό,τι του 1925. Το 1927 η συγκομιδή πέφτει στα επίπεδα του 1925. Οι ιδιώτες έμποροι που ελέγχουν το μισό εμπόριο κρεάτων στις πόλεις πλουτίζουν. Οι κουλάκοι που έχουν ενισχύσει τη θέση τους, φυλάνε το σιτάρι και προσδοκούν να προκαλέσουν μια πιο μεγάλη άνοδο των τιμών. Απο το 1927 ως και το 1929 οι τιμές των αγροτικών προϊόντων ανεβαίνουν κατά 25,9%. Η τιμή του σταριού στην ελεύθερη αγορά ανεβαίνει κατά 289%. Μπροστά σε αυτή την κρίσιμη κατάσταση, στα τέλη του 1929 ξεκινά το στάδιο της καθολικής κολεκτιβοποίησης που χαρακτηρίζεται με τη μαζική είσοδο των αγροτών στα κολχόζ. Η έως τότε πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ υπαγόρευε ότι βασική οργανωτική μορφή της συγκρότησης των κολχόζ πρέπει να είναι ο γεωργικός παραγωγικός συνεταιρισμός (αρτέλ). Στους γεωργικούς παραγωγικούς συνεταιρισμούς (αρτέλ) κοινωνικοποιούνταν η εργασία, η γη, η γαιοχρησία και όλα τα βασικά παραγωγικά μέσα (εργαλεία, μηχανές, ζώα έλξης, παραγωγικά ζώα, κοινόχρηστα κτήρια και υποδομές των κολχόζ). Στην ατομική ιδιοκτησία των αγροτών του κολχόζ παρέμεναν οι κατοικίες τους, η μικρή κινητή περιουσία τους και για τις ανάγκες τους τόσα ζώα, όσα προέβλεπε ο κανονισμός του συνεταιρισμού. Για το ατομικό τους νοικοκυριό μπορούσαν να καλλιεργούν ένα μικρό κλήρο – αγρόκτημα (την λεγόμενη συνεχόμενη με το σπίτι γη, για λαχανόκηπους ή οπωρόκηπους). Από την 1η Σεπτέμβρη έως τις 31 Δεκέμβρη του 1930, 1.120.000 οικογένειες προσχωρούν στα κολχόζ. Το 25,9% των οικογενειών έχει πια επιλέξει τη συνεταιριστική γεωργία. Μεταξύ Ιούνη 1930 και Ιούνη 1931, το δεύτερο κύμα κολλεκτιβοποίησης ανεβάζει το ποσοστό των κολλεκτιβοποιημένων νοικοκυριών από 23,6 σε 57,1%. Από τον Ιούνη του 1935 έως τον Ιούνη του 1936, σημειώνεται άνοδος από 83,2 σε 90,3% και ολοκληρώνεται ουσιαστικά η κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας. Η ισχυρή βαρειά βιομηχανία είναι ο βασικός παράγοντας της επιτυχίας της κολλεκτιβοποίησης της αγροτικής οικονομίας και η οργανωτική οικονομική στερέωση των πρώτων κολχόζ επιτεύχθηκαν χάρη στη δημιουργία ισχυρής βιομηχανίας τρακτέρ, θεριζοαλωνιστικών μηχανών και άλλων γεωργικών μηχανών όπως και η οργάνωση των μηχανοτρακτορικών σταθμών (ΜΤΣ δηλαδή ένα ευρύ δίκτυο σταθμών επισκευής και συντήρησης των γεωργικών μηχανημάτων και των τρακτέρ).  
   Η δημιουργία των κολχόζ επέτρεψε τα χρόνια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (1941 – 1945) να εξασφαλιστεί ο αδιάκοπος εφοδιασμός του στρατού και του πληθυσμού με τρόφιμα και η βιομηχανία με τις απαραίτητες πρώτες ύλες. Από οικονομική άποψη έδωσε τη δυνατότητα στην αγροτική οικονομία να αναπτυχθεί πάνω σε σύγχρονη υλική βάση. Από κοινωνική άποψη απελευθέρωσε την εργαζόμενη αγροτιά από την εκμετάλλευση και τη φτώχεια. Ολα αυτά ως αυτή την περίοδο αρχές της 10ετίας του ’50. Στην πορεία οι δυσκολίες στην άνοδο της αγροτικής παραγωγής αντιμετωπίστηκαν όχι από τη σκοπιά της προώθησης των σοσιαλιστικών σχέσεων και στην αγροτική παραγωγή με τη συνεταιριστική μορφή ιδιοκτησίας. Αντιμετωπίστηκε όμως σε βάρος της κοινωνικής ιδιοκτησίας που θα έπρεπε να αντικαταστήσει τη συνεταιριστική σε μια πορεία. Ετσι ενώ τα μέσα παραγωγής (τρακτέρ, θεριζοαλωνιστικές μηχανές και άλλα μηχανικά καλλιεργητικά μέσα, οι Μηχανοτρακτορικοί σταθμοί όπως ονομάζονταν), ήταν κοινωνική ιδιοκτησία, στα 1957 παραδόθηκαν στα κολχόζ. Τώρα οι συνεταιρισμένοι αγρότες έγιναν και ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής. Απόκτησαν ιδιοκτησία. Αυτό ήταν πορεία προς τα πίσω σε βάρος των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, σε βάρος του σοσιαλισμού. Που δείχνει ότι η κομματική και κρατική ηγεσία στην ΕΣΣΔ αντί να λύνει ζητήματα προς τα μπρος, να εξαλείφει παράγοντες που στήριζαν τις εμπορευματικές σχέσεις έπαιρνε μέτρα ενίσχυσής τους.
    Μέχρι το XV συνέδριο (Δεκέμβρης του 1927) η πολιτική του σοβιετικού κράτους απέναντι στους κουλάκους ήταν πολιτική περιορισμού των εκμεταλλευτικών τάσεων των κουλάκων. Την πολιτική αυτή την είχε διακηρύξει το VIII συνέδριο (Μάρτης του 1919) του κόμματος. Ηταν σωστή αυτή η πολιτική ?? Ναι, τότε ήταν απόλυτα σωστή επειδή δεν υπήρχε τότε τη δυνατότητα να αντικατασταθεί η καπιταλιστική παραγωγή του κουλάκου με τη σοσιαλιστική παραγωγή των κολχόζ και των σοβχόζ. Η πολιτική του περιορισμού των κουλάκων περιελάμβανε περιοριστικούς νόμους για την εκμίσθωση της γής [προφανώς κανένας δεν μπορούσε να πουλήσει γή για τον λόγο οτι δεν μπορούσε να κατέχει εθνικοποιημένη γή ... μπορούσε όμως ο κουλάκος ακόμα να την εκμισθώνει και να την ενοικιάζει όχι γιατί η γη του ανήκε, αλλά επειδή το σοβιετικό κράτος δεν μπορούσε με άλλο τρόπο να αντικαταστήσει την κουλάκικη παραγωγή, δεν προχώρησε εκτός απο την εθνικοποίηση της γής και στην κοινωνικοποίηση της χρήσης της γης. Η κοινωνικοποίηση της γαιοχρησίας ολοκληρώθηκε με τα κολχόζ] , νόμους που περιόριζαν την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας στα κουλάκικα αγροκτήματα (χωρίς ακόμα να μπορούν να την καταργούν), επιβολή μεγάλης φορολογίας στα κουλάκικα νοικοκυριά, επιβολή στους κουλάκους να πωλούν στο κράτος το μεγαλύτερο τμήμα της παραγωγής τους σε σταθερές τιμές. Απο την στιγμή που το κίνημα των κολχόζ άρχισε να επεκτείνεται και ειδικά απο το σημείο που αποφάσισαν να μπούν στα κολχόζ τεράστιες μάζες των μεσαίων (και όχι μόνο των φτωχών) αγροτικών νοικοκυριών, το σοβιετικό κράτος πλησίαζε στο σημείο που θα μπορούσε να κατέχει την υλική βάση για να αντικαταστήσει την παραγωγή του κουλάκου με την παραγωγή των κολχόζ και των σοβχόζ. Τότε θα υπήρχε η αντικειμενική υλική βάση για να περάσει η σοβιετική κοινωνία στην πολιτική της εξάλειψης των κουλάκων σαν τάξης (όπως η Οχτωβριανή επανάσταση είχε εξαλείψει σαν τάξεις τους τσιφλικάδες και τους καπιταλιστές ... τώρα το σοβιετικό κράτος και το κομμουνιστικό κόμμα εκτιμούσαν πως είχε έλθει η ώρα των κουλάκων). Είχε πλησιάσει η ώρα για αυτό που ο Λένιν έλεγε στο ΧΙ συνέδριο ... “μας περιμένει στο άμεσο μέλλον η τελευταία και αποφασιστική μάχη με τον ρώσικο καπιταλισμό, με τον καπιταλισμό εκείνον που αναπτύσσεται και αναφύεται συνεχώς απο την μικρή αγροτική οικονομία, με τον καπιταλισμό εκείνον που υποστηρίζεται απ΄αυτήν ... Εμείς κάναμε, κάνουμε και θα κάνουμε ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο ενάντια στους κουλάκους”.  
