Η "διαθήκη" του Λένιν ... και η συνέχεια (ΙΙ) - Η ειρήνη για τους επαναστάτες είναι πόλεμος ... ταξικός.

XIV συνέδριο του ΚΚΡ (μπ) - Δεκέμβρης 1925

   Τον Γενάρη του 1925 η πλατειά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΡ (μπ) ... και όχι ο υποχθόνιος, ραδιούργος “δικτάτορας” Στάλιν ... απάλλαξε τον Τρότσκι απο τα καθηκοντά του στο Επαναστατικό Στρατιωτικό Συμβούλιο της ΕΣΣΔ (αντικαταστάτης του ο λενινιστής Φρούνζε). Στις αρχές του 1925 η ανόρθωση της λαικής οικονομίας πλησίαζε στο τέλος της [με τον όρο ανόρθωση υπολόγιζαν το σημείο εκείνο που η παραγωγική λειτουργία της χώρας θα προσέγγιζε εκείνη της προπολεμικής περιόδου και οι σοβιετικοί οικονομολόγοι την προσδιόριζαν προς τα τέλη του 1925] με τις ελπίδες της παγκόσμιου κεφαλαίου να μην πραγματοποιούνται – δηλαδή ότι μέσα στις συνθήκες της ΝΕΠ και της καπιταλιστικής περικύκλωσης, το σοβιετικό καθεστώς θα εκφυλισθεί σε παλινόρθωση του καπιταλισμού. Η κρατική και συνεταιριστική βιομηχανία κατείχε το 80% της παραγωγής, ως το καλοκαίρι του 1925 είχαν ενταχθεί σε συνεταιρισμούς 5.000.000 αγροτικά νοικοκυριά και στον τομέα του εμπορίου η μερίδα του κράτους ήταν 50%, των συνεταιρισμών 25% και των ιδιωτών το υπόλοιπο 25%. Υπήρξαν σημαντικά βήματα βελτίωσης της υλικής κατάστασης των εργαζομένων (αύξηση αμοιβών, αύξηση παραγωγικότητας, αύξηση λαικής κατανάλωσης, μείωση αναλφαβητισμού κλπ). Ηδη απο το 1924 πολλές δυτικές χώρες είχαν αποκαταστήσει διπλωματικές με το σοβιετικό κράτος (και η Ελλάδα), εκτός απο τις ΗΠΑ που επέμεναν στην μη αναγνώριση της ΕΣΣΔ. Για την ώρα το θεμελιώδες ερώτημα που είχε θέσει ο Λένιν όσο αφορούσε την ΝΕΠ (ποιός-ποιόν) ... έδειχνε να λύνεται προς όφελος του σοσιαλισμού και όχι του κεφαλαίου. 

   

   Στις 18 με 31 Δεκέμβρη του 1925 έγινε το XIV συνέδριο του ΚΚΡ (μπ) με αντιπροσώπευση 650.000 τακτικών και 450.000 δόκιμων μελών. Η βασική κατεύθυνση του συνεδρίου ήταν πως μετά την επίτευξη της οικονομικής ανόρθωσης, η οικονομική οικοδόμηση πρέπει να γίνει προς την κατεύθυνση μετατροπής της χώρας απο χώρα που εισάγει μηχανές και εγκαταστάσεις σε χώρα που παράγει μέσα παραγωγής, σε χώρα βιομηχανική εφοδιασμένη με την νεότατη τεχνική, σε χώρα αυτοτελή οικονομική μονάδα που να μειώνει όσο το δυνατόν το βαθμό εξαρτησής της απο τον παγκόσμιο καπιταλιστικό περίγυρο. Το συνέδριο αποφάσισε επίσης πως η βασική οργανωτική μορφή της πορείας του χωριού προς τον σοσιαλισμό και της ενίσχυσης της συμμαχίας εργατών – αγροτών ... ήταν η βασική παρακαταθήκη του Λένιν, δηλαδή ο συνεταιρισμός. Στο συνέδριο αποφασίσθηκε η μετονομασία του ΚΚΡ (μπ) σε Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκων) – ΠΚΚ (μπ). Σε αυτή την περίοδο σημειώθηκαν και ανακατατάξεις στην κομματική αντιπολίτευση. Οι Κάμενεφ και Ζινόβιεφ (που στο προηγούμενο ΧΙΙΙ συνέδριο δήλωναν αντιτροτσκιστές και είχαν συμφωνήσει με την επανεκλογή του Στάλιν στην θέση του ΓΓ) στην συνδιάσκεψη του Απρίλη του 1925 (XIV συνδιάσκεψη) ψήφισαν μεν υπέρ του προσανατολισμού του κόμματος προς την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αλλά γρήγορα άρχισαν να ισχυρίζονται ότι χωρίς την σοσιαλιστική επανάσταση στην Δύση, δεν μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ. Ετσι διαμορφώθηκε η λεγόμενη «νέα αντιπολίτευση» που συναντήθηκε με τον τροτσκισμό και ταυτίσθηκαν με μενσεβίκικες θέσεις και απόψεις οι Τρότσκι, Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Ράντεκ οι οποίοι άρχισαν να παίρνουν θέση ενάντια στην εκβιομηχάνιση της χώρας επιχειρηματολογώντας πως η κρατική βιομηχανία δεν είναι σοσιαλιστική αλλά κρατικοκαπιταλιστική και οτι η ΝΕΠ δεν είναι παρά μόνο υποχώρηση στον καπιταλισμό. Οι ένθερμοι τάχα υποστηρικτές του Λένιν τώρα κατηγορούσαν την ΝΕΠ, την οποία όσο ζούσε ο Λένιν την υποστήριζαν. Την ίδια αμφίσημη, ευκαιριακή και τυχοδιωκτική οπορτουνιστική τακτική (αρκεί να τους εξυπηρετούσε στην αντιπολίτευση μέσα στο κόμμα) ακολουθούσαν και στο θέμα των κουλάκων. Οσο το κόμμα προσπαθούσε να τραβήξει την μεγάλη μάζα των φτωχών και μεσαίων αγροτών στον συνεταιρισμό (στον μόνο δρόμο για να αναπτυχθεί η αγροτική οικονομία, να μηχανοποιηθεί και να μπορέσει να μπεί στον δρόμο της σοσιαλιστικής πιά ανάπτυξης), όσο το κόμμα προσπαθούσε να ενισχύσει την συμμαχία των εργατών με τους αγρότες και δεν μπορούσε να σχεδιάζει και να εφαρμόζει πολιτική ενάντια στους κουλάκους ... τόσο η «νέα αντιπολίτευση» κατηγορούσε το κόμμα πως δεν παλεύει ενάντια στους κουλάκους. [Τα κατοπινά χρόνια όταν άρχισε να εφαρμόζεται πολιτική ενάντια στους κουλάκους η «νέα αντιπολίτευση» ... ήταν με το μέρος τους.] Μέσα στο κόμμα η τροτσκιστική πιά «νέα αντιπολίτευση» διεκδικούσε την “ελευθερία” της φράξιας ... δηλαδή την “ελευθερία” της μειοψηφίας να μην υποτάσσεται στην πλειοψηφία και να λειτουργεί όταν το επιλέγει και ενάντια στην θέληση της πλειοψηφίας. Αλλη μιά απόδειξη της αντιλενινιστικής θέσης του τροτσκισμού επιβεβαιωνόταν στην πράξη. Οι τροτσκιστές ποτέ δεν θέλησαν να καταλάβουν πως σε περιόδους οξυμένης ταξικής πάλης η φράξια (που υποκριτικά την ονόμαζαν εσωκομματική “δημοκρατία”) οδηγεί σε διάσπαση και διάλυση του κόμματος ... οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ταξική ήττα. Η «νέα αντιπολίτευση» δήλωσε πως δεν υποτάσσεται στις αποφάσεις του συνεδρίου. Το κέντρο της «νέας αντιπολίτευσης» βρισκόταν στο Λένινγκραντ και οι συνελεύσεις των κομμουνιστών της πόλης υπήρξαν θυελώδεις όπως και η αγανάκτηση για την αντικομματική δράση των τροτσκιστών. Πάνω απο το 97% των κομμουνιστών της πόλης ενέκριναν τις συνεδριακές αποφάσεις και η συνδιάσκεψη της περιοχής Λένινγκραντ, απομάκρυνε τους ζηνοβιεφικούς απο την καθοδήγηση. Η περιοχική συνδιάσκεψη και όχι ο υποχθόνιος, ραδιούργος “δικτάτορας” Στάλιν. Η νέα περιοχική κομματική επιτροπή είχε επικεφαλής τον Σ.Μ. Κύροφ. Ο τροτσκισμός είχε υποστεί μια δεινή κομματική ήττα, αλλά κυρίως μια ήττα στις μάζες. [Να πως χαρακτήριζε αργότερα ο Τρότσκι τον Κύροφ ... “ένας έξυπνος και ασυνείδητος διχτάτορας του Λένινγκραντ !!”]

Ο Σεργκέι Κίροφ και ο Ιωσήφ Στάλιν

   Πριν προχωρήσουμε αξίζει να καταγραφεί ένα σημαντικότατο απόσπασμα απο τα τελευταία γραπτά του Λένιν που συμπυκνώνει τις τελευταίες σκέψεις του για την παγκόσμια επανάσταση, με προφητική αναλυτική ακρίβεια. Είναι απο το «Καλύτερα λιγότερα, αλλά καλύτερα» γραμμένο τον Μάρτη του 1923.

“Το γενικό χαρακτηριστικό της ζωής μας τώρα είναι το εξής: έχουμε καταστρέψει την καπιταλιστική βιομηχανία και έχουμε κάνει ό,τι ήταν δυνατόν για να εξαλείψουμε ολοκληρωτικά τους μεσαιωνικούς θεσμούς και την ιδιοκτησία των γαιοκτημόνων, κι έτσι δημιουργήσαμε μια μικρής και πολύ μικρής κλίμακας ιδιοκτησίας αγροτική τάξη, η οποία ακολουθεί την ηγεσία του προλεταριάτου επειδή πιστεύει στα αποτελέσματα της επαναστατικής του εργασίας. Δεν είναι όμως εύκολο για μας να συνεχίσουμε να προσπαθούμε ώσπου να νικήσει η σοσιαλιστική επανάσταση στις πιο αναπτυγμένες χώρες μόνο με τη βοήθεια αυτής της εμπιστοσύνης, κι αυτό επειδή η οικονομική αναγκαιότητα, κυρίως κάτω απ’ το ΝΕΠ, κρατά την παραγωγικότητα της εργασίας των μικρο-αγροτών σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα. Επιπλέον, και η διεθνής κατάσταση έσπρωξε τη Ρωσία προς τα πίσω, και μείωσε, λίγο-πολύ, την εργασιακή παραγωγικότητα του λαού σε επίπεδο αρκετά κάτω από αυτά της προπολεμικής περιόδου. Οι δυτικοευρωπαϊκές καπιταλιστικές δυνάμεις, εν μέρει ενσυνείδητα και εν μέρει ασυνείδητα, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μας σπρώξουν προς τα πίσω, για να χρησιμοποιήσουν τα στοιχεία του Εμφυλίου στη Ρωσία ώστε να εξαπλώσουν όση περισσότερη καταστροφή στη χώρα μπορούσαν. Ακριβώς αυτή η έξοδος από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο έμοιαζε να έχει πολλά πλεονεκτήματα. Το επιχείρημά τους ήταν κάπως έτσι: “αν αποτύχουμε να ανατρέψουμε το επαναστατικό σύστημα στη Ρωσία, ας παρεμποδίσουμε, τουλάχιστον, την πρόοδό του προς τον σοσιαλισμό.” Και από τη δική τους οπτική γωνία δεν θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική προσέγγιση. Στο τέλος, το πρόβλημα μισολύθηκε. Απέτυχαν να ανατρέψουν το νέο σύστημα που δημιούργησε η επανάσταση, αλλά κατάφεραν να το εμποδίσουν απ’ το να κάνει άμεσα το βήμα προς τα μπρος που θα είχε δικαιώσει τις προβλέψεις των σοσιαλιστών, που θα είχε επιτρέψει σ’ αυτούς να αναπτύξουν τις παραγωγικές δυνάμεις με τεράστια ταχύτητα, να αναπτύξουν όλες τις δυνατότητες οι οποίες, αν συγκεντρωθούν όλες μαζί, θα είχαν φέρει τον σοσιαλισμό· έτσι, οι σοσιαλιστές θα είχαν αποδείξει σε όλους ότι ο σοσιαλισμός περιέχει τεράστιες δυνάμεις, κι ότι η ανθρωπότητα μπήκε πλέον σε ένα νέο στάδιο ανάπτυξης, με τρομερά λαμπρές προοπτικές.

