22/04/1870 ... γεννήθηκε ο Λένιν

   Είναι πολύ βολική σκέψη για την ερμηνεία της ιστορίας, πως κάποια ιδιαίτερα πρόσωπα ... οι ηγέτες δηλαδή, αυτές οι ξεχωριστές προσωπικότητες καθορίζουν την ιστορική εξέλιξη και κίνηση σε κάθε ιστορική φάση ή κρίσιμη καμπή. Σαν να θέλουμε να πιστέψουμε πως η ισχυρή επίδραση ενός ανθρώπου μπορεί να υποβάλλει την θελησή του ή το οραμά του στις διαθέσεις, έστω και υπανάπτυκτων μαζών, εξωθώντας τες να επεκτείνουν την δράση τους και την εξελιξή τους πέρα απο κάποια δεδομένα για κάθε ιστορική στιγμή, αντικειμενικά σύνορα. Και ακόμα σαν να προσπαθούμε να πιστέψουμε πως η κοινωνία είναι ένα άβουλο σύνολο χωρίς αναλυτικές ικανότητες, χωρίς συνολική συνείδηση σαν ένα κατακερματισμένο σύνολο κατώτερων ατόμων που δεν είχαν πάντα και δεν έχουν την επίγνωση της ισχύος της συλλογικής δράσης. 

   
   Την αρχέγονη ζωώδη και ενστικτώδη αντίδραση της οργάνωσης σε αγέλη που θα εξασφαλίσει την επιβίωση στην ζούγκλα, η οποία είναι κατακτημένη απο την "κατώτερη" εγκεφαλική δυνατότητα ανάλυσης των ζώων ... την "αρνούμαστε" τεχνηέντως για τις κοινωνίες των λογικών όντων των ανθρώπων για να αποδείξουμε το άβουλο των ανθρώπινων κοινωνιών ... και την "ανασύρουμε" και πάλι τεχνηέντως όταν τις ανθρώπινες κοινωνίες θέλουμε να τις υποβιβάσουμε σε αγέλες ζώων, δεχόμενοι την μονοσήμαντη επίδραση των ηγετών πάνω σε αυτές. Απο την πρώτη στιγμή της διατύπωσης της, αυτή η θεώρηση αυτόματα έρχεται σε αντίθεση με την άποψη πως οι μάζες ορίζουν την ιστορική εξέλιξη, οι μάζες που με την ανυπέρβλητη δυναμική τους ορίζουν και επιλέγουν τελικά τους ηγέτες τους, όπως ορίζουν και την δράση των ηγετών. Οι ηγέτες πάντα θα υπάρχουν, αλλά πάντα θα υπάρχουν οι ηγέτες που ταιριάζουν και “κουμπώνουν” κάθε φορά με το επίπεδο συνειδητότητας και απαιτητικότητας των μαζών. Οι ηγέτες είναι εκείνοι που έχουν πιάσει τις διαθέσεις των μαζών, τα όρια της επιθυμίας των μαζών για δράση ή και για ανοχή, ακόμα και τις επιθυμίες τους στην πίσω μεριά της συνειδησής τους, στην σκοτεινή και ανομολόγητη μεριά. Οι ηγέτες είναι προιόντα των αεικίνητων μαζών, δεν δημιουργήθηκαν ούτε μπορούν να δράσουν έξω ή πέρα απο αυτές. Σε κάθε ιστορική στιγμή με μια δεδομένη διάθεση των μαζών υπάρχουν οι ηγέτες των κοινωνιών, την ίδια στιγμή που κάποιες άσημες προσωπικότητες προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν την οποιαδήποτε τάση μεταστροφής στις διαθέσεις των μαζών. Είναι άλλης τάξης ζήτημα για το τι ακριβώς μεταστρέφει τις μάζες, αλλά όποιος σφυγμομετρήσει αληθινά και εύστοχα τις διαθέσεις θα είναι ο επόμενος ηγέτης και όποιος δεν μπορεί να συντονισθεί με την ιδιοσυχνότητα της στιγμής θα παραμείνει άσημος ή θα αποτελέσει τον επόμενο μεγάλο γελωτοποιό. 