   Η κολλεκτιβοποίηση της αγροτικής παραγωγής είναι λοιπόν ... ακρογωνιαίος λίθος του λενινισμού ... και οχι κάποια εκδικητική παραξενιά ή ιδεολογική παρέκκλιση ή γραφειοκρατική διαστροφή ή ψυχασθενική καταστροφική μανία του Στάλιν και τάχα του “σταλινισμού”. Εκείνοι που δεν παραδέχονται αυτή την καταφανέστατη ιστορική αλήθεια ... παίζουν (συνειδητά ή όχι) το παιχνίδι της παγκόσμιας αστικής τάξης ... ή βαυκαλίζονται με οπορτουνιστικές-τροτσικστκές ιδέες. Οσο το σοβιετικό κράτος “βρισκόταν στην ανάγκη” των κουλάκων για να ταίσει τον λαό ... οι οπορτουνιστές-τροτσκιστές μας ξελαρυγγιάζονταν υπέρ της λενινιστικής αποκουλακοποίησης και όταν το επαναστατικό κράτος είχε κατακτήσει την υλική βάση και τα μέσα για να απαλλοτριώσει (μαρξιστικά-λενινιστικά) τους εκμεταλλευτές κουλάκους ... οι καλοί μας “δημοκρατικοί” και “ριζοσπάστες” οπορτουνιστές-τροτσκιστές ... πήγαν με το μέρος των κουλάκων. Αρχισαν να υποστηρίζουν τους κουλάκους και φοβέριζαν πως άρχισε η κατάρρευση της ΕΣΣΔ επειδή με την επέκταση των κολχόζ απλά διαψεύδονταν οι θεωρίες τους για την αδυναμία του αγρότη να μετέχει σαν επαναστατική δύναμη στην σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ενδεικτικά και μόνο θα καταγραφεί η θέση του Τρότσκι (περί το 1930) για την κολλεκτιβοποίηση: «γραφειοκρατική περιπέτεια ... με ουτοπικό αντιδραστικό χαρακτήρα σε ποσοστό 100%»

   Η ουσία της πολιτικής της εξάλειψης των κουλάκων σαν τάξη, ήταν η αφαίρεση απο τους κουλάκους των παραγωγικών πηγών συντήρησης και αναπτυξής τους, δηλαδή κατάργηση του δικαιώματος ατομικής χρήσης της γής, η κατάργηση του δικαιώματος ενοικίασης της γης, η κατάργηση του δικαιώματος ιδιοκτησίας εργαλείων και μηχανών παραγωγής και η κατάργηση του δικαιώματος εκμίσθωσης της εργατικής δύναμης. Η ολοκληρωτική κολλεκτιβοποίηση παρείχε όλη την εθνικοποιημένη γή για χρήση στα κολχόζ (εκτός απο τους μικρούς κλήρους που είχαν για ατομική χρήση τα μέλη των κολχόζ). Η κουλάκικη γή περνούσε στην χρήση των κολχόζ. Η αντίδραση των κουλάκων ήταν μανιώδης (προπαγάνδα και συκοφαντίες ενάντια στα κολχόζ, πυρκαγιές εγκαταστάσεων, καταστροφές μηχανών, θανατώσεις ζώων, δολοφονίες στελεχών των κολχόζ και του κόμματος) ... αλλά οι ταξικοί συσχετισμοί τώρα είχαν αλλάξει ριζικά υπέρ των επαναστατικών δυνάμεων. Η κουλάκικη αντίδραση δεν μπορούσε τώρα να έχει αποτελέσματα, όχι μόνο γιατί το σοβιετικό κράτος μπορούσε να επιβληθεί και βίαια εαν χρειαζόταν, αλλά κυρίως επειδή τα εκατομμύρια αγρότες που μόλις τώρα είχαν μπεί στα κολχόζ, έβλεπαν την αντίδραση των κουλάκων να στρέφεται ενάντια στους ίδιους. Οι κουλάκοι τώρα δεν ήταν σε θέση να εκβιάζουν τους μεσαίους και φτωχούς αγρότες. Παρ΄όλα αυτά οι αντιδράσεις δεν κόπαζαν και το σοβιετικό κράτος προχώρησε, όπως ήταν υποχρεωμένο, στη ολοκληρωτική απαλλοτρίωση της τάξης των κουλάκων και στην συντριβή της καπιταλιστικής οικονομικής τους δράσης. Το σοβιετικό κράτος έδωσε το δικαίωμα στα τοπικά Σοβιέτ, για τις περιοχές που είχε επιτευχθεί ολοκληρωτική κολλεκτιβοποίηση, να εκτοπίζουν τους κουλάκους μακριά απο τον τόπο μόνιμης κατοικίας τους και τα δημευμένα μέσα παραγωγής να μεταβιβάζονται στα κολχόζ. Αυτή η πολιτική της κολλεκτιβοποίησης ήταν η πολιτική που συμπύκνωνε όλη την λενινιστική θεωρία και ταχτική για την ταξική πάλη στο χωριό και αυτή την διαδικασία την καθοδήγησε το ΠΚΚ (μπ) με επικεφαλής τον Στάλιν. 
   Θα παρακολουθήσουμε στην συνέχεια την εφαρμογή της πολιτικής, τα προβλήματα που προέκυψαν και τα σοβαρά λάθη που έγιναν. Αρχικά πρέπει να τονισθεί πως η κολλεκτιβοποίηση σχεδιάστηκε και σε τεράστιο βαθμό υλοποιήθηκε σαν ένα πλατύ κοινωνικό ταξικό κίνημα που αφορούσε όλη την σοβιετική κοινωνία. Θα ήταν λάθος να δεί κάποιος τις κοινωνικές αυτές μεταβολές σαν ένα διοικητικό πολιτικό μετασχηματισμό που επιβλήθηκε απο πάνω. Η κολλεκτιβοποίηση (παρά τα προβληματά της) ήταν ένας τεράστιος ταξικός κοινωνικός μετασχηματισμός που υλοποιήθηκε με την ενεργητική συμμετοχή της λαικής βάσης, ήταν ένα επαναστατικό βήμα για το οποίο η λαική βάση ήταν υπερώριμη και αυτός ήταν ο βασικός λόγος της επιτυχίας του. Αλλά όμως υπήρχαν και προβλήματα και σημειώθηκαν και σοβαρά λάθη που απογοήτευαν και απέτρεπαν τους αγρότες απο τα κολχόζ. Ο Λένιν πάντα προειδοποιούσε πως δεν επιτρέπεται η βία ενάντια στους αγρότες και ειδικά στους μεσαίους που είναι ιδιαίτερα δεμένοι με το νοικοκυριό τους. Η δημιουργία των κολχόζ δεν μπορεί παρά να γίνει πάνω στην βάση της εθελοντικότητας. Σε πολλές περιπτώσεις παραβιαζόταν αυτή η λενινιστική αρχή της εθελοντικότητας και αυτό γινόταν όταν την κοπιαστική και εξαιρετικά δύσκολη δουλειά της πειθούς απέναντι στους αγρότες οι κομματικές και σοβιετικές οργανώσεις την υποκαθιστούσαν με διοικητικά μέτρα και εντολές απο τα πάνω. Αυτό αποτελεί ένα βασικό παράδειγμα της κυριαρχίας του γραφειοκρατικού πνεύματος πάνω στην λεπτή και επίπονη κομματική δουλειά στις μάζες. Οι αγρότες συχνά εξαναγκάζονταν να μπούν στα κολχόζ με την απειλή οτι θα διωχθούν σαν κουλάκοι ή οτι θα χάσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Σε ορισμένες περιοχές αυτοί που διώχθηκαν έφταναν σε ποσοστά 15-20% (ενώ οι κουλάκοι αποτελούσαν το 8% του αγροτικού πληθυσμού), πράγμα που σημαίνει πως διώχθηκαν άδικα και πολλοί μεσαίοι αγρότες και πως πολλοί μπήκαν στα κολχόζ εκβιαζόμενοι (αυτό θα φανεί αργότερα όταν θα εκδηλωθούν κύματα αποκολλεκτιβοποίησης). Σε άλλες περιπτώσεις (ειδικά στην Ουκρανία και στην Σιβηρία) ενώ ακολουθούσαν την αρχή της εθελοντικότητας αποφάσιζαν την υποχρεωτική κοινωνικοποίηση όλων των ζώων (ακόμα και των μικρών ζώων και των πουλερικών). Αυτή η κατάσταση ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης βαθιάς και ακριβούς κατανόησης της θεωρητικής ανάλυσης του μηχανισμού των κολχόζ. Επίσης παρατηρήθηκαν φαινόμενα κακής ερμηνείας και εφαρμογής της έννοιας της άμιλλας με αποτέλεσμα περιοχές ολόκληρες να “εκβιάζουν” τους ρυθμούς κολλεκτιβοποίησης και να προσπαθούν να την εφαρμόσουν βαθύτερα και ταχύτερα σε περιοχές και πληθυσμούς που δεν είχαν την απαιτούμενη προετοιμασία ούτε διαμορφωμένες τις απαραίτητες αντικειμενικές συνθήκες, μόνο και μόνο για να υπερκαλύψουν το πλάνο. Στην διαδικασία της κολλεκτιβοποίησης το βασικό ηγετικό λάθος ήταν πως τέτοιες μεγάλες και απότομες στροφές στην πολιτική και στην δράση του κόμματος στο παρελθόν, τεκμηριώνονταν και ξεκαθαρίζονταν πειστικά στις διαδικασίες των συνεδρίων και των κομματικών συνδιασκέψεων (που βέβαια προυπόθεταν την πλατιά συζήτηση των θεωρητικών και των πρακτικών ζητημάτων σε ολόκληρη την κομματική βάση). Η θεωρητική επεξεργασία της κολλεκτιβοποίησης είχε τελειώσει στην κομματική ηγεσία στο τέλος του 1929 και ο Στάλιν την ανακοίνωσε σε μία συνδιάσκεψη για τα αγροτικά ζητήματα. Ενώ λοιπόν αυτές οι αποφάσεις της ηγεσίας έπρεπε να τεθούν σε προσυνεδριακή διαδικασία για να πάρουν την συνεδριακή έγκριση (ή την έγκριση της συνδιάσκεψης) ... αντί αυτού, λίγες μέρες μετά, απλά κατακυρώθηκε σαν απόφαση της ΚΕ στις 5 Γενάρη του 1930 χωρίς καν, για την διασαφήνιση της απόφασης, να συνέλθει ούτε η ολομέλεια της ΚΕ. [Τα δεδομένα της εποχής αλλά και η μετέπειτα ευνοική εξέλιξη του κινήματος των κολχόζ με κανένα τρόπο δεν υποδείχνουν πως οι αγροτικές μάζες εκείνη την χρονική συγκυρία θα αντιδρούσαν στην κολλεκτιβοποίηση όπως επίσης και για τους ίδιους λόγους δεν συνάγεται απο πουθενά πως υπήρχε πιθανότητα να αντιδράσει αρνητικά και ο κομματικός μηχανισμός. Αν ο Στάλιν και η υπόλοιπη ηγεσία εκτιμούσαν κάτι τέτοιο και παράλληλα θεωρούσαν πως η “επιβολή” της κολλεκτιβοποίησης είχε επείγοντα χαρακτήρα ... τότε θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει πως η ηγεσία καλώς επέλεξε να παρακάμψει την κανονική κομματική διαδικασία. Θα ήταν μια γραφεικρατική παρέκκλιση που προσπαθούσε να επιβάλλει πολιτική για την οποία δεν ήταν έτοιμος ούτε ο κομματικός και κρατικός μηχανισμός, ούτε προετοιμασμένος ο υποκειμενικός παράγοντας για να την δεχθεί. Μα όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια δεν συνέτρεχε κανένας ουσιαστικός λόγος για αυτή την παράκαμψη και το αποτέλεσμα ήταν ... μιά εξαιρετικά καλά θεωρητικά θεμελιωμένη πολιτική αναγκάσθηκε να την εφαρμόσει ένας κομματικός και σοβιετικός μηχανισμός που δεν την είχε κατανοήσει σε όλες της τις πλευρές. Φαίνεται μόνο, πως η ηγεσία εκτίμησε λάθος για το πόσο πραγματικά επειγόντως έπρεπε να υλοποιηθεί η κολλεκτιβοποίηση.]  