Το σύστημα διεθνών σχέσεων που δημιουργήθηκε τώρα είναι ένα σύστημα όπου ένα ευρωπαϊκό κράτος, η Γερμανία, έχει υποδουλωθεί στα νικηφόρα κράτη. Επιπλέον, εξαιτίας της νίκης τους, ένας αριθμός κρατών, τα παλαιότερα κράτη στη Δύση, είναι σε θέση να κάνουν κάποιες ασήμαντες εκχωρήσεις στις καταπιεσμένες τους τάξεις – υποχωρήσεις που αν και είναι ασήμαντες, αφουγκράστηκαν παρ΄όλα αυτά το επαναστατικό κίνημα στις χώρες αυτές και δημιούργησαν μια επίφαση “ταξικής ανακωχής.”
Την ίδια στιγμή, και σαν αποτέλεσμα του τελευταίου ιμπεριαλιστικού πολέμου, ένας αριθμός από χώρες στην Ανατολή όπως η Ινδία, η Κίνα, κλπ, έχουν ξεφύγει εντελώς απ’ τη στασιμότητα. Η ανάπτυξή τους έχει οριστικά μετατοπιστεί προς τις γενικές ευρωπαϊκές καπιταλιστικές γραμμές. Οι γενικότερες ευρωπαϊκές ζυμώσεις άρχισαν να τις επηρεάζουν, και είναι πια ξεκάθαρο σε ολόκληρο τον κόσμο ότι έχουν συρθεί σε μια διαδικασία ανάπτυξης η οποία θα πρέπει να οδηγήσει σε κρίση στο σύνολο του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Προς το παρόν λοιπόν, αντιμετωπίζουμε το ερώτημα: θα μπορέσουμε να κρατήσουμε με την μικρή και πολύ μικρή αγροτική μας παραγωγή, και με την τωρινή μας καταστροφική κατάσταση, μέχρις ότου να ολοκληρώσουν οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες την δική τους ανάπτυξη προς τον σοσιαλισμό; Αλλά δεν την ολοκληρώνουν όπως νομίζαμε παλιότερα. Δεν την ολοκληρώνουν μέσα από την σταδιακή “ωρίμανση” του σοσιαλισμού, αλλά μέσα από την εκμετάλλευση κάποιων χωρών από άλλες, μέσα από την εκμετάλλευση της πρώτης από τις χώρες που ηττήθηκαν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε συνδυασμό με την εκμετάλλευση όλης της Ανατολής. Από την άλλη πλευρά, και ακριβώς ως συνέπεια του πρώτου ιμπεριαλιστικού πολέμου, η Ανατολή έχει οριστικά συρθεί μέσα στο επαναστατικό κίνημα, έχει οριστικά συρθεί στον γενικευμένο κυκεώνα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.
Τι είδους τακτική υπαγορεύουν στη χώρα μας οι συνθήκες αυτές; Προφανώς, την ακόλουθη: θα πρέπει να επιδείξουμε εξαιρετική προσοχή ώστε να διατηρήσουμε την εργατική μας κυβέρνηση και να κρατήσουμε την μικρή και πολύ μικρή αγροτική ιδιοκτησία κάτω από την ηγεσία και εξουσία της. Έχουμε το πλεονέκτημα ότι ο κόσμος όλος περνά τώρα σ’ ένα κίνημα που θα πρέπει να γεννήσει την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά εργαζόμαστε κάτω από το μειονέκτημα ότι οι ιμπεριαλιστές πέτυχαν να χωρίσουν τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα· και η διαίρεση αυτή περιπλέκεται από το γεγονός ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο για την Γερμανία, που είναι πράγματι ένας τόπος αναπτυγμένης, καλλιεργημένης καπιταλιστικής ανάπτυξης, να σηκωθεί όρθια. Όλες οι καπιταλιστικές δυνάμεις αυτού που αποκαλείται Δύση την παρενοχλούν και την εμποδίζουν να σηκωθεί στα πόδια της. Από την άλλη πλευρά, όλη η Ανατολή, με τα εκατοντάδες εκατομμύρια εκμεταλλευμένους της, που έχουν φτάσει στον έσχατο βαθμό της ανθρώπινης εξαθλίωσης, έχει εξαναγκαστεί σε μια θέση όπου η φυσική και υλική της δύναμη δεν μπορούν να συγκριθούν με την φυσική, υλική και στρατιωτική δύναμη κανενός από τα πολύ μικρότερα δυτικοευρωπαϊκά κράτη.
Μπορούμε να σωθούμε από την επερχόμενη σύγκρουση με τις ιμπεριαλιστικές αυτές χώρες; Μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις ανάμεσα στις ευημερούσες ιμπεριαλιστικές χώρες της Ανατολής θα μας δώσουν μια δεύτερη ανάπαυλα, όπως έκαναν την πρώτη φορά, όταν η εκστρατεία της δυτικο-ευρωπαϊκής αντεπανάστασης, σε στήριξη της ρωσικής αντεπανάστασης, κατέρρευσε εξαιτίας των ανταγωνισμών στο στρατόπεδο των αντεπαναστατών Ανατολής και Δύσης, στο στρατόπεδο των ανατολικών και δυτικών εκμεταλλευτών, στο στρατόπεδο της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ;
Νομίζω πως η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να είναι ότι το ζήτημα εξαρτάται από υπερβολικά πολλούς παράγοντες, και ότι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ως σύνολο μπορεί να προβλεφθεί μόνο επειδή μακροπρόθεσμα, ο ίδιος ο καπιταλισμός εκπαιδεύει την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη για τη σύγκρουση.
Σε τελική ανάλυση, το αποτέλεσμα της σύγκρουσης θα καθοριστεί από το γεγονός ότι η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα, κλπ, περιλαμβάνουν την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη. Και κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, η πλειοψηφία αυτή έχει συρθεί στην πάλη για τη χειραφέτηση με εξαιρετική ταχύτητα, έτσι ώστε από αυτή την άποψη να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το ποιό θα είναι το τελικό αποτέλεσμα της παγκόσμια σύγκρουσης. Με την έννοια αυτή, η πλήρης νίκη του σοσιαλισμού είναι πλήρως και απόλυτα εξασφαλισμένη.
Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει δεν είναι το αναπόδραστο της πλήρους αυτής επικράτησης του σοσιαλισμού, αλλά η τακτική που εμείς, το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα, εμείς, η Σοβιετική Κυβέρνηση, θα πρέπει να ακολουθήσουμε έτσι ώστε να αποτρέψουμε τα δυτικοευρωπαϊκά αντεπεναστατικά κράτη απ’ το να μας συνθλίψουν. Για να διαβεβαιώσουμε την επιβίωσή μας ως την νέα στρατηγική σύγκρουση μεταξύ της αντεπαναστατικής ιμπεριαλιστικής Δύσης και της επαναστατικής και εθνικιστικής Ανατολής, ανάμεσα στις πιο πολιτισμένες χώρες του κόσμου και της ανατολίτικα οπισθοδρομικές χώρες που όμως αποτελούν την πλειοψηφία, η πλειοψηφία αυτή θα πρέπει να εκπολιτιστεί. Κι εμείς οι ίδιοι έχουμε έλειμμα στον πολιτισμό που χρειάζεται για να μας επιτρέψει να περάσουμε απευθείας στον σοσιαλισμό, αν και έχουμε τα πολιτικά προαπαιτούμενα για αυτό. Θα πρέπει να υιοθετήσουμε τις ακόλουθες τακτικές, ή να ακολουθήσουμε την ακόλουθη πολιτική για να σωθούμε.
Πρέπει να παλέψουμε για να χτίσουμε ένα κράτος όπου οι εργάτες θα κρατήσουν την ηγεσία τους πάνω στους αγρότες, θα κρατήσουν την εμπιστοσύνη των αγροτών, και, κάνοντας την μεγαλύτερη δυνατή οικονομία, θα απομακρύνουν κάθε ίχνος υπερβολής από τις κοινωνικές μας σχέσεις.
Πρέπει να υποβάλλουμε τον κρατικό μας μηχανισμό στον μέγιστο βαθμό οικονομίας. Πρέπει να εξαλείψουμε από αυτόν κάθε ίχνος υπερβολής. Έχουμε κληρονομήσει τόση υπερβολή άλλωστε από την τσαρική Ρωσία, απ’ τον γραφειοκρατικό, καπιταλιστικό κρατικό της μηχανισμό.
Δεν θα πρόκειται για κυριαρχία των αγροτικών περιορισμών;
Όχι. Αν φροντίσουμε έτσι ώστε η εργατική τάξη να κρατήσει την ηγεσία της πάνω στην αγροτική θα μπορέσουμε, ασκώντας την μεγαλύτερη δυνατή οικονομία στην οικονομική ζωή του κράτους μας, να χρησιμοποιήσουμε κάθε εξοικονόμηση που κάνουμε για να αναπτύξουμε τη μεγάλης κλίμακας βιομηχανία ...”