   Αραγε οι μάζες άγονται και φέρονται απο τις διαθέσεις και τις επιδιώξεις των ηγετών ?? Οχι. Οι μάζες κάποιες ιστορικές στιγμές αποφασίζουν και δρούν είτε γιατί ο ηγέτης τις “συντόνισε” και ενίσχυσε έτσι την ιστορική δυναμική τους, είτε τις παραπλάνησε “κεντρίζοντας” τα σκοτεινά πεδία των επιθυμιών τους. Οταν οι μάζες είναι έτοιμες για δράση ... οι έτοιμοι απο καιρό “κρυμμένοι” ηγέτες ... θα αναφανούν. Μόνο τότε. 
   Οι μάζες διαθέτουν την “ευφυία” του αντικειμενικού. Μόνο αυτές. Η αντικειμενική εξέλιξη της ιστορίας είναι αναπόφευκτη και αναπόδραστη. Οι ηγέτες ... ή την απελευθερώνουν και την εκτινάσουν στα ιστορικά πεδία οπότε η κατάσταση ορίζεται ως πρόοδος ... ή οι ηγέτες καταφέρνουν να την αναβάλουν, να την αναστείλουν προσωρινά οπότε η κατάσταση χαρακτηρίζεται ως αντιδραστική. Η δράση των ηγετών λοιπόν ενέχει τα πεπερασμένα όρια του αντικειμενικού, τα οποία ορίζονται απο την μαζική κοινωνική συνισταμένη. Μιά συνισταμένη ... που εμπεριέχει την ακατανίκητη αντικειμενική κίνηση άσχετα εαν οι μάζες δεν έχουν συνείδηση αυτής της κίνησης. Οι ηγέτες μας ή θα είναι αντιδραστικοί και ταυτόχρονα συντηρητικοί προσπαθώντας να κάνουν κυρίαρχη τάση στην κοινωνία την διατήρηση μιάς δεδομένης κατάστασης μέχρι το σημείο που αυτό θα είναι ακατόρθωτο ή θα είναι προοδευτικοί με στόχο την ανάδυση μέσα στην κοινωνία της αντίθετης τάσης της ανατροπής και της διαδοχής με το καινούργιο. Οι πρώτοι θα είναι οι ικανοί ηγέτες της κοινωνίας που δεν είναι αντικειμενικά έτοιμη να περάσει στο επόμενο ιστορικό στάδιο και οι δεύτεροι θα αναδειχθούν σαν οι φωτεινοί καθοδηγητές της κοινωνίας που είναι έτοιμη να προχωρήσει στο επόμενο ιστορικό βήμα. Ενας τέτοιος ήταν ο Λένιν. Πάντα οι πρώτοι θα επιβραδύνουν τον τροχό της ιστορίας, χωρίς ποτέ να καταφέρνουν να τον γυρνούν πίσω στην αντίθετη κατεύθυνση και οι δεύτεροι θα προσπαθούν ή θα πετυχαίνουν να τον επιταχύνουν στην αναπόδραστη κατεύθυνση κινησής του. Πάντα αυτοί οι δύο τύποι ηγετών θα βρίσκονται σε διαρκή αντίθεση και διαπάλη γιατί πάντα θα εκφράζουν αντίθετες και αντίπαλες κοινωνικές τάσεις που πάντα θα ενυπάρχουν στις κοινωνίες. Εκτός εάν κάποια εξέλιξη καταργήσει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Τότε η ανθρωπότητα θα έχει κατακτήσει φύσει και θέσει την ειρηνική κοινωνία. 