   
   Η εκδίωξη των κουλάκων έπρεπε (σύμφωνα με τις αποφάσεις) να γίνεται στην βάση της ολοκληρωτικής κολλεκτιβοποίησης, αλλά σε πολλές περιοχές άρχιζε πριν την οργάνωση των κολχόζ σαν μέσο πίεσης προς τους αγρότες για να μπούν στα κολχόζ. Ηταν μιά λαθεμένη τακτική που σε πολλές περιπτώσεις συνδυάζονταν και με παρερμηνείες για τον χαρακτήρα του γεωργικού παραγωγικού συνεταιρισμού (αρτέλ) που θα έπρεπε να αποτελεί το κύτταρο των κολχόζ (πολλές οργανώσεις θεωρούσαν το κολχόζ σαν ομάδες φίλων που συνενώνονται ... με κύριο σκοπό το ευκολότερο κέρδος και σε άλλες περιπτώσεις αντίθετα θεώρησαν τα κολχόζ οτι είναι κομμούνες με πλήρη κοινωνικοποίηση. Ηταν και οι δυό ερμηνείες λαθεμένες). Τα προβλήματα αυτά στην υλοποίηση των κολχόζ δημιουργούσαν τεράστια δυσπιστία στους αγρότες και το δίμηνο Φλεβάρης – Μάρτης του 1930, παρασυρόμενοι απο την κουλάκικη προπαγάνδα και τους εκβιασμούς, άρχισαν να θανατώνουν τα ζώα τους για να μην περάσουν στα κολχόζ και ταυτόχρονα να παρατηρείται κύμα εξόδου αγροτών που είχαν ήδη μπεί στα κολχόζ. Τον Μάρτη του 1930 με απόφαση της ΚΕ τέθηκαν οι βάσεις για την επίλυση αυτών των προβλημάτων. Σταμάτησε κάθε μορφή εξαναγκασμού των αγροτών και να διορθώνονται τα βασικά λάθη. Οι αγρότες που διάλεγαν τα κολχόζ απαλλάχτηκαν απο την φορολογία των ζώων για δύο χρόνια και παράλληλα άρχισε να λειτουργεί και να επεκτείνεται το δίκτυο των ΜΤΣ που αποτελούσε τεράστια βοήθεια για τα κολχόζ και τεράστιο κίνητρο για την είσοδο των αγροτών (την άνοιξη του 1930 λειτουργούσαν 158 μηχανοτρακτορικοί σταθμοί και το καλοκαίρι του 1931 λειτουργούσαν 1228). Με όλα αυτά τα διορθωτικά μέτρα αναστράφηκαν στην ουσία τα προβλήματα υλοποίησης της κολλεκτιβοποίησης και αποκρούσθηκε η κουλάκικη αντίδραση. Τον Ιούλη του 1930 τα αγροτικά νοικοκυριά των κολχόζ ανέρχονταν στο 23,6%. (μέχρι τον Ιούνη του 1931 αυτό το ποσοστό είχε ανέβει στο 57%). 
 
Μολότοφ, Στάλιν, Καλίνιν, Βοροσίλοφ στο XVI συνέδριο

   Μέσα σε αυτές τις συνθήκες τον Ιούλη του 1930 έγινε το XVI συνέδριο του ΠΚΚ (μπ) που αντιπροσώπευε 1.260.000 τακτικά και 712.000 δόκιμα μέλη. Το συνέδριο επιβεβαίωσε όλες τις αποφάσεις για την εξέλιξη της κολλεκτιβοποίησης (αυτές δηλαδή που πάρθηκαν στο προηγούμενο διάστημα χωρίς τις κανονικές κομματικές διαδικασίες ... και δημιουργήθηκαν έτσι σοβαρά προβλήματα, όπως είδαμε) και της εκβιομηχάνισης της χώρας, καθόριζε τους κύριους τομείς που απαιτούσαν μεγαλύτερη προσοχή (π.χ. μεταλλουργική βιομηχανία), τόνισε την αξία της άμιλλας και του εκπαιδευτικού συστήματος και σε πολιτικό επίπεδο το συνέδριο διατύπωσε πως ο τροτσκισμός έχει κατρακυλήσει ολοκληρωτικά σε μενσεβίκικες, δηλαδή καθαρά αντισοβιετικές θέσεις. Το πρώτο πεντάχρονο σοβιετικό πλάνο (1928-1933) ήταν μιά άνευ ιστορικού προηγουμένου σοσιαλιστική οικοδόμηση η οποία μάλιστα εκτυλίχθηκε εν μέσω της φοβερής παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Παντού στην Σοβιετική ένωση κυριάρχησε ένας οργασμός ανάπτυξης με χιλιάδες εργοστάσια, ορυχεία, μεταλλεία, ηλεκτρικούς σταθμούς. Κάθε χρόνο άλλαζε ο χάρτης της χώρας με πόλεις και σιδηροδρομικές αρτηρίες να δημιουργούνται με προτόγνωρους ρυθμούς στην παγκόσμια ιστορία. Στα χρόνια του πρώτου πεντάχρονου ... κάθε μέρα έμπαινε σε λειτουργία κατά μέσο όρο ... μιά βιομηχανική επιχείρηση, δύο σοβχόζ, 1-2 ΜΤΣ, 110 κολχόζ. Η γιγάντια αυτή προσπάθεια έκανε αναγκαία τη αναδιοργάνωση του κομματικού μηχανισμού, του οργανωτικού ρόλου των Σοβιέτ και την ριζική ανασυγκρότηση των συνδικάτων. Η γιγάντωση του κομματικού μηχανισμού ήταν ανάλογη (και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά) με την εξέλιξη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (στηνόταν νέες κομματικές οργανώσεις σε κάθε νέα πόλη, σε κάθε νέο κεφαλοχώρι ή χωριό, σε κάθε επιχείρηση ... παντού), με κάθε νέα στρατολόγηση να προκαλεί κύματα εκδίωξης των διεφθαρμένων και γραφειοκρατικών στοιχείων απο τον κομματικό και κρατικό μηχανισμό και αυτά με την σειρά τους νέα κύματα στρατολόγησης νέων εργατών, αγροτών και επιστημόνων. Ηταν ένας γιγάντιος μηχανισμός κριτικής και αυτοκριτικής σε όλες τις βαθμίδες του κόμματος και του κράτους, ένα τεράστιο κύμα ποιοτικής βελτίωσης όλων ανεξαιρέτως των μηχανισμών της κοινωνικής ζωής ... ήταν μιά “αναπάντεχα” τεράστια επιφάνεια επαφής και ζύμωσης της ηγεσίας, του κόμματος και του σοβιετικού κράτους με τις μάζες. Ηταν μιά εποχή εξαιρετικής ανόδου και εκτίναξης της δημιουργικής δράσης των λαικών μαζών ... στο ιστορικό γίγνεσθαι. Ηταν συνειδητή επιλογή των μαζών εκείνη η σοσιαλιστική οικοδόμηση που συντελούνταν με βάση την λενινιστική προτροπή πως μόνο η σοσιαλιστική εξοικονόμηση πόρων μπορεί να οδηγήσει στην σοσιαλιστική οικοδόμηση. Αυτό δείχνει η ζωή του σοβιετικού λαού που με εξαιρετικές στερήσεις υλοποιούσε αυτή την γιγάντια κοινωνική μεταβολή και ταυτόχρονα την υπεράσπιζε. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Το νέο ποιοτικό χαρακτηριστικό ήταν πως παρά τις στερήσεις, αυτός ο λαός εργάστηκε πέρα απο τα όρια της αμοιβόμενης εργασίας του ... εθελοντικά σε ένα κύμα σοσιαλιστικής άμιλλας που αγκάλιασε το 75% σχεδόν όλων των εργατών ... ένα κύμα εθελοντικής προσφοράς που μετατράπηκε στην ουσία σε παλλαικό κίνημα. Οι ήρωες της σοσιαλιστικής άμιλλας ήταν τα κοινωνικά πρότυπα, τα διάσημα σε όλη την χώρα ... ήταν τα μέλη του σοβιετικού “star system” !![Είναι ιστορικά γελοίες, κακεντρεχείς και πρόστυχες όλες εκείνες οι τάχα “θεμελιωμένες” απόψεις διάφορων “αριστερών” και δεξιών ιστοριογράφων που θέλουν ... να αποδείξουν πως όλο αυτό το ιστορικό και κοινωνικό επίτευγμα έγινε κάτω απο την μπότα ενός κατασταλτικού, δικτατορικού και γραφειοκρατικού μηχανισμού που τον καθοδηγούσε ο Στάλιν και η κλίκα του. Χωρίς την λαική θέληση ... και μάλιστα ενάντια σε αυτήν. Με την στυγνή εκμετάλλευση και το ποδοπάτημα ενός τεράστιου λαού.] 
    Το 1930-1931 αποκαλύφθηκαν τρείς μεγάλες αντεπαναστατικές οργανώσεις με παράνομη δομή και λειτουργία. Μία με σκοπό το βιομηχανικό σαμποτάζ και την κατασκοπία (Βιομηχανικό κόμμα), μία κουλάκικη οργάνωση στην Γεωργία (Κόμμα εργαζομένων αγροτών που δρούσε μέσα στο Λαικό Επιτροπάτο της Γεωργίας) και μία μενσεβίκικη ομάδα (Ενωσιακό γραφείο του ΣΔΕΚΡ) που δρούσε μέσα στην Επιτροπή Κρατικού Σχεδίου, στο Ανώτατο Συμβούλιο Λαικής Οικονομίας και στην Κρατική Τράπεζα. Ολα τα μέλη αυτώ των οργανώσεων παραπέμφθηκαν σε δημόσια δίκη. Η πλατειά ολομέλεια της ΚΕ και ΚΕΕ τον Δεκέμβρη του 1930 καθαίρεσε τον Ρίκοφ απο το Πολιτικό Γραφείο και απο την θέση του Προέδρου του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού. Τον διαδέχθηκε ο Μολότωφ. [Να μιά άλλη πτυχή της “γραφεικρατικής και δικτατορικής” κλίκας του “αιμοσταγούς” Στάλιν. Εναν απο τους αρχηγούς της δεξιάς αντιπολίτευσης ... τον είχε επί τρία χρόνια ... επικεφαλής των Λαικών Επιτρόπων !!]. Μέχρι το τέλος του πρώτου πεντάχρονου πλάνου υπήρξαν σημαντικότατες ποιοτικές διαφορές στην διαδικασία της κολλεκτιβοποίησης. Στις περιοχές ολοκληρωτικής κολλεκτιβοποίησης η τάξη των κουλάκων εξαλείφθηκε. Είχαν την επιλογή να μπούν στα κολχόζ ή να εκτοπισθούν απο τον τόπο μόνιμης διαμονής τους. Απο τις αρχές του 1930 ως το φθινόπωρο του 1932 εκτοπίσθηκαν 250.000 οικογένειες κουλάκων σε νέους τόπους διαμονής με κανονικές συνθήκες διαβίωσης, κυρίως στην Σιβηρία και στο Καζαχστάν, όπου δούλευαν σε βιομηχανίες ξυλείας, στην εξόρυξη, στην οικοδομή ή στα σοβχόζ. Πάρα πολλοί απο αυτούς τους ανθρώπους με την δουλειά τους συμμετείχαν ενεργά στην σοβιετική κοινωνία και απέκτησαν ξανά τα πολιτικά τους δικαιώματα. 