Μα ο Λένιν πέφτει έξω στις προβλέψεις του όταν διατυπώνει πως ... η πλήρης νίκη του σοσιαλισμού είναι πλήρως και απόλυτα εξασφαλισμένη. Ετσι φαίνεται να είναι ... αλλά ας το δούμε απο πιό κοντά το ζήτημα. Πριν ο Λένιν καταλήξει σε αυτή την διατύπωση θέτει τους βασικούς παράγοντες του ζητήματος για το ποιό μπορεί να είναι το “μέλλον” της παγκόσμιας επανάστασης. Ο πρώτος παράγοντας που θέτει είναι η τύχη των εργατικών κινημάτων στην καπιταλιστική Δύση. Λέει ο Λένιν, πως παλιότερα πιστεύαμε πως η καπιταλιστική ανάπτυξη της Δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ θα “ωρίμαζε” τον σοσιαλισμό με την έννοια οτι όσο προχωρά η καπιταλιστική ολοκλήρωση, τόσο θα ωριμάζουν και θα επιζητούν επίλυση οι αντιθέσεις του συστήματος και άρα, τόσο θα πλησιάζουμε πιό κοντά στην σοσιαλιστική επανάσταση. Στην πορεία όμως φάνηκε πως ο καπιταλισμός των Δυτικών χωρών με την εξελιξή του προς το μονοπωλιακό (ιμπεριαλιστικό) σταδιό του, έριξε το βάρος του, όχι στην κάθε αυτού εθνική του ανάπτυξη αλλά στην εκμετάλλευση των αποικιών που τελικά πυροδότησε μια σειρά ποιοτικά διαφορετικών φαινομένων. Καπιταλιστική ανάπτυξη των αποικιών και επομένως ανάδυση νέων καπιταλιστών, ανταγωνιστών των ευρωπαίων και αμερικάνων με παράλληλη κίνηση των αποικιακών λαών προς την επαναστατική χειραφέτηση. Την ίδια στιγμή η περιφεριακή ανάπτυξη προκαλούσε επιτεινόμενη αποβιομηχάνιση των ευρωπαικών χωρών στον τομέα της παλιάς κλασσικής βιομηχανίας με αποτέλεσμα την στροφή των δυτικών καπιταλιστών στις βιομηχανίες τεχνολογίας αιχμής και στις χρηματιστικές δραστηριότητες. Η τελευταία δραστηριότητα σε μεγάλη κλίμακα αφενός μεν ενίσχυσε τον παρασιτικό χαρακτήρα της οικονομίας (και ενίσχυε παραπέρα τις καπιταλιστικές αντιθέσεις), αφ΄ετέρου δε άρχισε να δημιουργεί υπερκέρδη με αποτέλεσμα και να ολοκληρώνεται η οικονομική εξάρτηση των αποικιών (και έτσι να μειώνεται το λειτουργικό κόστος της επικυριαρχίας δια της ισχύος των όπλων) και να είναι δυνατή η “δωροδόκηση” των λαών της καπιταλιστικής Δύσης και η διευκόλυνση επομένως της επίτευξης ταξικής ανακωχής. Αυτές οι εξελίξεις κατ΄αρχήν κάνουν αναπόφευκτο τον επόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο [ειδικά με την οργανωμένη απο την συνθήκη των Βερσαλλιών, προσπάθεια εκμετάλλευσης της Γερμανίας εκ μέρους των άλλων δυτικών καπιταλιστών ... ο πόλεμος εκδηλώθηκε σε λιγότερα απο 20 χρόνια απο την στιγμή που ο Λένιν διατύπωνε αυτές τις εκτιμήσεις]. Οπως επίσης κάνουν αναπόφευκτη και την προσπάθεια των δυτικών καπιταλιστών σε αυτό τον πόλεμο να επιδιώξουν με κάθε τρόπο την συντριβή του Σοβιετικού κράτους. [Ετσι ακριβώς έγινε ... με βραχίονα την χιτλερική Γερμανία.] Σε αυτό το κειμενό του ο Λένιν εισάγει και τις πρώτες σκέψεις για την μελλοντική αντίδραση των εργατικών κινημάτων στην διαμορφωμένη κατάσταση (διατυπώνοντας πως “ο ίδιος ο καπιταλισμός εκπαιδεύει την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη για τη σύγκρουση” ... αλλά η επανάσταση δεν θα επέλθει αφ΄εαυτής και αυτόματα). Ειδικά όσον αφορά τα κινήματα των δυτικών καπιταλιστικών χωρών ... ο Λένιν δεν “βλέπει” δυνατότητες επαναστατικής διέγερσης σε φάσεις καπιταλιστικής σταθεροποίησης και ανάπτυξης (κατά βάση φάσεις ειρηνικές) και ταξικής ανακωχής ... και σχεδόν ξεκάθαρα εναποθέτει αυτές τις ελπίδες στην αποδυνάμωση και στην απορρύθμιση της αστικής τάξης που θα επιφέρει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Τα επαναστατικά κινήματα στην Δύση θα εκδηλωθούν ανάλογα με την έκβαση του πολέμου για κάθε καπιταλιστική χώρα (διαφορετικές τέτοιες δυνατότητες θα υπάρχουν στην “εθνική” νίκη ή στην ήττα), ανάλογα με τις δυνατότητες της επαναστατικής πρωτοπορίας των λαών αυτών να πείσουν τις μάζες (για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού ή για την “επιστροφή” στην προηγούμενη κατάσταση εξαγοράς των μαζών – δηλαδή απο την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα για επαναστατικές διαδικασίες των λαών εκείνων που για πολλές δεκαετίες είχαν “εκπαιδευτεί” πως είναι οι “ανώτεροι” και οι πιό “εξελιγμένοι” λαοί της υφηλίου) και απο την τελική έκβαση του πολέμου σε σχέση με την επιβίωση ή όχι του Σοβιετικού κράτους.
Τα ιμπεριαλστικά σχέδια όσο αφορά την ΕΣΣΔ δεν ευοδώθηκαν και η ΕΣΣΔ ήταν στους νικητές, ο Κόκκινος στρατός δεν επέτρεψε να εκδηλωθεί η αντίδραση της αστικής τάξης ενάντια στα λαικά κινήματα σε μια σειρά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (... στην ουσία ο Κόκκινος στρατός δεν επέτρεψε την κατάπνιξη του λαικού κινήματος απο την ντόπια αντίδραση και τους ιμπεριαλιστές, όπως έγινε π.χ. στην Ελλάδα, αλλά ούτε και επέβαλε σοβιετικό καθεστώς εκεί που δεν υπήρχαν διαμορφωμένες συνθήκες παρ΄ότι κατέλαβε χώρες όπως π.χ. η Αυστρία, σε αντίθεση με χώρες που δεν βρέθηκε ο επαναστατικός στρατός αλλά κατάφεραν να επιβληθούν τα λαικά κινήματα με τις ανάλογες εξουσίες όπως π.χ. στην Γιουγκοσλαβία και στην Αλβανία). Οι λαοί και τα κινήματα των “νικητριών” καπιταλιστικών χωρών της Δύσης (μαζί με την Δυτική Γερμανία) αποφάσισαν την επιστροφή στην “παλιά” κατάσταση με φανερές και διατυπμανιζόμες ελπίδες ενός πιό δίκαιου κόσμου και ενός λιγότερου άδικου κοινωνικού συστήματος και με κρυφές και ανομολόγητες ελπίδες που είχαν την βάση τους στην αίσθηση του “νικητή λαού” στο νέο κόσμο ... κάτω απο την τελικά αρνητική εμπειρία των λαών απο τα αντιφασιστικά ενιαία προπολεμικά μέτωπα που στην πράξη τελικά αποδυνάμωσαν και ακύρωσαν την διαδικασία ταξικής συνειδητοποίησης. Ο Λένιν στην ουσία προβαίνει σε μιά εκτίμηση για ένα πολύπλοκο πλέγμα παραγόντων (“υπερβολικά πολλούς παράγοντες”, λέει ο ίδιος) ... στο οποίο απαραίτητα προστίθεται και ο δεύτερος σημαντικός παράγοντας κατά την ανάλυση του Λένιν. Αυτός είναι ... οι εξελίξεις στην Ανατολή (Κίνα, Ινδία και Ρωσία, παρότι η τελευταία σαν το μόνο επανασταικό κράτος εκείνης της εποχής ... αποτελεί για τον Λένιν, τον τρίτο και αυθύπαρκτο παράγοντα). Η Ανατολή αποτελεί την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη ... και αυτή έχει συρθεί στην πάλη για τη χειραφέτηση με εξαιρετική ταχύτητα (καπιταλιστική ανάπτυξη, οικονομική και πολιτική εξάρτηση των καινούργιων αστικών τάξεων απο την καπιταλιστική Δύση αλλά και νέοι δυνητικοί μελλοντικοί ανταγωγνιστές, ανάπτυξη του προλεταριάτου κλπ). Ο παράγοντας Κίνα και Ινδία θα μπορούσε να είναι εκείνος που θα γύρει την παγκόσμια πλάστιγγα υπέρ του σοσιαλιστικού στρατοπέδου ή απο την άλλη να αποτελέσει τον ανατολικό βραχίονα για την συντριβή του σοβιετικού κράτους με δυνατότητα για ένα πλήθος ενδιάμεσων συνδυασμών των εξελίξεων. Για τον Λένιν υπάρχει η επαναστατική Ανατολή, αλλά ταυτόχρονα και η εθνικιστική-οπισθοδρομική Ανατολή και δεν βλέπει κανέναν άλλο δρόμο για την ωρίμανση των πολιτικών προαπαιτούμενων που θα γύρουν την πλάστιγγα υπέρ των λαικών δυνάμεων, παρά στον εκπολιτισμό. [Η πρόοδος της κινέζικης επανάστασης γέννησε τεράστιες ελπίδες για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα αλλά οι εξελίξεις πάντα δεν είναι ευνοικές και τελικά η σοσιαλιστική συμμαχία του ρώσικου και του κινέζικου λαού υπονομεύθηκε απο πολυποίκιλους παράγοντες.]
Ο τρίτος παράγοντας στην ανάλυση του Λένιν ήταν η στρατηγική του σοβιετικού κράτους. Οι εργάτες διατηρώντας την εμπιστοσύνη των αγροτών πρέπει να οργανώσουν ένα κράτος που θα χρησιμοιποιεί την κάθε εξοικονόμηση που κάνουμε (εδώ περιγράφει την μονοδρομική σοσιαλιστική λιτότητα του προλεταριακού κράτους που βρίσκεται σε καπιταλιστική απειλητική περικύκλωση) για να αναπτύξει την μεγάλης κλίμακας βιομηχανία. Η λενινιστική στρατηγική στην πράξη ήταν εκείνη που χάρισε την δυνατότητα στην ΕΣΣΔ να αποκρούσει και να τσακίσει την φασιστική απειλή και την ιμπεριαλιστική επιβουλή, βγαίνοντας νικήτρια απο τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Το ίδιο το σοβιετικό κράτος (και πρωταρχικά η σοβιετική κοινωνία) λίγο μετά τον πόλεμο, με σημαία την αποσταλινοποίηση, πήρε άλλο δρόμο και έκανε διαφορετικές επιλογές με την γνωστή ιστορικά κατάληξη. Την αναπόφευκτη και οριστική νίκη του σοσιαλισμού, είναι προφανές πως ο Λένιν την τοποθετεί στην ευνοική συνέργεια και εξέλιξη όλων αυτών των παραγόντων απαραιτήτως, γεγονός που από την μιά “δηλώνει” στην ιστορία πως ο καπιταλισμός όσο λυσσαλέα και να παλεύει τον μόνο που μπορεί να καταφέρνει είναι απλά να καθυστερεί το αναπότρεπτο και απο την άλλη διαψεύδει την θεωρία του “ώριμου φρούτου” στην επικράτηση του σοσιαλισμού που με την σειρά του θέτει την ύπαρξη και την οργάνωση της ταξικής-διεθνιστικής (αντίθετα με την εθνικιστική) πάλης σαν το πρωταρχικό ιστορικό ζητούμενο για την πραγματοποίηση των ευνοικών προαπαιτούμενων.
 