   Την επίλυση του ζητήματος της ιστορικής μοίρας των ηγετών πάντα θα την προσφέρει η ίδια η κοινωνία με την εξελιξή της. Οταν η αστική τάξη ανέτρεψε την φεουδαρχία οι αστοί ηγέτες ήταν ένα προοδευτικό και ριζοσπαστικό κοινωνικό φαινόμενο για τον λόγο οτι αυτοί οι άνθρωποι κατάλαβαν τις κοινωνικές διαθέσεις την ιστορική στιγμή που η κοινωνία ήταν αντικειμενικά έτοιμη να αλλάξει. Οι ηγέτες αυτοί βοήθησαν τις μάζες να κατανοήσουν πως το εφικτό σε εκείνη την στιγμή ταυτίζεται με το αναγκαίο. Οι φεουδάρχες απλά προσπαθούσαν να το αποτρέψουν έχοντας τον ιστορικό ρόλο της αντίδρασης. Οταν οι αστοί στέριωσαν την εξουσία τους, οι ηγέτες τους αυτόματα απέκτησαν τον κοινωνικό ρόλο της αντίδρασης και της αυτονόητης διατήρησης των κεκτημένων. Αυτή η εξέλιξη ήταν ιστορικά προδιαγεγραμένη επειδή οι αστοί σαν προοδευτικό φαινόμενο ανέτρεψαν μεν την εξουσία των εκμεταλλευτών φεουδαρχών αλλά ταυτόχρονα φρόντισαν να πάρουν απλά την θέση τους σαν εκμεταλλευτές, γεγονός που καθιστά ιστορικά αναπότρεπτη την γέννηση των κοινωνικών δυνάμεων που θα επιδιώξουν να ανατρέψουν την εξουσία τους. Στις μέρες μας λοιπόν οι αστοί ηγέτες δεν έχουν άλλο ιστορικό ρόλο παρά να πείσουν τις μάζες πως ο καπιταλισμός είναι το “αιώνιο” σύστημα που δεν χρήζει ανατροπής και πως ο τροχός της ιστορίας έχει τάχα ακινητοποιηθεί στην θέση του καπιταλισμού. Στην ουσία φροντίζουν να επιβραδύνουν την ιστορική εξέλιξη επειδή δεν μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό - ούτε να την γυρίσουν πίσω ούτε να την προωθήσουν επειδή και στις δύο εκδοχές χάνουν την εξουσία τους. Εχουν οι αστοί και πιστούς συμμάχους στην προσπάθεια αυτή, εκείνους τους ηγέτες που τάχα θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και τελικά ωραιοποιούν και καμουφλάρουν την ουσία της εξουσίας των αστών. Ολοι λοιπόν αυτοί οι ηγέτες είναι αντιδραστικοί και θα είναι για όσο διάστημα θα καταφέρνουν να εμποδίζουν την κοινωνία να εκδηλώσει τις ανατρεπτικές της νομοτέλειες ... όσο δηλαδή θα καταφέρνουν να παραπλανούν τις μάζες. Οι αντικειμενικές όμως κοινωνικές δυναμικές είναι τόσο συνθλιπτικές που αναγκάζουν κάποια ιστορική στιγμή το κάθε περίβλημα κοινωνικής επιβολής και διεκπεραίωσης των κοινωνικών αντιθέσεων, να διαρραγεί μαζί με τους ιστούς της εξουσίας που το συγκρατούσαν μέχρι τότε, δίνοντας την θέση του στο επόμενο ιστορικό βήμα. Οι αξιότεροι, οι πιό πεφωτισμένοι και οι ευφυέστεροι ηγέτες της κατάστασης που απέρχεται δεν μπορούν να το αποτρέψουν και θα αποτελέσουν τα επόμενα ανήμπορα “φτερά” στην θύελλα της ιστορίας. Τότε οι ηγέτες των ανατροπέων εισβάλλουν στην ιστορία σαν οι προοδευτικοί, ριζοσπάστες και κοινωνικοί αναμορφωτές σε μια κοινωνία που θα έχει επιτελέσει τον ιστορικό της ρόλο, εκείνο που θα είχε πραγματώσει ούτως ή άλλως με τους συγκεκριμένους ή με άλλους ηγέτες, αργά ή γρήγορα. Αυτοί οι τελευταίοι ηγέτες θα καταγραφούν σαν οι πρωτοπόροι μιας ειρηνικής κοινωνίας χωρίς ίχνος εκμετάλλευσης ανθρώπου απο άνθρωπο. Αργά ή γρήγορα οι κοινωνίες θα το πετύχουν και όσοι το εμποδίζουν ή ονειρεύονται την επιστροφή στην δική τους εξουσία θα είναι απλά οι φαιδροί της ιστορίας.

   Αυτό είναι το μόνο λογικό (και διαλεκτικό κυρίως) αναλυτικό κοινωνικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο μπορεί κάποιος να εξετάσει την δράση και την συμμετοχή του κάθε ηγέτη στην ιστορική εξέλιξη. Διαφορετικά θα αναζητούμε την “άλλη” ιστορία ... εκείνη που θα είχε συμβεί ... εάν παραδείγματος χάριν ... ο Χίτλερ είχε καλό ψυχίατρο, εάν, εάν, εάν ... Οχι βέβαια !!!  Η ανθρώπινη νόηση κατάφερε να παράγει μόνο μιά και μοναδική δομημένη και αποδεδειγμένη θεωρία, στρατηγική και τακτική για την αντικατάσταση του εκμεταλλευτικού κοινωνικού μοντέλου με ένα μη εκμεταλλευτικό και επομένως ολότελα επαναστατικό και βαθιά ανθρωπιστικό. Δυστυχώς (για τους λίγους) και ευτυχώς για τους πολλούς ... αυτή η κοσμοθεωρία είναι ο μαρξισμός-λενινισμός. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο !!! 

   "Και τι κατάφερε τελικά ο Λένιν ??" ... ρωτάνε οι "καλόπιστοι" και απαντάνε μόνοι τους ... "Απέτυχε !!! Το μόνο που πέτυχε είναι να "γεννηθεί" ένας αιμοβόρος Στάλιν". Ετσι νομίζουν πως ξεμπερδεύουν με τις αντικειμενικές νομοτέλειες της κοινωνίας και πέφτουν για να χαρούν έναν ήρεμο ύπνο ... χωρίς να καταλαβαίνουν πως εκεί έξω ... έχει ήδη "γεννηθεί" και περιμένει ... ένας νέος Λένιν, ένας νέος Στάλιν ... αλλά και ένας νέος Τσώρτσιλ και ένας νέος Χίτλερ. Οι μάζες και πάλι θα πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Θα τους αναγκάσει η ζωή να αποφασίσουν ... και οι επιλογές είναι ελάχιστες.