Το κίνημα των κολχόζ εξαπλωνόταν σε όλη την χώρα και όσο επεκτείνονταν η παραγωγή του τόσο αναφύονταν και νέα προβλήματα που έπρεπε να επιλυθούν. Τα σημαντικότερα είχαν να κάνουν με την διεύθυνση της μεγάλης παραγωγής, με την οργανωσή της και με τον ελεγχό της. Γρήγορα αποδείχθηκε πως η κατανομή των εισοδημάτων των αγροτών των κολχόζ ανάλογα με τα άτομα που συμμετέχουν, ήταν ανεπαρκής και δημιουργούσε διάφορα προβλήματα. Πολλοί αγρότες των κολχόζ αφού είχαν εξασφαλισμένη την αμοιβή τους δεν δούλευαν αποδοτικά ή και δεν πήγαιναν στην δουλειά τους προκαλώντας έτσι μείωση του ενδιαφέροντος για την δουλειά και στους πιό εργατικούς αγρότες. Σημειωνόταν έλλειψη προσωπικής ευθύνης για την διαφύλαξη των ζώων και των μηχανών με αποτέλεσμα να δημιουργείται δυσανάλογο κόστος για την εκτέλεση της παραγωγής. Πολλές φορές καθυστερούσε η συγκιμιδή της σοδειάς. Ολη αυτή την τάση την ενίσχυαν και πρώην κουλάκοι που είχαν μπεί στα κολχόζ και είχαν κάθε συμφέρον να αποτύχουν. Η ολομέλεια της ΚΕ (Ιούνης 1931) αποφάσισε την νέα μορφή υπολογισμού της κοινωνικής εργασίας στα κολχόζ, καθιερώνοντας σαν μέτρο εργασίας και κατανομής των εσόδων την εργατοημέρα στην βάση της εργασίας με το κομμάτι. Συνδέθηκε δηλαδή η αμοιβή με την πραγματική παραγωγικότητα. Δημιουργήθηκαν τα παραγωγικά συνεργεία και κάθε τέτοιο συνεργείο είχε χρεωμένη ορισμένη έκταση γης με τα ανάλογα ζώα, μηχανήματα και εργαλεία. Κάθε μέλος του παραγωγικού συνεργείου είχε χρεωμένη και την περιποίηση ορισμένων ζώων και πληρωνόταν η εργασία του ανάλογα με τα αποτελέσματα της δουλειάς του. Απο το 1932 καθιερώθηκε το κολχόζνικο εμπόριο. Σταδιακά οι σοβιετικοί αγρότες των κολχόζ άρχισαν να ευπορούν και να παρασύρουν και άλλους μονονοικοκυραίους στον σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής. Μέσα σε λίγα χρόνια μια αγροτική καθυστερημένη χώρα άρχισε να μετατρέπεται σε μια πρωτοπόρα βιομηχανική χώρα που όλο και λιγότερο αγόραζε απο το εξωτερικό μέσα παραγωγής και νέα τεχνική (υποδιαίρεση Ι), μιά χώρα που δημιουργούσε την νέα και δική της σοσιαλιστική επιστημονική και τεχνική διανόηση, μιά χώρα που βελτίωσε ραγδαία την θέση των φτωχών και μεσαίων αγροτών. Μια χώρα που μόλις μετά την ανόρθωση της οικονομίας, ήταν σε θέση να την αναδιοργανώσει με βάση τις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις (το 1932 η ΕΣΣΔ κατέλαβε την δεύτερη θέση παγκοσμίως – μετά τις ΗΠΑ – στην μηχανουργία), μιά χώρα που λίγα χρόνια μετά την καταστροφή καθιέρωσε την υποχρεωτική γενική στοιχειώδη εκπαίδευση, μιά χώρα που κατάφερε στο τέλος του πρώτου πεντάχρονου να κηρύξει πως έχει εξαληφθεί ... η ανεργία την πόλη και η φτώχια στο χωριό. Το πρώτο πεντάχρονο εκπληρώθηκε στις αρχές του 1933, μέσα σε τέσσερα χρόνια και τρείς μήνες. Είχαν διαψευσθεί οι προφητείες της παγκόσμιας αστικής τάξης για την αναπόφευκτη χρεωκοπία του πεντάχρονου κεντρικού σχεδιασμού. 

   Για να παρακολουθήσουμε την συνέχεια ... σε αυτό το σημείο είναι σκόπιμο να γίνει μια αναλυτική αναφορά στις διεργασίες που συνέβαιναν μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης του 1929 στον δυτικό κόσμο και στην ουσία τις προετοιμασίες του επερχόμενου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
   Οι ΗΠΑ (του new deal) εν΄όσο προσπαθούσε να ορθοποδήσει απο την καπιταλιστική κρίση, έβρισκε τρόπο να διοχετεύει πακτωλούς δολλαρίων για την ανόρθωση του γερμανικού ιμπεριαλισμού, τον οποίον “προόριζε” σαν την σιδερένια γροθιά κατά της ΕΣΣΔ. [Οι κυριότεροι προμηθευτές της Γερμανίας ήταν η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Στα 1938 η Γερμανία αγόρασε το 45% του απαραίτητου για την παραγωγή της σιδηρομεταλλεύματος από τη Βρετανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο και από το Βελγικό Κογκό. Στις χώρες αυτές, καθώς και στην Ολλανδία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, αναλογούσε το 89,5% από όλο το χυτοσίδηρο που είχε εισαχθεί στη Γερμανία στα 1938. Η εισαγωγή σιδηρομεταλλεύματος από τη Σουηδία και βολφραμίου από την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Κίνα αυξήθηκε απότομα. Οπως οι Γερμανοί φασίστες, έτσι και οι Ιάπωνες εισήγαν από το εξωτερικό, ακόμα και από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μεγάλες ποσότητες στρατηγικών υλών και πολεμικού υλικού. Στα 1938, η αναλογία συμμετοχής των Ηνωμένων Πολιτειών σε όλες τις εισαγωγές της Ιαπωνίας ήταν: Στο πετρέλαιο 65%, σε σιδηρομετάλλευμα και σε ατσάλι 90,4%, στο χαλκό 90,9%, στα αεροπλάνα 76,9% και στα αυτοκίνητα 64,7%. Προφανώς οι δυτικοί ιμπεριαλιστές δεν προετοίμαζαν και δεν ενίσχυαν την Γερμανία και την Ιαπωνία ... για “μελλοντικούς τους αντιπάλους”. Κάτι άλλο είχαν στα σχεδιά τους]
   Οι γερμανοί και ιταλοί κεφαλαιοκράτες ... δεν έδειχναν να τα καταφέρνουν καλά με την “ δημοκρατία” ... και ανέθεσαν την δουλειά στους φασίστες του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Οι αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές ένοιωθαν το έδαφος να τρίζει κάτω απο τα πόδια τους και τα συμφεροντά τους να απειλούνται. Ηταν πασιφανές σε όλους πως η “τελική επίλυση” της καπιταλιστικής κρίσης ... δεν μπορούσε να συμβεί παρά με το νέο ξαναμοίρασμα του κόσμου ... προφανώς με τον επόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μόνο που αυτός ο πόλεμος για τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς είχε και άλλον ένα υπερεπείγοντα στόχο. Την συντριβή της ΕΣΣΔ με οποιονδήποτε τρόπο. Το 1936 η Γερμανία και η Ιαπωνία έκλεισαν σύμφωνο. Πως άραγε ονομαζόταν αυτό το σύμφωνο ?? Η δυτική ιστοριογραφία δεν το θυμάτε καθόλου συχνά. Ονομαζόταν «σύμφωνο ενάντια στην Κομμουνιστική Διεθνή» !!! Η “συγκολλητική ουσία” της συμμαχίας Γερμανίας-Ιαπωνίας ... ήταν η ύπαρξη της ΕΣΣΔ. Η συνθήκη υπογράφτηκε στις 25 Νοέμβρη του 1936 ανάμεσα στη Γερμανία και την Ιαπωνία και σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό στην συνέχεια προσχώρησαν η Ιταλία, η Ουγγαρία, η Ισπανία, η Φινλανδία, η Ρουμανία, η Κροατία, η Δανία, η Σλοβακία, η Βουλγαρία, κ.ά. Το 1939-1940 το σύμφωνο μετατράπηκε σε στρατιωτική συμμαχία των Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας και των συμμάχων τους. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός έδειξε εξαρχής ποιά είναι τα σχεδιά του για το νέο μοίρασμα του κόσμου κάνοντας σαφές προς όλες τις κατευθύνσεις πως οι βλέψεις του για κατάκτηση “ζωτικού χώρου” στρέφονται προς την Ανατολή – δηλαδή προς την ΕΣΣΔ, αλλά και στις αποικίες. Γνωστοποίησε τα σχεδιά του, κάνοντας ταυτόχρονα ένα εκβιασμό προς τους Αγγλογάλλους και τις ΗΠΑ. Ή δεν εναντιώνεστε στην επεκτασή μου προς την Ανατολή (δηλαδή μου εξασφαλίζεται τα νώτα για να συντρίψω την ΕΣΣΔ και θα πάρετε το ανάλογο μερίδιο απο το μοίρασμα) ... ή είστε και εσείς εναντίον μου. Προφανώς οι αγγλογάλλοι και οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έβλεπαν σαν πρώτο και κύριο στόχο τους την συντριβή της ΕΣΣΔ ... αλλά ποτέ και με κανέναν τρόπο δεν ήθελαν να επιτρέψουν στην Γερμανία να καρπωθεί την μερίδα του λέοντος απο την κατάλυση του σοβιετικού κράτους, για τον λόγο οτι η Γερμανία θα κατακτούσε έτσι στην θέση της παγκόσμιας υπερδύναμης και μοιραία θα απειλούσε ευθέως και τα δικά τους ζωτικά συμφέροντα. Αλλους υπολογισμούς έκαναν. Οπως και οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ (διαθέτοντας την ασφάλεια των δύο ωκεανών) ετοίμαζαν τα σχεδιά τους για να βγούν εκείνοι ... σαν η παγκόσμια υπερδύναμη απο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. 