   Η σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση – ο στατηγικός σχεδιασμός του Λένιν – άρχισε μέσα σε μιά κατάσταση σχετικής σταθεροποίησης του καπιταλισμού, αλλά με εξαιρετικά οξυμένες τις αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Αγγλία που σταδιακά έχανε την παλιά της θέση στην παγκόσμια αγορά και την Γερμανία (εννοείται ο γερμανικός λαός) να “στενάζει” κάτω απο τους όρους της συνθήκης των Βερσαλλιών την ίδια στιγμή που η γερμανική βιομηχανία (και ειδικά η πολεμική) ανοικοδομούνταν με πακτωλούς αμερικάνικων δολλαρίων. Το 1926 ξέσπασε γενική απεργία του αγγλικού προλεταριάτου που αγκάλιασε 5.000.000 εργαζόμενους. Σημειώθηκε σημαντική άνοδος εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σε Κίνα, Ινδία, Ινδονησία, Μαρόκο και Αίγυπτο. Η ιμπεριαλιστική πολιτική τακτική βλέποντας πως η σοβιετική εκβιομηχάνιση ενισχύει την ΕΣΣΔ, προσπάθησε να επιβάλλει πολιτική και οικονομική απομόνωση. Η Αγγλία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την ΕΣΣΔ και προσπάθησε να οργανώσει αντισοβιετικό συνασπισμό με τις Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο και Γερμανία. Ωστόσο οι ιθύνοντες της γερμανικής αστικής τάξης αποφάσισαν (για διάφορους λόγους) να μην κόψουν κάθε σχέση με την Σοβιετική Ενωση και μέσα στο 1926 έκλεισαν σύμφωνο ουδετερότητας με τη ΕΣΣΔ. Η ειρηνική εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ ματαίωσε για την ώρα τις προσπάθειες απομόνωνσης της. Η σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση δεν αρχίζει με την ανάπτυξη της ελαφράς βιομηχανίας όπως στον καπιταλισμό, αλλά απο την βαριά βιομηχανία και ειδικά την βιομηχανία τεχνολογίας αιχμής και παραγωγής μέσων παραγωγής. Οι δυσκολίες της εκβιομηχάνισης στην ΕΣΣΔ ήταν η τεχνολογική καθυστέρηση της χώρας, η έλλειψη βιομηχανικών στελεχών και το πολύπλοκο πρόβλημα της συσσώρευσης πόρων για τα έργα υποδομής σε αντίθεση με τις καπιταλιστικές χώρες που την συσσώρευση την επιτυγχάνουν με την καταλήστευση των αποικιών, την εκμετάλλευση των εργαζομένων των χωρών τους, την είσπραξη πολεμικών επανορθώσεων και τον εξωτερικό και εσωτερικό δανεισμό απο το χρηματιστικό κεφάλαιο. Σε τέτοιους πόρους, ασυμβίβαστους με το σοσιαλιστικό καθεστώς, δεν μπορούσε να καταφύγει το σοβιετικό κράτος. Η συσσώρευση και η συγκέντρωση πόρων στα χέρια του προλεταριακού κράτους γίνεται απο την μιά μεριά με τα κέρδη απο τα κρατικά εργοστάσια, τις μεταφορές, τις τράπεζες, το εξωτερικό και εσωτερικό εμπόριο καθώς και απο την απαλλαγή απο την αποπληρωμή των τσαρικών δανείων και μερισμάτων (εισοδήματα που εισπράττουν οι κάτοχοι μετοχών) στους ξένους καπιταλιστές [τα κέρδη του κρατικού καπιταλισμού διοχετεύονται στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας] και απο την άλλη με την κατάργηση μη παραγωγικών εξόδων, με περιορισμό διογκομένων υπηρεσιακών μηχανισμών, με αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, με ορθολογική οργάνωση και μείωση του κόστους της βιομηχανικής παραγωγής. Μέσα στο 1926 άρχισαν να κατασκευάζονται γιγάντια έργα εξηλεκτρισμού, μεταφορών και εργαλειομηχανών. Παράλληλα εξαπολύθηκε ένα “κύμα κινητοποίησης των μαζών και δημοκρατίας” σε ολόκληρη την σοβιετική κοινωνία ξεκινώντας απο τις εσωκομματικές λειτουργίες με μέτρα ενάντια στην κατάπνιξη της κριτικής, ενάντια στις παραβιάσεις της εσωκομματικής δημοκρατίας αλλά και στις παραβιάσεις της εφαρμογής των πλειοψηφικών αποφάσεων, με μέτρα ενίσχυσης της συλλογικής καθοδήγησης και της συνεχούς σύγκλισης των κομματικών οργάνων, με διεύρυνση του δικτύου των κομματικών οργανώσεων σε όλους τους τόπους δουλειάς, με διενέργεια ποιοτικών κομματικών στρατολογήσεων των ικανότερων εργατών και αγροτών κλπ. Αναδιοργανώθηκε η λειτουργία των Σοβιέτ και των συνδικάτων μέσω της πολιτικής δραστηριοποίησης και της πιό συχνής λογοδοσίας των βουλευτών στους εκλογείς τους όπως και με την πιό συχνή διενέργεια (σχεδόν κάθε χρόνο) των γενικών εκλογών των Σοβιέτ, με δημιουργία μηχανισμών ελέγχου των Σοβιέτ πάνω στον κρατικό μηχανισμό και στις τάσεις γραφειοκρατίας. Τα συνδικάτα αναβαθμίστηκαν πολιτικά με την δημοκρατική συμμετοχή των εργατών στην διεύθυνση της παραγωγής, στην επεξεργασία των προβλημάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της αύξησης της παραγωγικότητας, στον σχεδιασμό των αγροτικών συνεταιρισμών, στον έλεγχο της δράσης των κουλάκων, στην κινητοποίηση των αγροτών για να κατανοήσουν τα πλεονεκτήματα συμμετοχής στους συνεταιρισμούς κλπ. 
Γενικά μπήκε σε λειτουργία ένας τεράστιος και άνευ προηγουμένου μηχανισμός εισόδου όσο το δυνατό περισσότερων ανθρώπων στην πολιτική, στην κοινωνική συμμετοχή, στον έλεγχο, στην διαμόρφωση και στην λήψη αποφάσεων, στην άμιλλα, στην ανάληψη υποχρεώσεων και υπευθυνοτήτων, στην αξιοποίηση των δικαιωμάτων ... τελικά τεράστιες μάζες άρχισαν να συμμετέχουν με πρωτόγνωρο τρόπο στο ιστορικό γίγνεσθαι. Αυτές οι πλατιές κοινωνικές εξελίξεις (στην ουσία πρώτη φορά σε ειρηνική περίοδο) έβρισκαν αντίσταση πρώτα και κύρια πάνω στα συμφέροντα των κουλάκων (όσο επεκτεινόταν η συμμετοχή των αγροτικών νοικοκυριών στους συνεταιρισμούς ... τόσο αγρίευαν), των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης (όσο η ελαφριά βιομηχανία των καταναλωτικών προιόντων περνούσε στα χέρια του κράτους και όσο στο εμπόριο το κράτος και οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί αύξαναν το μεριδιό τους ... τόσο μεγάλωνε η δυσαρέσκεια των μικροαστών), των νέπμαν (όσο επεκτείνονταν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής στην ελαφριά και κυρίως στην βαριά βιομηχανία τόσο αύξανε και ο έλεγχος πάνω τους ... τόσο μειώνονταν οι δυνατότητες κέρδους) και ενός ανώτερου τμήματος της αστικής διανόησης που δεν μπορούσε να ανεχθεί τις υποχρεώσεις που επιβάλλει σε όλους η δικτατορία του προλεταριάτου (υποχρεωτική εργασία, σοβιετικός τρόπος πολιτικής δραστηριότητας, στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων σε άεργους, αστούς, εισοδηματίες κλπ). Ολοι αυτοί δεν “έβλεπαν” το μέλλον τους στο σοβιετικό κράτος (και δίκιο είχαν) για τον απλό λόγο οτι έπρεπε να αλλάξουν, εναπόθεταν όλες τις ελπίδες τους στην καταρρευσή του και γίνονταν τα εύκολα φερέφωνα της εχθρικής παγκόσμιας καπιταλιστικής τάξης. Ολοι αυτοί αποτελούσαν την κοινωνική βάση που από θέση ήταν εχθρική προς τις δεδομένες εξελίξεις στην σοβιετική κοινωνία και τελικά αποτελούσαν την βάση της αντιπολίτευσης. Σε αυτά τα κοινωνικά στρώματα, τελικά αποφάσισε να στηριχθεί και να “ποντάρει” η κομματική αντιπολίτευση που ήδη είχε συσπειρωθεί γύρω απο τον Τρότσκι, το Ζηνόβιεφ, τον Κάμενεφ, Ράντεκ, Πιάτακοφ και άλλους. Στην ουσία από αυτό το σημείο ο τροτσκισμός (όπως θα φανεί παρακάτω) αποφασίζει να εκφράζει τα συμφέροντα των υπολειμμάτων των καπιταλιστικών τάξεων. Δεν υπήρχε άλλο κοινωνικό υπόβαθρο που θα μπορούσε να στηριχθεί ο τροτσκισμός παρά μόνο σε αυτό ... διαφορετικά θα έπρεπε να “επιμείνει” στην προσπάθεια για να κερδίσει και να εκφράσει τις πλατιές εργαζόμενες μάζες ... πράγμα στο οποίο μέχρι τώρα είχε αποτύχει οικτρά, λόγω της προσήλωσης των εργατών και των αγροτών στον λενινισμό. Σε αυτή την κρίσιμη καμπή αποφάσισαν να πάρουν το μέρος των κοινωνικών ομάδων που εναπόθεταν τα συμφεροντά τους στην ανατροπή του σοβιετικού κράτους. Ο τροτσκισμός πολιτικά είχε επιλέξει και είχε καταλήξει να είναι ... πρώτα και κύρια αντισοβιετικός. Με οπλοστάσιο τις γνωστές τροτσκιστικές θέσεις (αδυναμία οικοδόμησης σοσιαλισμού σε μία χώρα, αναπόφευκτη η σύγκρουση ανάμεσα σε εργατική και αγροτική τάξη, η λειτουργία φράξιας μέσα στο κόμμα είναι “δημοκρατία”) ... έφτασαν στο σημείο να αρνηθούν την ανάγκη υπεράσπισης του σοβιετικού κράτους απο την ιμπεριαλιστική επέμβαση και να προπαγανδίζουν στην ουσία την συνθηκολόγηση !! [Αναρωτιέται κανείς για το τι ακριβώς πρακτικό αντίκτυπο θα είχε αυτή η θέση και ποιά θα ήταν η δράση τους άραγε ... εαν εκδηλωνόταν μια τέτοια επίθεση ??]. Προσπάθησαν να επιτύχουν διάσπαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οργάνωσαν παράνομα τυπογραφεία και το φθινόπωρο του 1926 επιχείρησαν αντικομματική εξόρμηση σε συνελεύσεις εργοστασίων της Μόσχας και του Λένινγκραντ απο τις οποίες εκδιώχθηκαν κακήν κακώς απο τους εργάτες. Υστερα απο αυτή την οικτρή ήττα μέσα στην εργατική τάξη, οι ηγέτες της αντιπολίτευσης υπόβαλαν στην ΚΕ δήλωση με την οποίαν καταδίκαζαν την φραξιονιστική τους δράση, εισπράτοντας την προειδοποίηση διαγραφής τους απο το κόμμα εαν υποτροπιάσουν. Οι δηλώσεις μετανοίας και συμόρφωσης ... προφανώς ήταν ψεύτικες ... και άμεσα παραβιάζοντας το κομματικό καταστατικό άρχισαν μυστικές συνεδριάσεις και την οργάνωση παράνομου αντικομματικού μηχανισμού. Το 1927 (με την ευκαιρία της διακοπής απο μέρους της αγγλικής κυβέρνησης των διπλωματικών και εμπορικών σχέσεων με την ΕΣΣΔ) οι τροτσκιστές ενίσχυσαν την δράση τους (θέσεις των 83) και ψευδεπίγραφα άρχισαν (σε μιά προσπάθεια παραπλάνησης του λαού) να υποστηρίζουν την εκβιομηχάνιση και την κολλεκτιβοποίηση την ίδια στιγμή που κατηγορούσαν το κόμμα πως επιδιώκει να δώσει πολιτικά δικαιώματα στους κουλάκους. Τον Οχτώβρη του 1927 η ΚΕ δημοσίευσε τις θέσεις για το επερχόμενο XV συνέδριο που μπήκαν προς συζήτηση και έγκριση σε όλες τις κομματικές οργανώσεις. Υπέρ των θέσεων της ΚΕ ψήφισαν 724.000 μέλη ... και υπέρ των τροτσκιστών 4.000 μέλη. Αυτή την καταδίκη των τροτσκιστών την επέβαλε ολόκληρος ο κομματικός μηχανισμός ... και όχι ο υποχθόνιος, ραδιούργος “δικτάτορας” Στάλιν. Η πλατειά ολομέλεια της ΚΕ και ΚΕΕ διέγραψε απο μέλη της ΚΕ τους Τρότσκι και Ζηνόβιεφ. Τον ίδιο μήνα προς τιμή των δεκάχρονων της Οχτωβριανής επανάστασης η ΚΕ του κόμματος και η ΚΕΕ της ΕΣΣΔ θέσπισαν την εφτάωρη εργάσιμη ημέρα [την ίδια στιγμή που στο υπόλοιπο κόσμο η διαφαινόμενη οικονομική κρίση ανάγκαζε το παγκόσμιο κεφάλαιο να αρχίζει την επιθεσή του ενάντια σε κάθε εργατικό δικαίωμα και εισόδημα]. Οι τροτσκιστές βεβαίως ... καταδίκασαν την θέσπιση της εφτάωρης εργασίας ... [αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ... οτι ο αντικομμουνιστής θα λαμβάνει πάντα θέση αντίθετη απο τον κομμουνιστή. Αυτός είναι ο ρόλος του.] Οι Τρότσκι, Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ ... συνεργάζονται με όποιον προκύψει, αρκεί να είναι αντικομματικός και την ημέρα του εορτασμού των δεκάχρονων της επανάστασης διοργανώνουν μιά διαδήλωση λίγων δεκάδων ατόμων με αντικομματικά και αντισοβιετικά συνθήματα στην οποία ο Τρότσκι προσπαθεί να εμφανισθεί σαν ο συνεχιστής του λενινισμού. Η ενέργεια αυτή ξεσήκωσε πραγματικό κύμα λαικής οργής ενάντια στους τροτσκιστές. Την ίδια μέρα σε συνέντευξη ο Τρότσκι λέει το απίθανο ... “η ενότητα του κόμματος απειλείται απο την ύπαρξη μιάς μυστικής φράξιας της πλειοψηφίας” !!! [Η απελπισία γεννά παραφροσύνη.] Τον Νοέμβρη του 1927 η ΚΕ και η ΚΕΕ διέγραψαν απο το κόμμα τον Τρότσκι και τον Ζηνόβιεφ και καθαίρεσαν απο μέλη της ΚΕ και της ΚΕΕ τους άλλους αντιπολιτευόμενους. Το ζήτημα της τροτσκιστικής αντιπολίτευσης παραπέμφθηκε για εξέταση στο XV συνέδριο.
 

XV συνέδριο του ΠΚΚ (μπ) - Δεκέμβρης 1927

    Στα τέλη του 1927 η συνολική παραγωγή της βιομηχανίας και της αγροτικής παραγωγής ήταν μεγαλύτερη απο την προπολεμική και η μεγάλη βιομηχανία αναπτυσόταν με ρυθμό 18% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο (με τον σοσιαλιστικό κρατικό τομέα να κατέχει το 86% και τον ιδιωτικό το 14%). Στον τομέα του εμπορίου εκτοπίζονταν τα καπιταλιστικά στοιχεία, με τον ιδιωτικό τομέα απο το 53% του 1924 να έχει πέσει σε 35% το 1927 και στο (ιδιαίτερης σημασίας) χονδρεμπόριο απο το 9% στο 5%. Στο οικονομικό έτος 1926/27 το εθνικό εισόδημα (ΑΕΠ) αυξήθηκε κατά 11% την ίδια στιγμή που στις ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία δεν ξεπερνούσε το 2-4%. Ταυτόχρονα όμως σημειώνονταν σοβαρή καθυστέρηση της αγροτικής οικονομίας (σε σχέση με την ραγδαία βιομηχανική ανάπτυξη). Ας παρακολουθήσουμε τους δείκτες της αγροτικής παραγωγής απο πιό κοντά. Προεπαναστατικά οι τσιφλικάδες παρήγαγαν το 22% των εμπορεύσιμων σιτηρών και οι κουλάκοι το 50%. Δηλαδή το 72% της παραγωγής διοχετεύονταν στην κερδοσκοπία. Το οικονομικό έτος 1926/27 η παραγωγή είχε φτάσει στο 95% της προπολεμικής αλλά το εμπορεύσιμο μέρος της έφτανε μόνο στο 13% έναντι του 26% της προπολεμικής περιόδου. Το 1927 οι κύριοι αγροτικοί παραγωγοί ήταν τα φτωχά και μεσαία νοικοκυριά που έδωσαν το 74% των εμπορεύσιμων σιτηρών, τα μη αναπτυγμένα ακόμα κολχόζ και σοβχόζ το 6% μόνο και τα κουλάκικα νοικοκυριά το 20%. Το πρόβλημα όμως παρέμεινε και ήταν πως τα φτωχά και μεσαία νοικοκυριά απέδιδαν χαμηλή εμπορεύσιμη παραγωγή (13%) σε σχέση με τα κουλάκικα (26%), δηλαδή το μεγάλο ποσοστό της αγροτικής παραγωγής είχε φτωχότατη απόδοση και αυτό δημιουργούσε αδυναμία ικανοποίησης των επισιτιστικών αναγκών της χώρας ειδικά με την ραγδαία αύξηση του πληθυσμού των πόλεων λόγω της βιομηχανικής επέκτασης. Υπο αυτές τις συνθήκες έγινε το XV συνέδριο του ΠΚΚ (μπ) στις 2 ως 19 Δεκέμβρη του 1927. Το κόμμα την εποχή εκείνη είχε 887.000 τακτικά και 349.000 δόκιμα μέλη. Τα συμπεράσματα ήταν πως η βιομηχανία ήταν μεγάλη και συγκεντροποιημένη (είχε για βάση της την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η αναπτυξή της εδραίωνε τις θέσεις του σοσιαλισμού και οδηγούσε στην εκμηδένιση των καπιταλιστικών στοιχείων) ενώ η αγροτική οικονομία εξακολουθούσε να παραμένει μικρή και κομματιασμένη, στηριγμένη στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής (εκτός της γής που είχε εθνικοποιηθεί) και σε αντίθεση με την σοσιαλιστική βιομηχανία που υποτασσόταν στον κεντρικό σχεδιασμό, το μικρό εμπορευματικό αγροτικό νοικοκυριό επηρεαζόταν απο την στοιχειακή δύναμη της αγοράς. [Στην καπιταλιστική οικονομία όλη η παραγωγή κατευθύνεται και ορίζεται απο το κυνήγι του κέρδους χωρίς να υπολογίζει τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες ή ακόμα χειρότερα δημιουργεί επίπλαστες καταναλωτικές ανάγκες που εξυπηρετούν την αύξηση του κέρδους. Στην σοσιαλιστική οικονομία δεν μπορεί να καθορίζει ο κανόνας του καπιταλιστικού κέρδους τις παραμέτρους της παραγωγής παρά μόνο ο κεντρικός σχεδιασμός του εργατικού κράτους που αξιολογεί και αποφασίζει μέσω των λαικών οργάνων του κράτους τις κατευθύνσεις της παραγωγής με τρόπο τέτοι που να υπηρετούν τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Σε αντίθεση με αυτόν τον κεντρικό σχεδιασμό της συγκεντροποιημένης σοσιαλιστικής παραγωγής, στον αγροτικό τομέα που έλειπε ο κεντρικός σχεδιασμός το κάθε μεμονωμένο (στοιχειακό) αγροτικό νοικοκυριό καθόριζε την παραγωγή του με μοναδικό γνώμονα το ευκολότερο κέρδος απο την πώληση της παραγωγής στην αγορά με αποτέλεσμα κάποιοι τομείς της αγροτικής παραγωγής να εγκαταλείπονται και κάποιοι να δημιουργούν αζήτητα πλεονάσματα. Και στις δυό περιπτώσεις την νέα ρύθμιση την επιτελούσε πάλι η αγορά με τον κανόνα της ζήτησης και τελικά του κέρδους με αποτέλεσμα αφ΄ενός την διαιώνιση της καπιταλιστικής σχέσης παραγωγής και αφ΄ετέρου την έλειψη ανάπτυξης και εξέλιξης της παραγωγής αφού το κάθε ξεχωριστό αγροτικό νοικοκυριό θα φροντίσει να παράγει προιόν που θα αποφέρει το πιό εύκολο κέρδος με το λιγώτερο κόστος.]  
Η διαιώνιση του εμπορευματικού και κερδοσκοπικού χαρακτήρα του μικρού και μεσαίου αγροτικού νοικοκυριού τελικά το εμπόδιζε να εντάξει στην παραγωγική διαδικασία νέα τεχνικά μέσα και να εισέλθει στην ανάπτυξη της διευρυμένης αναπαραγωγής και συχνά δεν εξασφάλιζε ούτε καν την απλή αναπαραγωγή. Ουσιαστικά το μικρό και κομματιασμένο αγροτικό νοικοκυριό είχε εξαντλήσει τις δυνατοτητές του για παραπέρα αύξηση της παραγωγικότητας και στην πράξη αναπτυσσόταν κάθε χρόνο όλο και πιό αργά και συνεπώς απομακρυνόταν απο τους ρυθμούς ανάπτυξης της σοσιαλιστικής βιομηχανίας. Αυτή η κατάσταση δημιουργούσε δυσκολίες στον εφοδιασμό των πόλεων με αγροτικά προιόντα και της βιομηχανίας με πρώτες ύλες, η αγροτική παραγωγή δεν συμμετείχε σχεδόν καθόλου στο εξωτερικό εμπόριο (και επομένως δεν ενίσχυε καθόλου την πολύτιμη κεφαλαιακή συσσώρευση του σοβιετικού κράτους) και τελικά η καθυστερημένη αγροτική οικονομία ... αποτελούσε την τροχοπέδη για όλη την σοσιαλιστική οικοδόμηση, για την διαφύλαξη της άμυνας της χώρας ... ήταν κίνδυνος για την επιβίωση του σοβιετικού κράτους. [Ο Κ. Μάρξ, χώρισε όλη την κοινωνική παραγωγή σε δύο μεγάλες υποδιαιρέσεις. Πρώτη υποδιαίρεση (ή τομέας Ι) είναι η παραγωγή μέσων παραγωγής. Δεύτερη υποδιαίρεση (ή τομέας ΙΙ) είναι παραγωγή ειδών κατανάλωσης. Είναι αυτονόητο πως πρέπει να υπάρξει ανταλλαγή προιόντων ανάμεσα στις δύο υποδιαιρέσεις ... αφού τα καταναλωτικά προιόντα δεν μπορεί να είναι μέσα παραγωγής και τα μέσα παραγωγής δεν καταναλώνονται. Ως αναπαραγωγή ορίζεται η εξασφάλιση των απαραίτητων πόρων για την αδιάκοπη συνέχιση της κοινωνικής παραγωγής. Για να πραγματοποιηθεί η απλή αναπαραγωγή της κοινωνικής παραγωγής πρέπει τουλάχιστον η παραγωγή μέσων παραγωγής να ισούται με την παραγωγή μέσων κατανάλωσης (η πιό μαρξιστικά: το άθροισμα (μ+υ) του μεταβλητού κεφαλαίου και της υπεραξίας της πρώτης υποδιαίρεσης ... τουλάχιστον να ισούται με το σταθερό (σ) κεφάλαιο της δεύτερης υποδιαίρεσης). Ετσι μόνο μπορεί να συνεχίσει ανεμπόδιστα η πραγματοποίηση της κοινωνικής παραγωγής. Απο την άλλη η διευρυμένη αναπαραγωγή προϋποθέτει τη συσσώρευση κεφαλαίου. Δηλαδή, το άθροισμα του μεταβλητού κεφαλαίου και της υπεραξίας της πρώτης υποδιαίρεσης πρέπει να είναι μεγαλύτερο από το σταθερό κεφάλαιο της δεύτερης υποδιαίρεσης. Δηλαδή προκύπτει συσσώρευση κεφαλαίων τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για να επεκτείνουν και επομένως να διευρύνουν την παραγωγή. Ακροθιγώς στο σημείο αυτό ανακύπτουν ορισμένα ζητήματα τα οποία θα συζητηθούν λεπτομερειακά αργότερα ... για τα οικονομικά προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και για τις οικονομικές βεβαιότητες του κομμουνισμού. Σύντομα όμως πρέπει να αναφερθεί ότι στον καπιταλισμό τελικά η απλήρωτη εργασία εξασφαλίζει την υπεραξία και το μέρος της υπεραξίας που ο καπιταλιστής θα χρησιμοποιήσει για την επέκταση της παραγωγής, εξυπηρετεί την διευρυμένη αναπαραγωγή. Προυπόθεση για την ανεμπόδιστη πορεία και διαδικασία της διευρυμένης αναπαραγωγής, είναι η γνώση με απόλυτη ακρίβεια της ποσότητας, της φύσης και της αξίας των εμπορευμάτων που παράγονται σε κάθε τομέα. Πρέπει επίσης σε κάθε τομέα να είναι με ακρίβεια γνωστό, το ύψος των μισθών και της υπεραξίας που χρειάζεται να συσσωρευτεί για να χρησιμεύσει στη διευρυμένη αναπαραγωγή. Η καπιταλιστική παραγωγή όμως είναι τυφλή, δεν γνωρίζει ρυθμιστή άλλον παρά την αγορά και το ανελέητο κυνήγι του κέρδους, δεν είναι λοιπόν ούτε σχεδιασμένη ούτε σχεδιάσιμη, για τον βασικό λόγο οτι η σχέση ιδιοκτησίας είναι ατομική, ενώ η παραγωγή έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Δυστυχώς για τους καπιταλιστές, τέτοια συνολική γνώση και σχεδιασμός της κοινωνικής παραγωγής στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρχει και να συμβεί (και αυτός είναι ένας απο τους βασικούς λόγους των καπιταλιστικών κρίσεων). Αυτός ο τρόπος παραγωγής δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνο σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας. Στο σημείο ανακύπτει ένα άλλο ζήτημα που έχει να κάνει με το γεγονός πως μιά σοσιαλιστική κοινωνία αναγκάζεται και αυτή να κατακρατά μέρος της υπεραξίας της εργατικής δύναμης και να μην την αποδίδει ολόπλευρα στον δημιουργό της δηλαδή τον εργαζόμενο. Βέβαια την κατακρατεί, αλλά όχι για να την ιδιοποιηθεί μιά κοινωνική τάξη όπως συμβαίνει στον καπιταλισμό (αφού τα μέσα παραγωγής διέπονται απο ατομική σχέση ιδιοκτησίας), αντίθετα την μετατρέπει σε κοινωνική ιδιοκτησία για να την καταναλώσει στην λειτουργία του εργατικού κράτους (διοίκηση, στρατός, παιδεία, υγεία κπλ) και στην αναπαραγωγή, επέκταση και εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας.]
 