   Η ΕΣΣΔ πολύ πριν την σύναψη του συμφώνου Γερμανίας-Ιαπωνίας, ήδη απο το 1934 στην βάση της ειρηνικής πολιτικής πρότεινε ένα σύστημα συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη που να περιλαμβάνει την Γαλλία, την Γερμανία, τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και την ίδια την ΕΣΣΔ. Αυτό το σχέδιο προφανώς χαλούσε πολλά ιμπεριαλιστικά σχέδια και η πρώτη που έσπευσε να εκδηλωθεί ήταν η Αγγλία που στην ουσία υποβοήθησε τον Χίτλερ να ματαιώσει την οργάνωση ενός τέτοιου συστήματος. Η μόνη ιμπεριαλιστική δύναμη που έδειξε κάποιο ενδιαφέρον ήταν η Γαλλία που καταλάβαινε, σαν άμεσος γείτονας της Γερμανίας, οτι ήταν εκτεθειμένη στον πιό μεγάλο κίνδυνο φασιστικής επίθεσης. Ηταν αδιανόητο για όλους ο Χίτλερ να στραφεί προς την Ανατολή χωρίς να έχει εξασφαλίσει είτε στρατιωτικά, είτε πολιτικά, τα νώτα του ... και η Γαλλία ήταν ακριβώς πάνω στα νώτα του. Η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ αφού δεν μπόρεσε να πετύχει μια πλατιά συμφωνία, το 1935 πέτυχε σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας με την Γαλλία και την Τσεχοσλοβακία. Το σύμφωνο πρόβλεπε πως η ΕΣΣΔ ήταν υποχρεωμένη να παράσχει βοήθεια στην Τσεχοσλοβακία σε περίπτωση επίθεσης, με τον όρο οτι θα δινόταν και παρόμοια βοήθεια απο μέρους της Γαλλίας. Ταυτόχρονα όμως οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι στο Παρίσι (σε συνεργασία με τους αγγλους ιμπεριαλιστές) και οι αστικοί κύκλοι στην Πράγα με κανένα τρόπο δεν μπορούσαν να απεμπολήσουν την βασική τους επιδίωξη που δεν ήταν άλλη απο την συντριβή του Σοβιετικού κράτους και επομένως, παρά την συμφωνία με την ΕΣΣΔ, παράλληλα υποδαύλιζαν και υποβοηθούσαν στην ουσία τον Χίτλερ για να στραφεί κατά της ΕΣΣΔ. Είχαν επιλέξει να παίξουν ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι με την φωτιά. Οι αγγλογάλλοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να στρέψουν τον Χίτλερ ενάντια στην ΕΣΣΔ και ταυτόχρονα να τον πείσουν πως δεν κινδυνεύει στα νώτα του απο αυτούς. Αυτή η τακτική συμπυκνώνονταν στην πολιτική της «μη ανάμιξης» που θέλησαν να ακολουθήσουν οι αγγλογάλλοι και το πρώτο ιστορικό παράδειγμα ήταν η ουσιαστική υποβοήθηση της γερμανοιταλικής φασιστικής επέμβασης στην Ισπανία ... που τελικά οι αγγλογάλλοι την “επέτρεψαν” ... παραβλέποντας μάλιστα τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή. Την ίδια τακτική της υποβοήθησης της φασιστικής επίθεσης είχαν επιλέξει και οι ΗΠΑ ήδη απο το 1935, ψηφίζοντας νόμο στο Κογκρέσσο που στερούσε απο την Αιθιοπία και μετά απο την δημοκρατική Ισπανία την δυνατότητα να αγοράζουν όπλα που είχαν ανάγκη απο τις ΗΠΑ. Την ίδια χρονιά η φασιστική Ιταλία άρχισε πόλεμο για την κατάληψη της Αιθιοπίας και το 1936 η Γερμανία και η Ιταλία προκάλεσαν εμφύλιο στην Ισπανία, υποστηρίζοντας το φασιστικό πραξικόπημα ενάντια στην δημοκρατική κυβέρνηση. Τα συμφέροντα αυτής της επέμβασης στην Ισπανία ήταν τεράστια, αφού, εαν οι γερμανοιταλοί κατάφερναν να εδραιωθούν στην περιοχή θα απειλούσαν άμεσα τα γαλλικά νώτα και ταυτόχρονα θα διατηρούσαν υπο την συνεχή απειλή χτυπήματος όλες τις θαλάσσιες συγκοινωνίες της Αγγλίας και της Γαλλίας στον Ατλαντικό Ωκεανό και στην Μεσόγειο Θάλασσα. Και όμως, οι αγγλογάλλοι τους άφησαν ανενόχλητους να υλοποιήσουν αυτά τα σχέδια.
   Το φθινόπωρο του 1937 στον καπιταλιστικό κόσμο, ύστερα απο παρατεταμένη ύφεση, ξέσπασε νέα οικονομική κρίση. Η ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη έφερνε τον επόμενο πόλεμο ακόμα πιό κοντά. Η Ιαπωνία που είχε εισβάλει στις βορειοανατολικές περιοχές της Κίνας (απο το 1931), μέσα στο 1937 άρχισε πόλεμο για την κατάληψη ολόκληρης της Κίνας. Η επιλογή των ιαπώνων ιμπεριαλιστών δεν έγινε τυχαία για τον λόγο οτι στην Κίνα βρισκόταν σε εξέλιξη εμφύλιος ανάμεσα στις δυνάμεις της εσωτερικής και της εξωτερικής αντίδρασης με τις επαναστατικές λαικές δυνάμεις με επικεφαλής το Κομμουνιστικό κόμμα. Οταν εκδηλώθηκε η νέα ιαπωνική επίθεση οι κομμουνιστές έριξαν το σύνθημα ... “Σταμάτημα του εμφυλίου και αντίσταση στην Ιαπωνία”. Το 1938 η Γερμανία κατέλαβε την Αυστρία και μαζί με την Ιταλία συνέχιζε την στρατιωτική επέμβαση στην Ισπανία. Πρώτο θύμα της φασιστικής επίθεσης στην Κεντρική Ευρώπη ήταν η Αυστρία. Η εσωτερική κατάσταση στη χώρα βοηθούσε στην πραγματοποίηση των σχεδίων του Γερμανού επιδρομέα. Πολλές δεκαετίες οι μεγαλοϊδεάτες Γερμανοί εθνικιστές προσπαθούσαν να φυτέψουν στη συνείδηση του αυστριακού λαού την ιδέα πως η Γερμανία και η Αυστρία έπρεπε να ενωθούν και να αποτελέσουν την ενιαία «Μεγάλη Γερμανία». Την προπαγάνδα για το «άνσλους» (ένωση) την είχαν δεχθεί και οι ηγέτες της αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας, που από τα 1918 συστηματικά υποστήριζαν πως το αυστριακό κράτος «δεν είναι βιώσιμο». Οι Αυστριακοί φασίστες που ήταν προσανατολισμένοι προς την Ιταλία προτιμούσαν να είναι η Αυστρία ανεξάρτητη, αλλά κι αυτοί διακήρυσσαν πως η Αυστρία είναι «δεύτερο γερμανικό κράτος». Τα γερμανικά σχέδια για την κατάληψη του αυστριακού εδάφους τα ήξεραν πολύ καλά οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ. Η πολιτική της Αγγλίας στο αυστριακό ζήτημα ξεκινούσε από την υπόθεση πως η καταβρόχθιση της Αυστρίας από τη Γερμανία θα ήταν ένα από τα πιο σπουδαία στάδια της προετοιμασίας της επίθεσης της Γερμανίας εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Γι' αυτό η αγγλική κυβέρνηση δεν είχε αντίρρηση για το «άνσλους». Ιμπεριαλιστική συνεννόηση με τη χιτλερική Γερμανία έκανε και η Γαλλία που πήρε ευνοϊκή θέση απέναντι στο «άνσλους». Αλλά και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήξεραν πως ετοιμαζόταν το «άνσλους»: Στις 23 Νοέμβρη του 1937 ο Αμερικανός πρεσβευτής στο Παρίσι, Μπούλιτ, με βάση τις συνομιλίες του με τον Γκέριγκ και τον Σαχτ, πληροφόρησε την Ουάσιγκτον πως οι χιτλερικοί είχαν πάρει απόφαση να καταλάβουν την Αυστρία. Αλλά η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν πήρε κανένα μέτρο για να σταματήσει την επίθεση.

Από αριστερά προς δεξιά: Τσάμπερλεν, Νταλαντιέ, Χίτλερ, Μουσολίνι και Τσιάνο φωτογραφίζονται πριν από την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου
   Τον Μάρτη του 1938 (μετά την κατάληψη της Αυστρίας) η Σοβιετική κυβέρνηση έκανε διεθνή δήλωση οτι είναι έτοιμη να πάρει μέρος σε συλλογικές ενέργειες για να παρεμποδιστεί η ανάπτυξη και η εξέλιξη της φασιστικής επίθεσης. Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές ακόμα νόμιζαν πως τα σχέδιά τους μπορούν να πραγματοποιηθούν. Σε αυτή την χρονική στιγμή οι τάχα “αντιφασιστικές” δυτικές δυνάμεις γνώριζαν πως εαν προχωρούσαν στην οργάνωση συμμαχίας ΕΣΣΔ-ΗΠΑ-Αγγλίας-Γαλλίας ... θα ήταν αδιανόητο ο Χίτλερ να στραφεί ενάντια σε αυτόν τον συνασπισμό. Σε αυτή την χρονική συγκυρία αποκαλύφθηκε όλη η δυτική υποκρισία και προστυχιά. Ακόμα πίστευαν πως μπορούν να προκαλέσουν έναν σοβιετογερμανικό πόλεμο ... που θα τους αφήσει ανέγγιχτους και ισχυρούς. Να λοιπόν πως περιέγραφαν οι “δημοκράτες” δυτικοί ιμπεριαλιστές τις επιδιώξεις της πολιτικής τους σε αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της συμφωνίας του Μονάχου (9/2008): «Ηθελαν να δουν τα δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα να θάβουν το ένα το άλλο». Αντί λοιπόν να δεχθούν την σοβιετική πρόταση και να οργανώσουν επειγόντως την αντιφασιστική συμμαχία ... οι αγγλογάλλοι την απέρριψαν, ενώ οι αμερικάνοι δεν απάντησαν καν. Οταν εκδηλώθηκαν οι χιτλερικές απειλές κατά της Τσεχοσλοβακίας και οι γερμανοί φανερά ετοίμαζαν την επιθεσή τους, οι δυτικοί “αντιφασίστες” κυβερνήτες της Αγγλίας και της Γαλλίας συμμετείχαν σε κοινή σύσκεψη με τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας, τον Σεπτέμβρη του 1938 στο Μόναχο και πήραν απόφαση να διαμελίσουν την Τσεχοσλοβακία και να παραδώσουν στους Γερμανούς μιά σειρά παραμεθόριες περιοχές της (Σουδητία). [Στις 29 Σεπτέμβρη του 1938 στο Μόναχο συναντήθηκαν από τη Γερμανία ο Χίτλερ, την Αγγλία ο Τσάμπερλεν, τη Γαλλία ο Νταλαντιέ και την Ιταλία ο Μουσολίνι για να συζητήσουν το «τσεχοσλοβακικό ζήτημα». Υστερα από σφοδρές επιθέσεις του Χίτλερ εναντίον της Τσεχοσλοβακίας και μερικές αντεγκλήσεις, τα μέλη της διάσκεψης ενέκριναν το γερμανοϊταλικό σχέδιο συνεννόησης. Στους αντιπροσώπους της Τσεχοσλοβακίας που δεν είχαν κληθεί να πάρουν μέρος στη συνάντηση, αλλά τους είχαν και περίμεναν απέξω, ανακοινώθηκε πως η απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων δεν επιδέχεται συζήτηση και πρέπει να γίνει δεκτή χωρίς καμιά αντίρρηση. Σε αντάλλαγμα η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία υπόσχονταν στην Τσεχοσλοβακία, ύστερα από την ικανοποίηση όλων των αξιώσεων της συμφωνίας του Μονάχου, να εγγυηθούν διεθνώς τα νέα σύνορά της. Με βάση τη συμφωνία που υπογράφτηκε στο Μόναχο η Τσεχοσλοβακία ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει στη Γερμανία μέσα σε δέκα μέρες τη Σουδητία και μέσα σε τρεις μήνες να ικανοποιήσει τις εδαφικές αξιώσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Ολες οι βιομηχανικές επιχειρήσεις, τα ορυχεία, οι συγκοινωνίες και τα μέσα τηλεπικοινωνίας, το τροχαίο υλικό, τα στρατιωτικά οχυρά, οι αποθήκες και οι πρώτες ύλες που βρίσκονταν στο παραχωρούμενο έδαφος θα παραδίδονταν σε απολύτως καλή κατάσταση. Από την Τσεχοσλοβακία αφαιρέθηκε μια εδαφική έκταση από 41.098 τετρ. χλμ. με περίπου 5 εκατομμύρια κατοίκους που από αυτούς περισσότεροι από ένα εκατ. ήταν Τσέχοι και Σλοβάκοι. Στα χέρια των χιτλερικών