   Η απάντηση του συνεδρίου στο αγροτικό ζήτημα ήταν η λήψη της απόφασης για την ανάπτυξη της κολλεκτιβοποίησης της αγροτικής οικονομίας. Μόνο έτσι θα μπορούσε να απαλειφθεί η δυσαρμονία της διευρυμένης αναπαραγωγής ανάμεσα στον βιομηχανικό και αγροτικό τομέα, μόνο έτσι θα μπορούσε να αποκατασταθεί η ισορροπία ανάμεσα στην υποδιαίρεση Ι και ΙΙ. Για την πορεία αυτή ο Λένιν είχε φροντίσει να αφήσει την παρακαταθήκη του ... “Εφόσον ζούμε σε μιά μικροαγροτική χώρα, υπάρχει στην Ρωσία πιό σταθερή οικονομική βάση για τον καπιταλισμό, παρά για τον κομμουνισμό. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Οποιος παρακολουθεί προσεκτικά τη ζωή του χωριού, και την συγκρίνει με την ζωή της πόλης ξέρει πως δεν έχουμε βγάλει τις ρίζες του καπιταλισμού και δεν έχουμε υπονομεύσει το θεμέλιο, τη βάση του εσωτερικού εχθρού. Ο τελευταίος κρατιέται στο μικρό νοικοκυριό και για την υπονομευσή του δεν υπάρχει παρά μόνο ένα μέσο: να μετεφερθεί η οικονομία της χώρας, μαζί με την γεωργία, στην νέα τεχνική βάση της σύγχρονης μεγάλης παραγωγής. ... Αν η οικονομία του αγρότη μπορεί να αναπτυχθεί παραπέρα είναι απαραίτητο να εξασφαλισθεί καλά και το παραπέρα στάδιο, και το παραπέρα στάδιο συνίσταται αναπότρεπτα στην βαθμιαία συνένωση του ασύμφορου και πολύ καθυστερημένου, μικρού, μεμονωμένου αγροτικού νοικοκυριού και στην οργάνωσή του σε κοινωνικό, μεγάλο αγροτικό νοικοκυριό.” Το συνέδριο αποφάσισε την πλατιά ανάπτυξη της οργάνωσης κολχόζ που πρέπει να γίνεται οπωσδήποτε με την ελεύθερη συγκατάθεση των αγροτών. Τα κολχόζ δηλαδή ήταν συνένωση αγροτικών νοικοκυριών με χαρακτήρα αυτόνομης και ελεύθερης συλλογικής οργάνωσης αγροτών, της οποίας η γη και τα εργαλεία αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία . Τα κολχόζ θα έχουν την κρατική υποστήριξη για τον τεχνικό εξοπλισμό και στην επιστημονική τεχνογνωσία, θα έχουν την δυνατότητα κάποιου κέρδους για τα μέλη τους αλλά θα υφίστανται και περιορισμούς στις εμπορικές συναλλαγές τους με το κράτος με βάση τον κεντρικό σχεδιασμό όπως επίσης και περιορισμούς στην χρήση της εθνικοποιημένης γής και των κρατικών μέσων παραγωγής (δεν μπορούν να την ενοικιάζουν ή να την πωλούν). Παράλληλα αποφασίσθηκε να αναπτυχθούν και τα σοβχόζ (κρατικά αγροκτήματα). Για την υλοποίηση και την πρόοδο αυτού του σχεδίου ήταν μονόδρομος ο γεωργικός συνεταιρισμός που θα βοηθούσε την φτωχή και μεσαία αγροτιά να απαλλαγεί απο την σκλαβιά του κουλάκου με την ανάπτυξη ενός πλατιού πλέγματος ενοικίασης εργαλείων, παροχής μηχανών με ευνοικούς όρους, επιστημονικής υποστήριξης, συμφέρουσας πρόσβασης στην προμήθεια σπόρων και λιπασμάτων, χρηματοδότησης απο το κράτος με ευνοικούς και δίκαιους όρους και εξασφάλιση της πώλησης της παραγωγής (μέρος στο κράτος ανάλογα με τις ανάγκες και μέρος στο εμπόριο). Ο συνεταιρισμός θα πραγματοποιούσε την πρώτη και βασική σύνδεση της ατομικής αγροτικής παραγωγής με την σοσιαλιστική βιομηχανία ... πείθοντας τον αγρότη πως τον συμφέρει να μπεί στον συνεταιρισμό παρά να εξαρτάται απο τον κουλάκο που μέχρι τώρα του νοίκιαζε εργαλεία του πωλούσε σπόρους και του δάνειζε ... γδερνοντάς τον ... μέχρι να πέσει στο εκβιασμό του ιδιώτη έμπορου που θα θέλει να αγοράσει όσο το δυνατό πιό φτηνά. Ετσι παράλληλα θα περιορίζονταν και θα παραμέριζε και ο κουλάκος και ο έμπορος απο την οικονομική ζωή. Ενα τεράστιο οικονομικό σχέδιο σαν αυτό που θα εξελίσονταν παράλληλα με το γιγάντιο σχέδιο του εξηλεκτρισμού και της εκβιομηχάνισης μιάς απέραντης χώρας, έκανε επιτακτική την προαγωγή σε ανώτερο βαθμό της σχεδιασμένης διεύθυνσης της οικονομίας. Το XV συνέδριο ψήφισε τις οδηγίες για τον σχεδιασμό του πρώτου πεντάχρονου σχεδίου ανάπτυξης της λαικής οικονομίας. 

Το πρώτο πεντάχρονο πλάνο ... στον χάρτη.

   
   Στο συνέδριο αναλύθηκε και πάρθηκαν αποφάσεις για την αντιπολίτευση. Η συνεδριακή θέση ήταν πως η τροτσκιστική-ζηνοβιεφική αντιπολίτευση έχει ... «εκφυλισθεί σε μενσεβίκικη ομάδα που έχει πάρει τον δρόμο της συνθηκολόγησης ... και αντικειμενικά έχει μετατραπεί σε αντισοβιετική δύναμη ... που όχι μόνο παραβίασε ωμά την κομματική πειθαρχία, αλλά ξεπερνώντας τα όρια της σοβιετικής νομιμότητας διολίσθησε απο τον φραξιονισμό στην δημιουργία αντισοβιετικού τροτσκιστικού κόμματος.» Το συνέδριο ενέκρινε τις διαγραφές απο το κόμμα των Τρότσκι και Ζηνόβιεφ και διέγραψε ακόμα 75 τροτσκιστές όπως Κάμενεφ, Πιατακόφ, Ράντεκ, Σαπρόνωφ και άλλους. Το συνέδριο πρότεινε στις κομματικές οργανώσεις να κάνουν εκκαθάριση των γραμμών τους απο τα αμετανόητα τροτσκιστικά στοιχεία παίρνοντας όλα τα δυνατά μέτρα για να πείσουν τους απλούς οπαδούς της αντιπολίτευσης. Με συνεδριακή απόφαση όσα κομματικά μέλη αποδεικνύονταν πως δεν κατέθεταν την αλήθεια ή προσπαθούσαν να συγκαλύψουν τις τροτσκιστικές δράσεις στις επιτροπές ελέγχου και κομματικής εκκαθάρισης, διαγράφονταν άμεσα απο το κόμμα. Η σφοδρότητα και η έκταση των κομματικών εκκαθαρίσεων εκείνη την εποχή δεν καταδείχνει τίποτα άλλο παρά την ακραία εκφύλιση του τροτσκισμού και την ταυτόχρονη τεράστια πεποίθηση και θέληση της κομματικής βάσης να τελειώνει με τον τροτσκισμό. Η εκκαθάριση ολοκληρώθηκε απο κάθε κομματική οργάνωση ξεχωριστά με αποτέλεσμα οι περισσότεροι διαγραμμένοι τελικά να επανέλθουν στην κανονική κομματική δραστηριότητα αφού με την θελησή τους μπήκαν σε εξάμηνη περίοδο δόκιμου μέλους. Ωστόσο η φράξια Τρότσκι-Ζηνόβιεφ-Κάμενεφ [σε ανοιχτή σύμπραξη τώρα πιά ο υπεραριστερός Τρότσκι με τους δυό κύριους εκφραστές της δεξιάς παρέκκλισης] συνέχιζαν τις συνωμοσίες, τις συκοφαντίες και κυρίως την υπονομευτική τους δράση. Ο Τρότσκι τελικά το 1929 απελάθηκε στο εξωτερικό και αμέσως πήρε μέρος στην συκοφάντιση της χώρας, του κόμματος και του Στάλιν. 

   Οι βασικές συνεδριακές αποφάσεις (κολλεκτιβοποίηση – πεντάχρονο πλάνο) ήταν βέβαιο οτι θα εισήγαγε την σοβιετική κοινωνία σε φάση όξυνσης της ταξικής πάλης αφού η επίθεση της εργατικής τάξης και φτωχής και μεσαίας αγροτικής τάξης ενάντια στα καπιταλιστικά στοιχεία θα προκαλούσε την αντίδραση ... α/ της ρώσικης αστικής τάξης (τσιφλικάδες, καπιταλιστές, τραπεζίτες, στρατιωτικοί, τσαρικά κατάλοιπα κλπ) που είχαν φύγει στο εξωτερικό, β/ της παγκόσμιας αστικής τάξης, γ/ των καπιταλιστικών στοιχείων που δρούσαν ακόμα στην σοβιετική κοινωνία (κουλάκοι – νέπμαν), δ/ της τροτσκιστικής κομματικής αντιπολίτευσης και ε/ ήταν αναπόφευκτο πως η υλοποίηση τέτοιων σοβαρών μεταβολών στην κοινωνία θα δημιουργούσε και μέσα στο κόμμα εκδήλωση καινούργιας αντιπολίτευσης. Ας παρακολουθήσουμε την εξέλιξη των καταστάσεων. Το 1928 τα καπιταλιστικά στοιχεία (κουλάκοι – νέπμαν) αριθμητικά αποτελούσαν το 4,6% του πληθυσμού της ΕΣΣΔ αλλά έπαιζαν ακόμα σημαντικό ρόλο στην οικονομική ζωή της χώρας, αφού οι νέπμαν είχαν στον ελεγχό τους το 25% του λιανικού εμπορίου (από 35% το 1926/27), το 16% της μικροεμπορευματικής βιομηχανικής παραγωγής και της βιοτεχνίας (όσο και το 1926/27 περίπου, παρότι απώλεσαν σημαντικές θέσεις στην βαριά βιομηχανία) και οι κουλάκοι παρήγαγαν το 20% των εμπορεύσιμων σιτηρών (απο το 50% το 1926/27). Στο βασικό πρόβλημα της καθυστερημένης αγροτικής παραγωγής (για το πρόβλημα αυτό ... γινόταν όλα), το 1928 προστέθηκε και η σιτοδεία (καταστροφή της σοδειάς απο ξηρασία και ασθένειες) στην νότια Ουκρανία και στον βόρειο Καύκασο. Οι κουλάκοι που είχαν αναπτυχθεί στις συνθήκες της ΝΕΠ (το 1927 σε 120.000.000 αγρότες οι κουλάκοι ήταν περίπου 10.000.000 ... δηλαδή το 8% περίπου), διέθεταν μεγάλα αποθέματα σιτηρών, αλλά στην κρίσιμη περίσταση αρνούνταν να τα πουλήσουν στο κράτος στις τιμές που όριζε η Σοβιετική εξουσία. [Αυτόν τον λιμό, όπως και τους επόμενους, η “δημοκρατική”, “δίκαιη”, “αντικειμενική” κλπ δυτική ιστοριογραφία τον αποδίδει στην επιμονή του Στάλιν (και όχι βέβαια του λαού) για την κολλεκτιβοποίηση ... υποστηρίζοντας τελικά με κάθε μέσο ... την πρόστυχη απαίτηση και το πρόστυχο (και “αναφαίρετο”) “δικαίωμα”των κουλάκων να κερδοσκοπήσουν με την καταστροφή και την δυστυχία και μάλιστα αυτό απαιτούσαν να γίνει σε ένα εργατικό κράτος. Αν είναι δυνατόν.!!] Οι κουλάκοι “υπερασπίσθηκαν” το δικαιωμά τους στην εκμετάλλευση με την ... πείνα, αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Εξαπέλυσαν κύμα τρομοκρατίας στους μεσαίους αγρότες που πουλούσαν τα αποθεματά τους στο κράτος, οργάνωσαν ένοπλα τμήματα που έκαναν επιθέσεις στα συλλογικά αγροκτήματα, έκαιγαν τις σιταποθήκες τους, προκαλούσαν πυρκαγιές στα χωράφια, σκότωναν ζώα (ειδικά τα ζώα έλξης), εξαπέλυσαν κύμα δολοφονιών φτωχών αγροτών, κομματικών και σοβιετικών στελεχών. Αυτή η δράση των δολοφόνων όμως δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Τώρα πιά η φτωχή και μεσαία αγροτιά ήταν με το μέρος της επανάστασης. Η αντίσταση των κουλάκων τσακίστηκε. Πάρθηκαν έκτακτα μέτρα εναντίον τους. Οι κουλάκοι παραπέμπονταν σε δίκη για απόκρυψη πλεονασμάτων με ποινή την δημευσή τους. Το ένα τέταρτο απο τα δημευμένα σιτηρά παραχωρούνταν σαν δάνειο στους φτωχούς αγρότες που θα αποσβεσθεί την στιγμή της συγκέντρωσης των σιτηρών που θα αγοράσει το κράτος. Καθιερώθηκε ο αυτοκαθορισμός της φορολογίας, δηλαδή οι αγρότες του συλλογικού αγροκτήματος καθόριζαν μεταξύ τους την ποσότητα σιτηρών που θα πρόσφερε το κάθε νοικοκυριό στην προβλεπόμενη απο τον σχεδιασμό συγκέντρωση σιτηρών. Αυτή η πολιτική του σοβιετικού κράτους απο την μιά προσέλκυσε τεράστιες μάζες αγροτών γύρω απο τις σοβιετικές οργανώσεις ενάντια στους κουλάκους και απο την άλλη μέχρι το τέλος του 1928 είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία σημαντικού κρατικού αποθέματος σιτηρών. Μέσα σε αυτόν τον οργασμό της ταξικής πάλης που συνέβαινε στην σοβιετική κοινωνία, μερικές σοβιετικές και κομματικές οργανώσεις σημείωσαν ακρότητες στην δράση τους και επέβαλαν τα έκτακτα μέτρα κατά των κουλάκων σε μερίδα μεσαίων αγροτών. Η ΚΕ όμως γρήγορα ανίχνευσε το φαινόμενο και τερμάτισε γρήγορα αυτή την κατάσταση πριν πάρει διαστάσεις. Η πλατιά ολομέλεια της ΚΕ και ΚΕΕ (Απρίλης 1928) αποφάσισε την αύξηση των κονδυλίων για την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας απο 135 σε 717 εκατομμύρια ρούβλια για την δημιουργία σιτοπαραγωγικών σοβχόζ και για την αύξηση του ποσού των προκαταβολών που χορηγούνταν με συμβόλαια στα αγροτικά νοικοκυριά των κολχόζ και των συνεταιρισμών. 
   Στις αρχές του 1928 αποκαλύφθηκε μια μεγάλη οργάνωση δολιοφθοράς στην περιοχή Ντονμπάς (Ουκρανία – υπόθεση Σάχτινσκ). Παρ΄όλο που η πλειοψηφία των αστών ειδικών δούλευε τίμια σε πολλούς τομείς της οικονομίας, στο Ντόνμπας οι παλιοί ειδικοί σε συνεργασία με τους πρώην ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων, με ξένους καπιταλιστές, με κατασκόπους, με λευκοφρουρίτες και με πρώην τσαρικούς ευγενείς οργάνωσαν δίκτυο δολιοφθοράς με στόχο την καταστροφή της βιομηχανίας άνθρακα. Ανατίναζαν και πλημμύριζαν τις στοές των ορυχείων, κατέστρεφαν εγκαταστάσεις και ηλεκτρικούς σταθμούς, σπαταλούσαν άσκοπα τα κονδύλια για έργα υποδομής, δωροδοκούσαν εργολάβους για την αναστολή των έργων, αγόραζαν απο το εξωτερικό ακριβές και άχρηστες εγκαταστάσεις, περιέκοβαν τεχνηέντως τους μισθούς των ανθρακορύχων, ακύρωναν τις κατασκευές εργατικών κατοικιών, χαλάρωναν τους κανόνες ασφαλείας των εργατών κλπ. Η αποκάλυψη αυτής της υπόθεσης ήταν η αφορμή για την οργάνωση της νέας σοβιετικής τεχνικής διανόησης. Ουσιαστικά σε αυτό το σημείο ξεκινά ένας καταιγισμός οργάνωσης της σοβιετικής εκπαίδευσης σε όλα τα επίπεδα που λίγα χρόνια μετά έφερε την χώρα στην πρωτοπορεία της τενχολογικής αιχμής σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς απο την βιομηχανία μέχρι την ιατρική, απο την κοινωνιολογία μέχρι την οικονομική ανάλυση, απο την χημεία μέχρι την διαστημική, απο την ανώτερη φυσική μέχρι την τεχνολογία υπολογιστικών συστημάτων ... Χωρίς αυτόν τον επιστημονικό και ερευνητικό οργασμό που τελικά εκπαίδευσε ολόκληρο τον λαό είναι αμφίβολο εαν η σοβιετική κοινωνία θα μπορούσε να ανταπεξέλθει απο τον ταξικό πόλεμο και απο τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που θα ακολουθούσαν. 