έπεσαν βιομηχανικές περιοχές με σπουδαία μεταλλουργικά και χημικά εργοστάσια, μεθοριακά οχυρά και μια σημαντική ποσότητα οπλισμού. Ετσι η Τσεχοσλοβακία ήταν στην ουσία αφοπλισμένη και αντιμέτωπη με το Γερμανό φασίστα επιδρομέα που περίμενε μόνο την κατάλληλη στιγμή για να την υποδουλώσει οριστικά. Η ιμπεριαλιστική συμφωνία του Μονάχου ήταν η κορύφωση της πολιτικής της ενθάρρυνσης των φασιστών επιδρομέων. Στις 30 Σεπτέμβρη, με πρόταση του Τσάμπερλεν, η Γερμανία και η Αγγλία υπόγραψαν στο Μόναχο μια δήλωση για αμοιβαία μη επίθεση και ειρηνικό διακανονισμό όλων των επίμαχων ζητημάτων που θα δημιουργούνταν. Υστερα από λίγο καιρό ανάλογη δήλωση υπόγραψαν η Γαλλία και η Γερμανία. Ο Τσάμπερλεν και ο Νταλαντιέ πίστευαν πως με την υπογραφή των συμφωνιών αυτών είχαν απομακρύνει από την Αγγλία και τη Γαλλία τον κίνδυνο της γερμανικής επίθεσης και τον είχαν ρίξει στην κοίτη που επιθυμούσαν, προς τα ανατολικά, εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτό το σκοπό είχαν τα δυτικά κράτη που παραδίδανε στον Χίτλερ τα τσεχοσλοβακικά εδάφη. Αλλά η βοήθεια των δυτικών ιμπεριαλιστών προς το φασίστα επιδρομέα δεν περιορίστηκε σ' αυτό. Στις 13 Οκτωβρίου του 1938, αμέσως ύστερα από τη συμφωνία του Μονάχου, ή «Στάνταρντ Οϊλ» και η «Φαρμπενίντουστρι» υπόγραψαν συμφωνία για την ίδρυση μιας αμερικανογερμανικής εταιρείας που θα μονοπωλούσε τις πατέντες για την παραγωγή συνθετικής βενζίνης που ο χιτλερικός στρατός είχε μεγάλη ανάγκη από αυτή. Στα χέρια της η «Φαρμπενίντουστρι» κρατούσε τον έλεγχο της παραγωγής συνθετικών καυσίμων σε όλες τις χώρες, εκτός από τις ΗΠΑ. Η χιτλερική, εξάλλου, κυβέρνηση χρησιμοποιώντας τους διεθνείς δεσμούς που είχε η «Φαρμπενίντουστρι» με τα καρτέλ αγόρασε μεγάλες ποσότητες βενζίνης με υψηλή οκτανική απόδοση για τα γερμανικά αεροπλάνα και άρματα μάχης. Χάρη σε άλλες συμφωνίες με καρτέλ η γερμανική πολεμική βιομηχανία απόχτησε πατέντες για την παραγωγή μαγνησίου και βηρυλλίου - πρώτων υλών που είναι απαραίτητες στη βιομηχανία αεροπλάνων. Ετσι τα μονοπώλια έκλεισαν μεταξύ τους μια ιδιόμορφη «συμφωνία Μονάχου» στον οικονομικό τομέα που έδινε στο φασίστα επιδρομέα τη δυνατότητα να εφοδιάσει και να προετοιμάσει για πολεμικές επιχειρήσεις τις δυνάμεις αρμάτων μάχης και θωρακισμένων, τα μηχανοκίνητά του και τις αεροπορικές του δυνάμεις.]  
Ειδικά οι γάλλοι ιμπεριαλιστές ... έδειξαν για άλλη μιά φορά με ποιό τρόπο “τιμούν” τις συμφωνίες τους. (...είχαν συνάψει συμφωνία με την ΕΣΣΔ και την Τσεχοσλοβακία πως θα την βοηθούσαν, ταυτόχρονα με την ΕΣΣΔ, σε περίπτωση επίθεσης.) Στην ουσία η Τσεχοσλοβακία παραδόθηκε “δεμένη” στους γερμανούς ... απο τους αγγλογάλλους ... και μάλιστα ενάντια στα εύλογα συμφέροντά τους. Εκτοτε η έκφραση «πολιτική του Μονάχου» είναι συνώνυμο της συνεργασίας και της συναλλαγής με τους επιδρομείς. Η αστική τσεχοσλοβάκικη κυβέρνηση συνθηκολόγησε και παραιτήθηκε απο την αντίσταση στους χιτλερικούς. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ παρότι δεν συμμετείχε επίσημα στην συνδιάσκεψη του Μονάχου, ενέκρινε απόλυτα τις αποφάσεις της. [Η δυτική αστική ιστοριογραφία βέβαια ... αποδίδει την συμφωνία του Μονάχου στην ανετοιμότητα των αγγλογάλλων εκείνη την χρονική στιγμή για έναν πόλεμο και συνεπώς συμπεραίνουν πως η πολιτική του κατευνασμού του Χίτλερ ήταν η μόνη λογική αφού θα έδινε χρόνο για προετοιμασίες και η μόνη που τάχα εξυπηρετούσε την ειρήνη. Υποκριτές !!! Ο μόνος τρόπος για να σμπαραλιάσουν τα χιτλερικά σχέδια ήταν η συμμαχία όλων των δυτικών με την ΕΣΣΔ. Και δεν το έκαναν.]
   Μόνο η ΕΣΣΔ καταδίκασε την προδοσία του Μονάχου. Η προδοτική στάση της Γαλλίας έναντι της Τσεχοσλοβακίας, ουσιαστικά καθιστούσε άκυρο το σοβιετογαλλικό σύμφωνο του 1935. Μια άλλη επενέργεια της πολιτικής του συμβιβασμού των δυτικών με τους γερμανούς και της μη αναμιξής τους στις “γερμανικές υποθέσεις” μετά το Μόναχο ... ήταν και η ουσιαστική υποβοήθηση της ήττας της ισπανικής δημοκρατικής κυβέρνησης και της επιβολής της φασιστικής δικτατορίας του Φράνκο (αρχή του 1939) και μάλιστα ενάντια στα στρατηγικά αγγλογαλλικά συμφέροντα στην περιοχή. Τον Μάρτη του 1939 οι δυτικοί ιμπεριαλιστές άρχισαν να καταλαβαίνουν πως κάτι δεν πάει καλά με τους υπολογισμούς τους και με τα σχεδιά τους. Ο Χίτλερ, χωρίς καν να πάρει την συγκατάθεση των αγγλογάλλων, κατέλαβε ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία ... ξεφτιλίζοντας την συνθήκη του Μονάχου και την “έντιμη ειρήνη” ... όπως την αποκαλούσαν οι άγγλοι κυβερνήτες.
 
   Το επόμενο θύμα ήταν η Πολωνία. Οι χιτλερικοί πρόβαλαν εξωφρενικές και ιταμές αξιώσεις για εδαφικές παραχωρήσεις στην πολωνική κυβέρνηση. Οι αγγλογάλλοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ξεκάθαρα πως παρά το “ξεβράκωμα” του Μονάχου, δεν είχαν κατορθώσει να περιφρουρήσουν τα συμφεροντά τους και να εξασφαλίσουν μιά σταθερή συμμαχία με τον Χίτλερ. Ακριβώς τότε οι αγγλογάλλοι υποκριτές ... επιδίωξαν ξανά ... διαπραγματεύσεις με την Σοβιετική Ενωση και ταυτόχρονα δήλωσαν οτι παρέχουν εγγυήσεις για την κρατική ανεξαρτησία της Πολωνίας (και της Ελλάδας, της Ρουμανίας και της Τουρκίας) απο την φασιστική απειλή. Η προστυχιά και η υποκρισία των δυτικών φάνηκε και πάλι με τρανταχτό τρόπο. Οχι μόνο δεν είχαν εγκαταλείψει τα σχεδιά τους (για πρόκληση σοβιετογερμανικού πολέμου με την συμμετοχή της Ιαπωνίας) και είχαν τάχα αποφασίσει να δώσουν τον αντιφασιστικό αγώνα, αλλά αποδείχθηκε πως άλλαξαν μόνο την τακτική τους ακριβώς για την επίτευξη αυτών των σχεδίων. Οταν η τακτική των δυτικών για πολιτική συμφωνία με τον φασισμό, ξεφτιλίσθηκε με την “δυστυχή” κατάληξη της συμφωνίας του Μονάχου, η νέα τακτική τους, επικεντρώθηκε στο να χρησιμοποιήσουν τις διαπραγματέυσεις με την Σοβιετική Ενωση σαν μέσο πίεσης πάνω στον Χίτλερ, υπολογίζοντας να τον εκφοβίσουν με την ενδεχόμενη ύπαρξη μιάς ισχυρής συμμαχίας με την ΕΣΣΔ. Ως ένα σημείο αυτή η τακτική, τους επιβλήθηκε απο την κοινή γνώμη της Αγγλίας και της Γαλλίας, που απαιτούσε επίμονα την αντιφασιστική συνεργασία με την Σοβιετική Ενωση. Η Σοβιετική κυβέρνηση (παρότι, όπως είναι αποδεδειγμένο, γνώριζε τους ελιγμούς των αγγλογάλλων) δέχθηκε να αρχίσει διαπραγματεύσεις επειδή εκτιμούσε πως ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί έστω και προσωρινά η φασιστική επιδρομή (γερμανική και ιαπωνική) στην σοβιετική χώρα και ο παγκόσμιος πόλεμος, ήταν η αντιφασιστική συμμαχία με ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία. Η εξέλιξη αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν αποκαλυπτική των στόχων των δυτικών ... που εμφανίσθηκαν σε αυτές με απαράδεκτες προτάσεις που επιδίωκαν την δέσμευση της ΕΣΣΔ για να αναλάβει μονομερείς υποχρεώσεις συμμετοχής στον πόλεμο, χωρίς οι ίδιοι να δεσμεύονται για ανάλογη συμμετοχή. Η Σοβιετική κυβέρνηση πολύ ορθά τις απέρριψε επειδή δεν ανταποκρίνονταν στην αρχή της αμοιβαιότητας, και αντιπρότεινε την μόνη και τίμια συμφωνία για αμοιβαία υποχρέωση και των τριών χωρών να σπεύσουν η μία σε βοήθεια των άλλων σε περίπτωση φσιστικής επίθεσης ενάντια σε οποιαδήποτε απο τις τρείς αυτές δυνάμεις αλλά και ενάντια σε Πολωνία, Ρουμανία, Βαλτικά κράτη, Τουρκία και Βέλγιο. Σαν απάντηση οι αγγλογάλλοι εμφάνιζαν και νέα σχέδια σαν τα προηγούμενα με στόχο απλά και μόνο να παρατείνουν τις διαπραγματεύσεις για την εξυπηρέτηση των άλλων σκοπών τους. Την ίδια στιγμή που στους λαούς τους διαλαλούσαν τις προσπαθειές τους για την αντιφασιστική προσέγγιση με την Σοβιετική Ενωση, στις διαπραγματεύσεις το μόνο που έκαναν ήταν να την υπονομεύουν και να την αποτρέπουν. Οι διαπραγματεύσεις αυτές κράτησαν απο τον Μάρτη ως τον Αύγουστο του 1939 και κατέληξαν προφανώς σε αποτυχία. Δύο άλλα δεδομένα αποκαλύπτουν των αισχρό ρόλο των δυτικών. Ενώ οι αγγλογάλλοι βρισκόταν σε αυτές τις διαπραγματεύσεις με την Σοβιετική Ενωση και οι συζητήσεις κάποτε έφταναν και σε στρατιωτικά ζητήματα, έπρεπε να επιλυθεί το τεχνικό ζήτημα της εμπλοκής των δυνάμεων του Κόκκινου Στρατού ενάντια στα γεμανικά στρατεύματα στην περίπτωση επίτευξης της συμφωνίας. Για να μπορέσει ο Κόκκινος Στρατός να εμπλακεί σε επιχειρήσεις ενάντια στον γερμανικό στρατό έπρεπε να περάσει απο πολωνικά εδάφη και ζητούσε για αυτό την έγκριση της πολωνικής κυβέρνησης. Παρασκηνιακά οι αγγλογάλλοι υποδαύλιζαν την αντιδραστική πολωνική κυβέρνηση να επιμένει να μην εγκρίνει την πιθανή διέλευση του σοβιετικού στρατού. Το ακόμα πιό αισχρό ιστορικά αποδεδειγμένο δεδομένο όμως είναι πως όσο διαρκούσαν οι διαπραγματεύσεις αυτές, η αγγλική κυβέρνηση ερχόταν σε μυστικές επαφές με τους χιτλερικούς, (μέσω του πρεσβευτή τους στο Λονδίνο Χ. Ντίρκσεν) για σύναψη συμφώνου μη επίθεσης και συμφωνίας για τις σφαίρες επιρροής ... που συνοδευόταν με την τερατώδη πρόταση και για το μελλοντικό μοίρασμα και της ίδιας της Σοβιετικής Ενωσης. Μάλιστα σαν δέλεαρ προς την γερμανική πλευρά ... πρόσφεραν την υποσχεσή τους να διακόψουν άμεσα τις διαπραγματεύσεις με τους σοβιετικούς που ήταν ακόμα σε εξέλιξη. [Το τερατώδες δεν ήταν οτι υπήρχαν μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ άγγλων και γερμανών. Ολοι διαπραγματευόταν με όλους. Το ίδιο έκαναν και οι σοβιετικοί γιατί αλλοιώς δεν θα μπορούσαν να υπογράψουν στο τέλος Αυγούστου του 1939 την συμφωνία Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Το τερατώδες του πράγματος θα το καταλαβαίναμε εαν π.χ. οι σοβιετικοί ερχόταν σε συμφωνία με τους χιτλερικούς ... για το πως θα μοιράσουν την Αγγλία ή τις ΗΠΑ !!!].  
Επίσης η ΕΣΣΔ είχε κάνει πρόταση συμμαχίας αλληλοβοήθειας με την Φινλανδία σε περίπτωση προσβολής από την ναζιστική Γερμανία, η οποία όμως απορρίφθηκε. Με λίγα λόγια φάνηκε ξεκάθαρα πως οι αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές και οι αντιδραστικοί πολωνοί και φινλανδοί κυβερνήτες δεν επιδίωκαν μια αμοιβαία συμφωνία με την ΕΣΣΔ, αλλά για την υλοποίηση των σχεδίων τους έδειχναν έτοιμοι να “παραδώσουν” και την Πολωνία στον Χίτλερ, όπως ακριβώς έκαναν και με την Τσεχοσλοβακία. Η Σοβιετική Ενωση βρέθηκε στην δυσμενή κατάσταση να απειλείται με άμεσο πόλεμο σε συνθήκες ολοκληρωτικής απομόνωσης και μάλιστα σε δύο μέτωπα (και στην Δύση και στην Απω Ανατολή). Οι χιτλερικοί απο την άλλη είχαν τους δικούς τους σχεδιασμούς ενάντια στην ΕΣΣΔ (αυτό το γνωρίζαν όλοι) αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να επιτεθεί ο Χίτλερ στην Σοβιετική Ενωση ... εάν δεν είχε εξασφαλισμένα τα νώτα του ... είτε πολιτικά, είτε στρατιωτικά. Οι εξελίξεις των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στους δυτικούς και στους φασίστες το καλοκαίρι του 1939 δεν έδειχναν με κανένα τρόπο στον Χίτλερ οτι θα μπορούσε και πάλι να τους αποσπάσει την πολιτική κάλυψη των νώτων του με μιά νέα συμφωνία (εξάλλου ο ίδιος ο Χίτλερ είχε “σκίσει” πριν απο λίγες βδομάδες την προηγούμενη συμφωνία τους – του Μονάχου – καταλαμβάνωντας ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία). Αργότερα θα αποδειχθεί και με άλλους τρόπους πως οι δυτικοί εκείνη την χρονική στιγμή εκτιμούσαν πως ο Χίτλερ δεν μπορεί ή δεν θα τολμήσει να στραφεί πολεμικά ενάντια στην Δύση πριν εξορμήσει στην Ανατολή και για τον λόγο αυτό επέλεξαν να μην του “χαρίσουν” μια ακόμα πολιτική συμφωνία και συνεπώς να τον εξαναγκάσουν να στραφεί απευθείας και άμεσα ενάντια στην Σοβιετική Ενωση. Παράλληλα με παρόμοιο τρόπο οι δυτικοί υποδαύλιζαν και προετοίμαζαν και τους Ιάπωνες για επέμβαση κατά της ΕΣΣΔ στην Απω Ανατολή. Οταν οι γερμανοί ιμπεριαλιστές και ο Χίτλερ κατάλαβαν πως θα είναι μονόδρομος για τα γεγονότα, πρώτα να επιτεθούν στην Δύση (αφού δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν πολιτική κάλυψη) και μετά στην Ανατολή ... αποφάσισαν πως για το πρώτο και κρίσιμο βήμα της στρατιωτικής επίθεσης στην Δύση ... έπρεπε να προφυλάξουν τα ανατολικά νώτα τους. Η γερμανική κυβέρνηση πρότεινε πρώτη σύμφωνο μη επίθεσης στους σοβιετικούς. Η σοβιετική κυβέρνηση επιζητούσε πίστωση πολύτιμου χρόνου για πολεμικές προετοιμασίες και δημιουργία ενός “μαξιλαριού ασφαλείας” γύρω απο τα δυτικά της σύνορα. Αυτοί οι παράγοντες κρινόταν, απο την σοβιετική ηγεσία, σαν οι πιό κρίσιμοι για την τελική πάλη της επιβίωσης του Σοβιετικού κράτους ...και η ζωή απέδειξε πως έτσι ήταν. Ο Στάλιν και η σοβιετική ηγεσία αυτά δεν μπόρεσαν να τα εξασφαλίσουν απο τους δυτικούς ιμπεριαλιστές με μιά αμοιβαία συμφωνία ενάντια στους χιτλερικούς. 
 
Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ: Ο Στάλιν παίζει "κομπολόι" με τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις ... υποδειγματικά !!!

   Το σοβιετογερμανικό σύμφωνο μη επίθεσης ή σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ υπογράφηκε στις 23 Αυγούστου 1939 στην Μόσχα. Την συνθήκη αυτή επικύρωσε το Ανώτατο Σοβιέτ, οκτώ ημέρες μετά, στις 31 Αυγούστου. Το σύμφωνο όριζε ότι οι δυο χώρες υποχρεούνταν να μην επιτεθεί η μια στην άλλη. Επίσης, καθεμία έπρεπε να μείνει ουδέτερη, αν η άλλη εμπλακεί σε πόλεμο. Οι σοβιετικοί γνώριζαν πως με τους χιτλερικούς υπογράφουν μια συνθήκη την οποίαν πρώτος ο Χίτλερ θα παραβιάσει. Ποτέ δεν πίστεψαν πως η ΕΣΣΔ με αυτή την συνθήκη θα απαλλαχτεί απο τον κίνδυνο της φασιστικής επιδρομής, αλλά εκτίμησαν πως όταν θα παραβιαστεί η συνθήκη ... οι καταστάσεις θα έχουν αλλάξει υπέρ της Σοβιετικής χώρας. Και πολύ σωστά εκτίμησαν τις περιστάσεις ... όπως και πάλι απόδειξε η ζωή. Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές πήραν απο τον Στάλιν ένα μάθημα σοσιαλιστικού πατριωτισμού και μια σαφή δήλωση πως αντιφασίστας είσαι μόνο όταν μάχεσαι για το συμφέρον των λαών ενώ όταν υπερασπίζεσαι τα κάθε λογής μονοπώλια, αντιφασίστας μπορεί να συμβεί να “γίνεις” ανάλογα με τις περιστάσεις ή και ανάλογα πάλι με διαφορετικές περιστάσεις ... μπορεί να “χρειασθεί” να γίνεις και φασίστας. Οι δυτικοί γαντζωμένοι πάνω σε αυτόν τον καιροσκοπικό και κατ΄επίκληση περιστασιακό “αντιφασισμό” ... θεώρησαν πως μόνο εκείνοι μπορεί να είναι συνομιλητές του Χίτλερ και μάλιστα προνομιακοί. Οι κομμουνιστές, με βάση κάποιον άγραφο μυστηριώδη νόμο των δυτικών ιμπεριαλιστών, δεν επιτρέπεται να συνομιλούν με φασίστες σε κρατικό επίπεδο. Μετά την υπογραφή του σοβιετογερμανικού συμφώνου οι δυτικοί ιμπεριαλιστές ... κατάλαβαν πως ο παγκόσμιος πόλεμος θα αρχίσει με τη σύγκρουση στους κόλπους του καπιταλιστικού κόσμου ... βρεθήκαν μέσα στο λάκο που σκάψαν μόνοι τους, δηλαδή με την τακτική τους κάναν σίγουρη την φασιστική επίθεση εναντίον τους και με έκπληξη “παραπλανημένης παρθένας” διαμαρτύρονταν σαν τον Τσώρτσιλ που έλεγε πως πως οι ναζί «πρόδωσαν το αντι-Κομιτέρν σύμφωνο και τις αντι-Μπολσεβίκικες συμφωνίες» (εγκαλούσε δηλαδή τους ναζί πως πρόδωσαν τον αντικομμουνιστικό αγώνα ... Τέτοιος αντιφασίστας ήταν και αυτός !!!) ή σαν την αμερικανική εφημερίδα Νew York Herald Tribune που έγραφε πως ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς ανατολάς και αρνάκι προς δυσμάς» (άλλοι φοβεροί και τρομεροί αντιφασίστες και οι αμερικάνοι !!!). 