   Ο ταξικός πόλεμος μέσα στην σοβιετική κοινωνία που άρχισε με την κολλεκτιβοποίηση προφανώς θα είχε και τον αντικτυπό του στα ταλαντευόμενα μικροαστικά στρώματα του πληθυσμού και κατ΄επέκταση, μονοδρομικά και αναπότρεπτα και μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα. Δημιουργήθηκε μιά αντιπολιτευτική ομάδα που πέρασε στην ιστορία σαν η ομάδα των «δεξιών συνθηκολόγων» (με λίγα λόγια δεξιοί οπορτουνιστές) με επικεφαλής τους Μπουχάριν, Ρίκοφ και Τόμσκι που προσπαθούσαν να εκφράσουν τα μεσαία αβέβαια στρώματα. Ηδη απο το 1925 ο Μπουχάριν απευθυνόμενος σε αυτά τα στρώματα είχε ρίξει το σύνθημα ... “Πλουτίστε !” ... δηλαδή κάντε το όπως οι κουλάκοι στο χωριό. Ο Μπουχάριν ενώ στα λόγια παραδέχονταν την δυνατότητα οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ στην πράξη αντιδρούσε στην πολιτική των ψηλών ρυθμών εκβιομηχάνισης και ενώ την περίοδο που το κόμμα πάλευε ενάντια στον τροτσκισμό, αυτός ήταν εναντίον του Τρότσκι, την στιγμή όμως που το κόμμα πέρασε στην αποφασιστική επίθεση ενάντια στους κουλάκους ... οι δεξιοί οπορτουνιστές τάχθηκαν ανοιχτά κατά της ταξικής όξυνσης και στην ουσία προστάτευαν τους κουλάκους αφού πραγματικά αυτοί (μαζί με τους νέπμαν και τα μεσαία στρώματα της πόλης) αποτελούσαν την κοινωνική βάση για την πολιτική τους. Αντιδρούσαν στην γρήγορη εκβιομηχάνιση της χώρας με το επιχείρημα πως η διευρυμένη αναπαραγωγή της βιομηχανίας (υποδιαίρεση Ι για τα μέσα παραγωγής) έχει αρνητική επίδραση στην παραγωγή καταναλωτικών προιόντων (υποδιαίρεση ΙΙ) και επομένως μείωση του βιοτικού επιπέδου του λαού ... παραβλέποντας την λενινιστική θέση πως η καθυστερημένη σοβιετική χώρα εάν δεν κάνει σοβαρές οικονομίες με στόχο την ανάπτυξή της ... γρήγορα θα καταρρεύσει και θα οδηγηθεί αναπόφευκτα στην παλινόρθωση του καπιταλισμού. Οι δεξιοί οπορτουνιστές παράλληλα διακήρυτταν την «θεωρία» της βαθμιαίας εξάλειψης της ταξικής πάλης και της ειρηνικής ενσωμάτωσης του κουλάκου στον σοσιαλισμό. Δεν αναγνώριζαν την ουσία του λενινισμού πως το χωριό θα μπεί στον σοσιαλιστικό δρόμο με την αναπτυξή του μέσα απο τον παραγωγικό συνεταιρισμό και αντιπρότειναν μόνο τους καταναλωτικούς συνεταιρισμούς και την κατάργηση όλων των οικονομικών περιορισμών που αφορούσαν τα αγροτικά και τα κουλάκικα νοικοκυριά προτείνοντας ευθέως την λειτουργία της «ελεύθερης αγοράς» που και αυτή θα οδηγούσε στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Ηταν μια βαθιά οπορτουνιστική πολιτική που στόχο της είχε την αποφυγή ή την αναβολή της ταξικής σύγκρουσης και επιζητούσε την “δημοκρατική συμφωνία” των καπιταλιστικών στοιχείων στην οικοδόμηση τάχα του σοσιαλισμού. Ηταν δεξιός οπορτουνισμός που επιδίωκε την συνθηκολόγηση («δεξιοί συνθηκολόγοι»). [Ο οπορτουνισμός πάντα έχει σαν σκοπό την ματαίωση της τελικής ταξικής σύγκρουσης – την φοβάται – επιδιώκει να την αποτρέψει ... στο όνομα της “δημοκρατίας”. Αργότερα, όπως θα δούμε, ο οπορτουνισμός επικράτησε στο Κομμουνιστικό κόμμα της ΕΣΣΔ και στο όνομα πάλι της “δημοκρατίας” και της “αποσταλινοποίησης” ... εφάρμοσε ολόπλευρα τέτοια πολιτική “οικονομικής απελευθέρωσης” (ΧΧ συνέδριο) ... που οδήγησε στη καπιταλιστική παλινόρθωση του Γκορμπατσώφ ... στο όνομα της “διαφάνειας” και της “ανασυγκρότησης” - περεστρόικα. Η ιστορία σε εκδικείται όταν δεν την σέβεσαι.] Τον Αύγουστο του 1928 στο VI συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (που έγινε στην Μόσχα) οι δεξιοί οπορτουνιστές απομονωμένοι απο τις λενινιστικές δυνάμεις ... έφτασαν στο σημείο να εκτιμούν πως ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρίσκεται σε διαρκή σταθεροποίηση και επομένως οι επαναστατικές διεργασίες δεν έχουν πιθανότητες επιβίωσης ... ήταν δε τόσο πολύ τυφλωμένοι που δεν έβλεπαν ούτε καν την παγκόσμια οικονομική κρίση που σε ένα χρόνο θα συντάρασε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, ούτε καν τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο Μπουχάριν και οι δεξιοί οπορτουνιστές, μέσω του Κάμενεφ ... συνδέθηκαν με τους τροτσκιστές και άρχισαν νέο κύμα φραξιονιστικής δράσης σε μεγάλες κομματικές οργανώσεις (π.χ. Ουγκλάνοφ στην Μόσχα) προχωρώντας σε παρασκηνιακές ζυμώσεις με στόχο την αλλοίωση των συσχετισμών στην ΚΕ και στο Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ και την επικράτηση των αποψεών τους σε επίπεδο αποφάσεων της ΚΕ μέχρι τα ζητήματα να τεθούν στο επόμενο συνέδριο. Παράλληλα η δεξιά αντιπολίτευση προσπάθησε να εκμεταλλευτεί και να χρησιμοποιήσει πολιτικά διάφορα καιροσκοπικά και γραφειοκρατικά στοιχεία μέσα στα συνδικάτα που βολεύονταν με την πολιτική του Μπουχάριν και εκφυλίζονταν σε συνδικαλιστές “τρέιντ-γιούνιον” (δηλαδή αποκλειστικά συντεχνιακά συνδικαλιστικά στελέχη που ενδιαφέρονταν μόνο για τις αμοιβές τους χωρίς να λογαριάζουν τον κεντρικό σχεδιασμό και την συνολική οικονομική πολιτική). Η ολομέλεια της ΚΕ καθαίρεσε τον Μπουχάριν απο το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ και μετά απο αυτό οι ηγέτες των δεξιών συνθηκολόγων ... ακολούθησαν μια παλιά τροτσκιστική τακτική. Υπόβαλαν στο κόμμα δηλωση αναγνώρισης των λαθών τους ... για να συνεχίσουν την δράση τους. 
   
   Η κομματική συνδιάσκεψη του Απρίλη του 1929 (XVI) καθόρισε τους τελικούς στόχους του πεντάχρονου πλάνου 1928-1933: επενδύσεις 64,5 δις ρούβλια (την προηγούμενη πενταετία είχαν επενδυθεί 26,5 δις ρούβλια) – αύξηση της βιομηχανίας κατα 2,8 φορές και της βαριάς κατά 3,3 φορές – ο σοσιαλιστικός τομέας της βιομηχανίας να φτάσει στο 92% (και ο ιδιωτικός 8%) - 85% των αγροτικών νοικοκυριών να έχουν μπεί σε οποιαδήποτε μορφή συνεταιρισμών – κολλεκτιβοποίηση του 1/6 όλων των νοικοκυριών – αύξηση των καλλιεργήσιμων εκτάσεων των κολχόζ σε 20.000.000 εκτάρια – αύξηση της παραγωγής των εμπορεύσιμων σιτηρών απο τα κολχόζ και σοβχόζ στο 43% της συνολικής παραγωγής – πλάνο υλικής, χρηματικής, τεχνικής και στελεχικής βοήθειας στα κολχόζ – πλάνα οργάνωσης της σοσιαλιστικής άμιλλας – οργάνωση της κομματικής κριτικής και αυτοκριτικής και των μεθόδων καταπολέμησης της γραφειοκρατίας. Αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς ο τρόπος που λειτούργησε ο κομματικός μηχανισμός για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και του τυχοδιωκτισμού στους κομματικούς και στους σοβιετικούς μηχανισμούς και ο αντίκτυπος που προκαλούνταν μέσα στην κοινωνία. Η συνδιάσκεψη ψήφισε απόφαση γενικής εκκαθάρισης και ελέγχου των τακτικών και δόκιμων μελών και όταν η διαδικασία είχε ολοκληρωθεί απο το κόμμα είχαν διαγραφεί το 10% των μελών του ... αλλά όταν οι εξωκομματικοί πολίτες έβλεπαν να απομακρύνονται απο το κόμμα τα διεφθαρμένα, τα τυχοδιωκτικά, τα καριερίστικα και τα γραφειοκρατικά στοιχεία ... αυτόματα δημιουργούσαν κύματα κομματικής στρατολόγησης πρωτοπόρων εργατών και αγροτών που κατά χιλιάδες επέλεγαν να μπούν στην πολιτική δράση. Τέτοιες εκκαθαρίσεις γινόταν σχεδόν μετά απο κάθε συνέδριο, ειδικά στις ειρηνικές περιόδους. Αυτές τις κομματικές εκκαθαρίσεις οι αντίπαλοι των κομμουνιστών πάντα τις έβλεπαν σαν ιδεολογικές εκκαθαρίσεις των διαφωνούντων (προφανώς γινόταν και τέτοιες ... αλλά πάντα ανοικτά, δημόσια και πάντα με συνεδριακές αποφάσεις) ... και ποτέ δεν κατάλαβαν πως αυτοί οι μηχανισμοί λειτουργούσαν σαν δικλείδες κάθαρσης, ανανέωσης και ενίσχυσης ενός ζωντανού επαναστατικού μηχανισμού. Το 1929 ήταν ο χρόνος της μεγάλης καμπής για την ΕΣΣΔ. Εγινε ριζική στροφή στην αύξηση της παραγωγικότητας της βιομηχανίας, είχαν βρεθεί οι τρόποι για την επίλυση του προβλήματος της σοσιαλιστικής συσσώρευσης, οι αγρότες άρχισαν να στρέφονται στον δρόμο των κολχόζ, ένας δημιουργικός ενθουσιασμός κυρίευσε την κοινωνία με την άμιλλα να εξελίσεται σε κοινωνικό φαινόμενο που αγκάλιασε τα 2/3 των εργατών των μεγάλων επιχειρήσεων. Στα εργατικά συνδικάτα και στα σοβιέτ γεννήθηκε το σύνθημα “Το πεντάχρονο σε τέσσερα χρόνια”.