Οι αντιδραστικοί πολωνοί ηγέτες στο όνομα του πολωνικού λαού είχαν επιλέξει να μην δεχθούν την προσφορά της σοβιετικής βοήθειας και να αφήσουν τις τύχες της χώρας στους αγγλογάλλους. Προηγουμένως η κυβέρνηση της Πολωνίας διαπραγματευόταν με τον Χίτλερ, έτοιμη και πρόθυμη να χτυπήσει μαζί του τη Σοβιετική Ενωση! Αλλά η συμφωνία χάλασε στο θέμα του Γκντάνσκ, που ο Χίτλερ ζητούσε να προσαρτήσει, και στο «διάδρομο» στην Πομερανία. Τότε η αστική τάξη της Πολωνίας, για να προστατευθεί από τη Γερμανία, άρχισε να κάνει «Σύμφωνα» με τους Αγγλογάλλους, ενώ αρνήθηκε να κάνει «Σύμφωνο» με τη Σοβιετική Ενωση, όπως της ζητούσε, για κοινή πάλη κατά της χιτλερικής επιδρομής. Η Πολωνία θα ήταν η αμέσως επόμενη χώρα που θα δεχόταν την φασιστική επιδρομή (1 Σεπτέμβρη 1939). Στις 31 Αυγούστου του 1939 το βράδυ, όλοι οι γερμανικοί ραδιοσταθμοί ανακοίνωσαν πως τάχα οι Πολωνοί είχαν επιτεθεί αιφνιδιαστικά εναντίον της γερμανικής πόλης Γκλάιβιτς, πως κατέλαβαν το ραδιοσταθμό και είχαν μεταδώσει έκκληση για πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. Η προκλητική αυτή σκηνοθεσία που σκάρωσαν οι Γερμανοί φασίστες με την καθοδήγηση του αρχηγού της μυστικής αστυνομίας Χίμλερ, είχε σκοπό να εξαπατήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη και να δικαιολογήσει την ύπουλη επίθεση που είχε προετοιμάσει η Γερμανία. Τα χαράματα της 1ης Σεπτέμβρη, στις 4 και 45', τα γερμανοφασιστικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Πολωνία. Οι ΗΠΑ κήρυξαν στάση «ουδετερότητας» και η Αγγλία με την Γαλλία «κήρυξαν» τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, αλλά δεν τον έκαναν και στην πράξη!!! («παράξενος πόλεμος» ονομάστηκε) ... Επί περίπου ένα χρόνο τον είχαν κηρυγμένο, δίχως να τον διεξάγουν. Ετσι υπερασπίσθηκαν οι αγγλογάλλοι και οι αμερικάνοι την συμμαχό τους Πολωνία. 
Η δυτική ιστοριογραφία επιμένει πως το σοβιετογερμανικό σύμφωνο περιείχε και μυστικό πρωτόκολλο (που δεν ανακοινώθηκε επισήμως), παρότι κάτι τέτοιο δεν τεκμηριώνεται από τα πρακτικά της συνάντησης και από τα αποχαρακτηρισμένα πλέον μυστικά έγγραφα της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Το υποτιθέμενο πρωτόκολλο αναφερόταν στην δημιουργία σφαιρών σοβιετικής και γερμανικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη. Η Πολωνία θα μοιραζόταν μεταξύ των δυο χωρών με σύνορα τους ποταμούς Νάφερ, Βιστούλα και Σαν. Οι Βαλτικές χώρες και η Φινλανδία θα ανήκαν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής, με εξαίρεση την Λιθουανία που θα ανήκε στην γερμανική επιρροή. Ολη η συζήτηση περί μυστικού πρωτοκόλλου δεν εξυπηρετεί τίποτα άλλο παρά την συκοφαντική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ ... ως μιά «ιμπεριαλιστική δύναμη με αυταρχικό καθεστώς που δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να συμμαχεί με ένα άλλο ιμπεριαλιστικό αυταρχικό, φασιστικό καθεστώς ... κατά της δημοκρατικής κοινοβουλευτικής δύσης». Εξάλλου αυτή η συκοφαντική ιστορική θέση έχει γίνει επίσημη θέση της μοντέρνας Ευρωπαικής Ενωσης ... παραβλέποντας την ιστορική αλήθεια πως ο Σοβιετικός λαός με την ηγεσία των κομμουνιστών και του Στάλιν τσάκισε τον φασισμό και κάρφωσε την κόκκινη σημαία στο πάλαι ποτέ κραταιό Ράιχσταγκ. Ακόμα οι δυτικοί ιστοριογράφοι μάλλον θεωρούν πως ο Στάλιν και η σοβιετική ηγεσία αποτελούνταν απο ηλίθιους που υπέγραψαν ένα χαρτί με τον Χίτλερ (ενώ γνώριζαν πως σε λίγους μήνες θα το πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων) και του πρόσφεραν την εγγύηση μη επίθεσης στα νώτα του ... χωρίς άμεσα και πρακτικά ωφελήματα που να εξυπηρετούν την δημιουργία ζώνης άμυνας και ασφάλειας της Σοβιετικής χώρας. Αντίθετα δεν θέλουν να κατανοήσουν πως μιά τέτοια στάση του Στάλιν θα ήταν ανεύθυνη και επικίνδυνη απέναντι στον σοβιετικό λαό. Καλά έκανε λοιπόν ο Στάλιν και εξασφάλισε τέτοια πλεονεκτήματα και σοφά έπραξε ο Κόκκινος στρατός όταν την 17 Σεπτέμβρη 1939 εισέβαλε στην Πολωνία, στην δυτική Ουκρανία και στην δυτική Λευκορωσία. Οι μόνοι που ανακουφίστηκαν ήταν ο πολωνικός και οι άλλοι λαοί που παρά τα σχέδια της κυβερνησής τους αντιστέκονταν πεισματικά με επικεφαλής τους κομμουνιστές, στην φασιστική επιδρομή. Τελικά ή γραμμή που οριοθετούσε το μέτωπο επαφής των σοβιετικών και γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων ... ήταν η γραμμή των ποταμών Βιστούλα και Μπούγκ την 1 Οχτώβρη του 1939. Εν τω μεταξύ ενώ οι αγγλογαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις στο δυτικό μέτωπο (??) δεν είχαν ρίξει ούτε μια τουφεκιά (και δεν θα το κάνουν για περίπου εννέα μήνες, δηλαδή ως τον Μάη του 1940 που οι γερμανοί επιτέθηκαν στο Δυτικό μέτωπο!!) στον πόλεμο που κήρυξαν κατά της Γερμανίας ... η Αγγλία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ προσπαθούσαν με μηχανοραφίες και προβοκάτσιες να παρασύρουν σε πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ τα γειτονικά της κράτη όπως την Λεττονία, την Εσθονία και την Λιθουανία. Αυτές οι ενέργειες προκάλεσαν τεράστια αγανάκτηση σε εκείνους τους λαούς ώστε οι κυβερνήσεις τους το φθινόπωρο του 1939, αναγκάστηκαν να κλείσουν σύμφωνα αμοιβαίας βοήθειας με την ΕΣΣΔ (αυτό σήμαινε ότι ο Κόκκινος στρατός αποκτούσε το δικαίωμα να στρατοπεδεύει σε βάσεις της Βαλτικής). Τον Ιούνη του 1940, κάτω απο την πίεση των λαικών μαζών στην Λιθουανία, Εσθονία και Λεττονία, άλλαξαν οι κυβερνήσεις και έγιναν βουλευτικές εκλογές με νίκη των προοδευτικών δυνάμεων. Οι νεοεκλεγμένες βουλές υπέβαλαν άμεση έκκληση, οι χώρες αυτές να γίνουν δεκτές στα πλαίσια της ΕΣΣΔ (κάτι σαν αυτό που έγινε στην Ουκρανία το 2014 με την βουλή της Κριμαίας). Τον Αύγουστο του 1940 το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ έκανε δεκτή αυτή την έκκληση. Με παρόμοια διαδικασία συνενώθηκαν με την ΕΣΣΔ οι ουκρανικές περιοχές Βεσσαραβία και Μπουκοβίνα. Στην Φινλανδία, στα τέλη του 1939 με ενεργή βοήθεια και προμήθειες όπλων εκ μέρους των αγγλογάλλων και ταυτόχρονα με συγκαλυμένη βοήθεια εκ μέρους των γερμανών, οι αντιδραστικοί φινλανδοί αποφάσισαν και κήρυξαν πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ. Η ήττα των φινλανδικών στρατευμάτων χάλασε τα σχέδια των αγγλογάλλων και κατέληξε τον Μάρτη του 1940 με την υπογραφή συνθήκης ειρήνης ανάμεσα στις δύο χώρες.
 
   Επιστρέφοντας στα γεγονότα του 2ου παγκοσμίου πολέμου, οι χιτλερικοί τον Απρίλη του 1940 καταλαμβάνουν την Δανία και την Νορβηγία και τον Μάη την Ολλανδία και το Βέλγιο. Οι αγγλικές εκστρατευτικές δυνάμεις που βρισκόταν στην Γαλλία και στο Βέλγιο ηττήθηκαν γρήγορα, εγκατέλειψαν τα όπλα τους και μεταφέρθηκαν εσπευσμένα στην Αγγλία. Ο γαλλικός στρατός υποχώρησε, το Παρίσι κατελήφθη απο τους γερμανούς και στις 22 Ιούνη του 1940 η αντιδραστική γαλλική κυβέρνηση συνθηκολόγησε. Αυτό ήταν το οικτρό τέλος της πολιτικής του Μονάχου. Οι αντιδραστικές κυβερνήσεις της Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Φινλανδίας ουσιαστικά παραδώθηκαν στο Χίτλερ και τα ναζιστικά στρατεύματα τις κατέλαβαν αμαχητί. Τον Απρίλη του 1941 οι χιτλερικοί επιτέθηκαν στην Γιουγκοσλαβία και στην Ελλάδα και τις κατέλαβαν. Η φασιστική μηχανή ήταν έτοιμη για επιδρομή κατά της ΕΣΣΔ, η Αγγλία περιορισμένη στα νησιά της και οι ΗΠΑ ... κρυβόμενες στην ουδετεροτητά τους ... περίμεναν όλοι μαζί (και ήλπιζαν) την συντριβή του σοβιετικού κράτους.
   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

1. Δεν σχολιάζω σχολιαστές ... εκτός επιλεγμένων περιπτώσεων. Περιπτώσεων με ζουμί και ουσία και σε σχέση πάντα με το θέμα της ανάρτησης
2. Δεν με ενοχλούν τα μπινελίκια ... αρκεί να περιέχουν πολιτική ουσία
3. Επαναλαμβανόμενα στερεότυπα μηνύματα ... δεν προσφέρουν τίποτα
4. Οχι οτι τα ψευδώνυμα προσφέρουν κάτι σημαντικό ... αλλά χρειάζονται σαν ελάχιστη βάση "συννενόησης". Προτιμούνται τα ψηφιακά !!!
5. Μακρυά απο εδώ φασιστικά και κρυφοφασιστικά "τραγουδάκια" με την μορφή άποψης
6. Επιφυλάσσομαι για τον χειρισμό των τρόλ και των ερειστικών επιτηδείων ... κατά περίπτωση
7. Αλλο πολιτική αντιπαράθεση ... και άλλο παθολογικός αντικομμουνισμός. Η διαφορά βγάζει ... μάτι